Er knalt zoveel door mijn hoofd. Wat doe ik hier? Hoe krijg ik het in mijn kop om nog iets te willen? Te denken dat er ook maar iemand is die mij gelooft? Een onverzorgde, dakloze, harige kabouter. Een doemdenker, onheilsprofeet, een zwartkijker. Bijna 1000 stukkies nu waarvan meer dan de helft over hoe kut het allemaal wel niet is. Dan is het toch niet zo gek dat niemand ze leest. Maar goed daar schrijf ik ze niet voor.
Het zijn vooral deze nachten dat mijn stukkies mij helpen mijn hoofd wat te kalmeren. Ietwat te ordenen zodat ik weer verder kan. Ze helpen me afstand te nemen, weer de zin van de onzin te scheiden. Ik heb alleen zoveel moeite ‘de zin’ te vinden…
3 jaar roep ik nu dat er een alternatief moet komen. Dat we moeten bouwen ipv breken. Safehavens heb ik het over gehad, en gedroomd van een eigen eiland. 3 mooie jaren maar moet ik er niet mee stoppen?
Tis 1 december, 2022 is bijna voorbij. Tis gek maar ik heb het gevoel dat ik hier al zo vaak ben geweest. Dat ik deze gedachten, dit soort stukkies al vaker heb opgeschreven. Maar ook dat de keuze er eigenlijk niets toe doet. Dat mijn weg allang uitgestippeld is. Dat tie er alleen maar toe doet in mijn hoofd, voor mijn relatie met Hem. Of mijn vertrouwen sterk genoeg is om echt voor Zijn Woord te kiezen. Tis zo makkelijk en toch zo verdomd lastig, ik moet nog beter leren luisteren…
