Ben ik er nog niet uit, heb ik de juiste woorden nog niet gevonden. Dat gebeurt gelukkig niet vaak, maar vandaag is zo’n dag. Ik moet eerlijk bekennen dat ik er de laatste tijd wat vaker last van heb. Dan lukt het me niet om op te schrijven wat er door mijn hoofd spookt, gelukkig maar.
Want het is niet best, de oorlogen die ik vijf jaar geleden voorspelde komen nu wel erg dichtbij, en dat maakt dat mijn hersenspinsels niet echt vrolijk zijn. Gisteren las ik een stuk over de dagelijkse moorden op christenen in Nigeria, misschien moet ik dat ook niet doen. Gewoon blijven consumeren en de rest negeren, daar zorgt een ander maar voor.
Laat ik het hier vandaag maar bij laten, het is mooi geweest. Morgen weer nieuwe kansen! Een nieuw stukkie, zolang het nog kan!
Kijk dat is nou de natte droom van elke bankier! Mensen zo afhankelijk maken dat ze niet meer voor zichzelf kunnen zorgen. Dat ze wel verplicht zijn te consumeren. De natuur mogen we niet meer in omdat de wolf er loopt en nu kunnen we niet meer eten uit eigen tuin volgens het rivm. Afhankelijke, consumerende zombie’s, meer, mogen, we niet zijn.
Afgelopen maandag stond er een youtube link bij mijn stukkie. Die verwees naar een interview van Catherine Austin Fitts met Jan Ott. Catherine had ooit een hoge functie in het kabinet van billy clinton, Jan Ott heeft de Oera Linda uit de mottenballen gehaald. De Oera Linda, een verhaal over de Oude Friezen, een trots en onverschrokken volk met een hoog moraal en standaarden. Een epos strekkend van zeshonderd jaar BC tot dertienhonderd AC. In de negentiende eeuw ontdekt en meteen afgedaan als nepnieuws, ik heb het hier al vaker beschreven. Iedere Fries zou dit boek op zijn nachtkastje moeten hebben liggen, iedere Nederlander zou er minimaal twee uur les per week in moeten hebben gehad op de middelbare school. Belangrijkste thema? VRIJHEID.
Het verneukeratieve is dat de meeste consumerende zombie’s om mij heen denken dat ze vrij zijn. Totaal afhankelijk van pensioenen, uitkeringen, subsidies, leningen, hypotheken, schulden, supermarkten, werkgevers of voor de meeste ondernemers de bank, consumeren we ons een ongeluk om maar het idee te hebben dat we vrij zijn. Kijk eens! Ik ga op vakantie naar Dubai, waaauuuw ik ben zo vrij!!!!
Aaaaarrrrrggggg ik krijg het maar niet uitgelegd, gisteren sprak ik Jaap, een eenenzestig jarige, gepensioneerde leraar. Het enige wat ik doe is verontwaardigd lopen te oreren over hoe dom iedereen om mij heen is. Wat een sukkel ben ik toch, terwijl Jaap een heel aardige man was. Nou ja, wie weet leer ik het nog eens…
Als klein Koertje moest ik met mijn handjes boven de dekens slapen, vandaag de dag leren ze, op de lagere school, hoe je een buttplug gebruikt. Was de wolf een gevaarlijk beest, tegenwoordig moeten we geloven dat het een schoothondje is. Niets is zo veranderlijk als de mens, zei mijn moeder altijd, ze had, zoals met zoveel, gelijk.
Angst, wij zijn bange, zielige, wezens. Niet in staat om ergens voor te staan. Binnen de kortste keren laten we ons overhalen om maar niet buiten de groep te vallen en alleen te staan. Nu moet ik bekennen dat het niet altijd makkelijk is om ergens voor te staan, dat vraagt om offers.
