Woorden die ik niet vaak meer gebruik. Kheb niet zoveel meer te eisen of te willen maar belangrijker, ik wil niets meer willen, moeten of eisen. Iedere dag ben ik dankbaar voor wat er op mij afkomt, voor de tijd die ik hier mag zijn. Er is niets wat ik verder nodig heb, alles komt, op de juiste tijd, op me af. The Universe is my Bodyguard, God zorgt voor mij.
Dat klinkt natuurlijk fantastisch, maar zijn het niet de woorden van een fantast? Dat zei mijn moeder vaak tegen me, dat ik een fantast ben. Ik zag niet vaak tegen iets op toen ik jong was. Klom net wat hoger waardoor ik uit de boom kletterde. Probeerde net wat verder te springen waardoor ik in de sloot belande. Pleister derop of een schone broek en hoppa weer een nieuw avontuur! Uit de boom vallen is geen reden om er niet nog een x in te klimmen! Ik was er namelijk van overtuigd dat ik kon vliegen toen ik jong was, al bewijzen de littekens op mijn hoofd dat dat niet het geval was.
De laatste tijd begin ik er weer in te geloven! Dat ik kan vliegen. Dat wat mij tegenhoudt hetzelfde is als wat mij deed willen, moeten of eisen. Hoe meer ik dat loslaat hoe meer ik ontvang. Waarom zou vliegen daar niet bijhoren?
Laat ik het nog niet gaan proberen, op mijn 8ste was ik soepeler dan nu. Als ik nu uit een boom donder dan kom ik er vast niet van af met een sneetje in mijn kop. Laat ik maar blijven werken aan loslaten, aan niets willen, eisen of moeten. Das al uitdagend genoeg!
















