Time flies when y’re having fun… Ik denk veel aan mijn mede-daklozen op dit moment. In NL zo’n 60k vrouw, tiener, kids en man sterk. De net uit hun huizen gejaagde daklozen vinden in het begin nog wel een plekkie bij familie of vrienden. Maar dat gaat over. Het is heel moeilijk om lang bij iemand te wonen zonder irritaties. Hoe je ook je best doet onzichtbaar te zijn het gaat altijd fout. Je kan nou eenmaal niet onzichtbaar poepen, dat ruik je. De remsporen en spetters kan je wegvegen maar de geur blijft altijd hangen, en dat is vervelend als het niet jouw huis is, als je te gast bent. Als je ‘s nachts niet kan slapen dan is het ‘not done’ om ff een kop thee te zetten zodat je je gedachten kan ordenen. Je kan moeilijk iedereen wakker maken. Liggend in je bed, starend naar het plafond, tollen de vragen, twijfels en onzekerheden door je hoofd. De tranen onderdrukkend omdat anders het kussen zo nat wordt. Je voelt dat het moment eraan komt dat je de straat op moet.
Velen zitten in de daklozenopvang, ik ken een ouder echtpaar die daar regelmatig bivakkeert. Ze mogen niet bij elkaar op de kamer slapen, mannen en vrouwen slapen gescheiden. Je ligt op een slaapzaal met 5 collega daklozen, ‘s morgens twee boterhammen met een plak kaas en ‘s avonds een magnetron maaltijd. Wel om 18.00 binnen zijn anders is de deur dicht. De vrouw is vergeetachtig en slaapwandelt. De man maakt zich daar veel zorgen over en slaapt daardoor slecht, hij vind zijn vrouw elke nacht dwalend door het gebouw, totaal gedesoriënteerd en bang. Liever bivakkeert hij nog in een bushokje zodat hij op haar kan letten maar met dit weer is dat geen optie.
Een collega dakloze, een Engelsman, is nog in het bezit van een fiets en tent! Dat is best een prestatie… Als dakloze ben je nl vogelvrij. Onderling wordt er veel gestolen, vooral schoenen zijn populair, maar de grootste dreiging zijn onze waakzame en dienstbare dienders. Die voelen zich gemachtigd je overal weg te jagen en bij meerdere overtredingen je spullen te vorderen. Dat doen ze ook, ook bij dit weer. Ze pakken gewoon je tent af en zetten je weer op straat. Hoe je overleeft is hun zorg niet, zij volgen de regeltjes. Had je maar naar de opvang moeten gaan. Voor jezelf zorgen is je in NL, als dakloze, niet gegund.
Alles is er opgericht je weer in het systeem te laten functioneren. Werk, onderdak, een steady inkomen is de norm. Voor veel mensen die ik ontmoet, op straat, is dat geen optie. Veel van hen hebben psychische of/en lichamelijke problemen, stuk voor stuk zijn ze verscheurd van verdriet. Vergeten is alles wat ze proberen te bereiken.
Minimaal 20.000 extra daklozen in 2020, wat zal 2021 ons brengen? De verkiezingsprogramma’s beloven niet veel goeds…