Het weigeren van het dragen van een mondvod koste mij een nachtje in de cel, maar wat nog veel erger was, heel veel uitsluiting. Veel winkels mocht ik niet in, vrienden en familie zagen mij als een gevaar en nodigden mij niet meer uit, zelfs kerken mocht ik niet meer in, de deur werd voor mij gesloten. Met alle macht wordt er gewerkt aan het collectief vergeten van die absurde, walgelijke tijd. Wat dat betreft is er in tweeduizend jaar niets veranderd.
Twee bommen, door die gemene Russen afgevuurd op onschuldige burgers. Tijdens een kerkdienst nog wel, wat een schoften, die Russen. Nergens in het journaille vind ik dat er, in het gebouw waar de raketten insloegen, een militaire ceremonie plaatsvond. Een uitreiking waar militairen, elkaar, wat waardeloze medailles omhangen. Meerdere keren is er tegen sirsky, das de opperbevelhebber in Oekraïne, gezegd dat hij die ceremonies, beter niet, naast kerken of ziekenhuizen kan organiseren. Edoch, dit levert mooi nieuws op in de westerse media, wat een klootzakken die Russen.
Ik zat zelf ook in de kerk gisterenochtend. De dienst was niet zo spannend maar de uitnodiging om koffie te komen drinken wel. Daar zat ik tussen een Friesche familie, drie generaties, ik pleitte voor een snelle vierde. Afstammelingen van een trots volk, ooit gevreesd over de wereldzeeën. Een uitstervend ras als ze niet oppassen.
In weinig ben ik het met ze eens als het gaat om de huidige wereldproblemen. In weinig zijn zij het met mij eens als het gaat om hoe ik leef. Toch zat ik daar, en ik voelde me zeer welkom, Swiebertje op bezoek bij Saar.
Is het belangrijk dat er Friezen blijven bestaan? Dat de liefde voor het land, de taal, de cultuur de tand des tijds overleefd? In mijn zoektocht naar de zin van het leven draait het volgens mij om het volk, je afkomst, het voortzetten van je cultuur. Dat je niet leeft voor jezelf, om snel financieel onafhankelijk te worden of beroemd, maar om het zorgen voor je land, je afkomst, je bern (kinderen in het Fries), om te weten waar je vandaan komt. Dat is wat de Heer van ons vraagt, zorg goed voor Mijn creatie, zei Hij. Daar horen de Friezen bij, zorg, alsjeblieft, goed voor elkaar…
Prachtig weer, leuke mensen en water, heul veul water, heerlijk! Het was de eerste keer dat ik mee mocht, maar ik denk dat ik wel vaker mee mag. Ff afwachten, maar deze dag heb ik alvast meegepikt, lekker man.
Nu naar de kerk, ik twijfel nog steeds naar welke. In het kerkje waar ik afgelopen maanden ben heengegaan is een speciale dienst, georganiseerd door een vriendin. Maar ik wil nu al zolang weer naar een kerk waar ik anderhalf jaar geleden vaak kwam, ik moet kiezen. Nu komen er nog meer zondagen aan, dat scheelt. Een foute keuze kan ik niet maken, zolang ik maar ga.
Het is net als met het schrijven van deze stukkies, elke dag maak ik een keuze over waar ik het over ga hebben. Das niet altijd even makkelijk aangezien er zoveel gebeurd om ons heen. Maar aan de andere kant maakt het geen fuck uit, zolang ik ze maar schrijf.
Lekker gevoel is dat, loslaten! Nog meer leven zoals Hij het heeft bedoeld. Ik ben hier niet om keuzes te maken maar om te zijn. Te leven naar Zijn voorbeeld, wat me erg slecht af gaat, maar goed ik doe mijn best. Vertrouwen dat Hij wel zorgt dat ik in de goede kerk zit, het goede stukkie schrijf, er zijn mag.
