29 juni 2021, wat ik vanaf dag 1 al voelde, lieverds, is waarschijnlijk waar.

Gisteren heb ik, zoals jullie weten, Elanor en Frodo weer in de veewagen geladen. Ik kan jullie zeggen dat ging niet zonder slag of stoot. Frodo heb ik er bijna in gedragen🤠. Wij op weg naar het mooie plaatsje Hollandscheveld. Daar woont een 75 jarige, oorspronkelijke Hagenees, die zadels en tuigen herstelt en repareert. Hij had mij er aan de telefoon van overtuigd dat hij weet waar hij mee bezig is. Gisteren vertelde hij mij hoe hij als kleine jongen in Den Haag was begon met bokken voor een karretje te spannen. Zijn hele leven had hij niets anders gedaan dan beesten voor karretjes spannen, meer dan 65 jaar ervaring, dan heb je er wel verstand van.

Zo’n tuig bestaat uit meerdere delen, zo heb je een broek, zo noemen ze dat, en een schoftdeel, en een halster met bit! Een bit, dat had ik mij totaal niet gerealiseerd. Tijdens het omdoen van het halster waarbij het bit de mond in ging zei hij op zijn Haags: heb ze vaker voor een kar gestaan?

Mijn hart bloeide op! Elanor liet zich het tuig aanmeten alsof ze niets anders gewend was. Het bit, het schoftdeel (moet er ff achteraan hoe dat heet, heeft ook een naam) en de broek werden vakkundig door de man om haar lichaam gegespt waarna hij kon kijken waar hij het 1 en ander moest aanpassen. Elanor keek mij ondertussen aan en liet mij weten: het komt goed mannetje, maak je geen zorgen.