En het wordt prachtig weer! Dat moet een goed teken zijn. Ik moet niet zo somber zijn. Ondanks dat de wereld om mij heen volledig naar de klote gaat, mag ik nog steeds genieten. Ik sprak zojuist een jongeman, tijdens het uitgaan met Sam. Dertig jaar, Nick heet hij. Nick is net gescheiden, ik weet, nu, wie er de afgelopen jaren zijn dood gegaan in zijn familie en wie er in de gevangenis zitten. Nick is een verwarde jongeman maar ook een heel aardige vent! Een recht door zee, hetero man, een echte Fries, tegen de lhbtq nonsens, de klimaathoax, de massa migratie, niet gevaxxxt dus totaal niet passend in de huidige maatschappij.
Maar mannen als Nick hebben ottooootje en rutti frutti wél nodig. Nick heeft geen paars haar maar een kale kop met littekens erop. Edoch, Nick vertelde mij dat hij geen zin had om voor rutti frutti, in Oekraïne, te gaan vechten, hij en zijn vrienden hebben wel wat beters te doen, gelukkig maar.
Tuurlijk, er zullen best wel een stuk of wat ge-ïndoctrineerde, consumerende zombie’s zijn die ervoor gaan. Met ouders die trots zijn op het door hen voortgebrachte slachtvee. Jonge mensen die gaan vechten voor de hoogstaande normen en waarden van de Europese Unie. Gaan vechten voor een rutti frutti die zelf dienst heeft geweigerd. Een man die persoonlijk verantwoordelijk is voor de toeslagenaffaire en zoveel meer schandalen. Voor een ursula von der lugen die, via het bedrijf van haar man, honderden covidmiljoenen heeft weggesluisd, en dat is maar één van haar vele misdaden. Maar Nick krijgen ze niet, de Poetin’s normen en waarden zag hij meer zitten…
Geen wijdse uitzichten als je buiten zit maar schuttingen en nog meer huizen. Geen kabbelend water tegen de boorden, altijd mensen om je heen. Honden aan een touwtje, mensen die je niet groeten. Het is wennen in de stad, aaaahhhh, ik heb het er moeilijk mee…
Nu was het gisteren ook koud en guur weer, een dikke grijze, chemische, wolk hangt over Noord Nederland. Dat maakt niet vrolijk. Na dit weekend schijnen we bloedwater te ontvangen vanuit de Sahara. Zand wat meer dan vijfduizend kilometer mee wordt genomen door de luchtstromen. En wij moeten geloven dat de scheten van een koe een paar kilometer verderop neerslaan. Totaal krankzinnig.
Laat ik maar stoppen, ben nu al drie keer met deze alinea begonnen maar vond hem te negatief. Het gebeurt me eigenlijk nooit, dat ik teksten weer verwijder, en dat wil ik eigenlijk zo houden. Ik moet niet zo zeuren! Dankbaar zijn voor wat mij toekomt, leren van de situatie, ik heb er zin an! Verdorie…
‘Nou jullie niet’ reageerde ik, ‘de boontjes die ik koop in de supermarkt komen uit Marokko of Egypte, eieren uit Oekraïne en ons vlees komt uit Ierland of Argentinië, toch?’ De boer keek me wat stom aan en liep door. Door het raampje van mijn bus riep ik hem na, ‘Ben wel benieuwd voor wie jullie aan het werk zijn, jij niet?’
De mannen die zich boer noemen en voor mij op de weg staan met hun gigantische trekkers en ander apparatuur gingen onverstoorbaar door en trokken zich niets van mij of de andere weggebruikers aan. Zij moeten voedsel produceren voor ons, daar zijn ze mee bezig. Met grote slangen die ze uitrollen over het land, tankwagens vol met een mengsel van stront en chemicaliën die de grond in worden gepompt. Belangrijk werk, wij moeten maar even wachten.
Meer dan 1 miljard exporteren onze boeren. En er zijn iets van dertigduizend boeren in ons land. Boeren in Nederland zijn geen boeren maar fabrieks directeuren. Als je tienduizend varkens bezit, die volledig automatisch gevoed worden, waar alleen nog maar een paar Polen doorheen lopen om de dooie varkens ertussen uit te halen. Dan ben je geen boer meer. De ‘boeren’ die voor mij stonden waren niet de eigenaren van het land of de knechten van de boer, maar loon arbeiders. Boeren? Laat me niet lachen…
Maar goed, daar zal wel genoeg over geschreven worden vandaag, toch leuk om over een jaar of twintig terug te lezen wanneer het allemaal begon! Vandaag dus.
‘Tijden veranderen, dat vraagt om jou. Tijd voor defensie’, zou deze slogan werken? Waarom gaan mannen het leger in? Zou ik nu het leger in zijn gegaan als ik jong was? Op mijn negentiende kreeg ik een brief van defensie, of ik me wilde melden bij één of andere kazerne op een bepaalde dag. Dat was voor mij de reden om het land te verlaten met vijftig gulden op zak. Daarvan kocht ik in Keulen wat witte schmink en een oogpotlood en toen ben ik op straat gaan staan en speelde ik een mimespeler. Dat ging verrassend goed en zo ben ik maandenlang weggebleven. Van het leger heb ik nooit meer iets gehoord. Maar dat was in 1987, toen had je geen social media, geen mobiele telefoon, mooie tijd was dat.
Toen moesten we het leger in vanwege de Russen, volgens de media is dat nu weer de boosdoener. Gisteren hoorde ik Japio de Hoop en dan nog wat, op de radio roepen dat Vladimir Vladimir Poetin artikel vijf tussen zijn oren moet proppen. Ik had in 1987 al een hekel aan Japio, er is weinig veranderd.
Mijn kinderen zouden in Estland moeten gaan vechten als het aan artikel vijf ligt. Omdat ze dat land lid van de navo hebben gemaakt. Terwijl we hadden afgesproken, met Gorbatsjov, dat we dat niet zouden doen. De Poetin heeft twee keer, officieel, gevraagd of hij, met zijn Rusland, lid mocht worden van de navo, dat mocht niet van de navo, lees Amerika, die willen niet dat Europa teveel samen gaat werken met Rusland, dan zijn we minder afhankelijk van Amerika.
Maar goed, dit is al vaker langsgekomen, het doet er niet veel meer toe. Ik wil niet dat mijn kids gaan vechten tegen de Russen, tijden veranderen namelijk niet.
Op de radio, ik heb genoten. De manier hoe ze over de Trump praten, echt schofterig. Hoe ze de Poetin wegzetten, alsof tie daar al niet ruim vijfentwintig jaar zit, totaal absurd. Maar ja, we moeten wat hé, Europa wordt totaal genegeerd door de landen die er wat toe doen, en dan ga je maar schelden. Tis net een kleuter die in de hoek staat. Nu staan kleuters tegenwoordig niet meer in een hoek maar bij wijze van spreken.
Niemand die zich afvraagt waarom we in de hoek staan. Ik moest vroeger vaak in de hoek staan, of op de gang omdat de leraar me niet meer wilde zien. Ik weet waarom kinderen in de hoek worden gezet, ik ben ervaringsdeskundige. Op de lagere school stond ik heel vaak in de hoek of in de gang en op de middelbare school moest ik de gangen vegen of papier prikken op het schoolplein. Dat deden de leraren omdat ik, volgens hen, niets toevoegde aan het leerproces, het eerder verstoorde dan er een positieve bijdrage aan leverde, daarom stond ik in de hoek, niet altijd onterecht moet ik bekennen.
Volgens de deskundigen voegen wij heel veel toe. Het belangrijkste argument wat ik hoorde, om Europa niet te negeren, is dat wij de grootste ‘consuming market’ van de wereld hebben. Nou daar weet ik, als sinterklaasje, alles van. We consumen ons helemaal suf, daar heeft de wereld tenminste wat aan! Maar veel verder komen we niet. Wat dat betreft lijkt Europa wel een beetje op mij, toen ik op school zat. Ik voegde ook niet zoveel toe, daarom stond ik in de hoek. Nog steeds! Ik sta nog steeds in de hoek, wat zeg ik, ik sta weer op de gang. Door het raampje kijk ik wat er zich afspeelt in de klas, ik ben een deskundige🤠.
