Koert Krouwel

De zuivel krijgt er 12% bij! 12%? Heb je daar nog wat aan? Ach de gemiddelde consumerende zombie heeft het toch niet in de gaten. Ik had gisteren een mooi gesprek met een moeder van 2 dochters. We spraken over de problemen van de jeugd, hoe ongelukkig en depressief ze zijn. Hoe drugs en drankmisbruik schering en inslag is en studies niet af worden gemaakt. 1 van haar dochters verblijft, op dit moment, in Australië maar vind daar niet waar ze naar op zoek is, vertelde de moeder. Ik herhaal die zin nog een x: ‘1 van haar dochters is aan het backpacken in Australië en vind daar niet waar ze naar op zoek is.’

En toch zei deze moeder dat de jeugd tegenwoordig veel meer kansen heeft dan dat wij vroeger hadden. Kansen voor wat? Om met een goedgevulde creditcard dezelfde festivals en ‘artiesten’ te bezoeken die hier in Nederland optreden? Om samen met de andere;, waaronder, duizenden Nederlandse jongeren die backpackend door Australië trekken high en stom dronken te worden? Backpacken door Australië is geen avontuur maar een industrie, goed gereguleerd door de commercie, gefinancierd door pa en ma.

De kansen die deze moeder ziet zijn niets meer dan fantomen. Ik had vroeger veel kansen vertelde ik haar! Omdat mijn moeder thuis was toen ik jong was. Omdat ze er was als ik weer eens gevallen was of ruzie had met het buurjongetje. Dat gaf mij de kans om op ontdekking te gaan! In vertrouwen dat er altijd iemand was die er voor me was als ik haar nodig had. Volgens mij missen de jongeren dat, volgens mij missen wij dat, dat vertrouwen dat er iemand is als je het nodig hebt.

En toen kwam als vanzelf die zin weer naar boven: ‘Bron van Zijn, die ik ontmoet in wat mij ontroert.’ Ontroeren, ontroert worden, gebeurt dat nog wel eens? Leren we dat nog? Wat een mooie zin is het toch. Dat vond die moeder ook, gelukkig….

Twee weken geleden had ik nog nooit van poeren gehoord, maar een veranda kan erop rusten, mits je ze in het zand slaat. De grond hier in Fryslan is alweer keihard, de sloten staan droog, de boeren rijden af en aan om het gras te oogsten. Ondanks een klets, maar dan ook kletsnatte winter is al het water wat is binnengekomen alweer professioneel afgevoerd. Een weekje wat warmer weer en de angstporno over klimaatverandering en droogteproblemen kunnen weer uit de kast, en alles is weer zoals het was…

Het is schokkend om te zien hoe wij onszelf, een leven lang, voor de gek kunnen houden alleen maar omdat we bang zijn te verliezen wat we denken te hebben. En het maakt echt geen reet uit wie ik spreek. Als ik met zo’n boer praat over hoe we omgaan met het beetje land wat we hier in Nederland hebben en hoe we ons rentmeesterschap verkwanselen voor een paar rot centen dan zegt zo’n man steevast dat dat nodig is om zijn bedrijf te runnen. Maar hetzelfde geld voor de eigenaresse van de kledingwinkel als het gaat om de gigantische vervuiling die haar business teweeg brengt. Dat is nodig om een succesvol bedrijfje op te zetten en dat heeft ze weer nodig om op vakantie te gaan, naar festivals en feestjes, om gelukkig te zijn. Dit is nou eenmaal het systeem waar we inzitten en we willen niets opgeven, we hebben het verdiend.

Ik val in herhaling, sorry! Ben ik hier wel op de goede plek? Ik had gehoopt hier in Fryslan nog mannen te vinden maar volgens Linn zijn die er niet. Zij kan het weten, ze is 19. Ze brullen misschien af en toe wat harder maar tis niets meer dan lawaai. Ook de Friezen zitten tot hun nek in de welvaartdrek. Tis niet anders…

Schaatsen in juni, moet kunnen toch? Neeeee, het zonnetje schijnt al, het wordt een prachtige dag maar jeetje wat was het koud vannacht.

Central Bank Digital Currency, CBDC, hij komt eraan zegt nu.nl. Een digitale euro die de fysieke euro komt vervangen. Cash is vies en je kan het niet goed controleren, en aangezien de ecb al die briefjes drukt, vinden ze dat het hun geld is, en dat ze het recht hebben om te weten wat ermee gebeurt. En de Nederlanders zijn het ermee eens.

Tuurlijk wordt er hier en daar wel wat gemopperd op Twitter, of een andere alternatieve site, maar de gemiddelde Nederlander zal het een rotzorg zijn. Trouwens ook die mopperaars gaan gewoon door met het gebruiken van hun bankpas, met het meedoen aan deze krankzinnige wereld, tis allemaal 1 pot nat.

Mijn geloof in de Nederlander was al nul, helaas verdwijnt tie ook ten aanzien van de Friezen. Tis te vroeg, het consumeren zit te diep, de afstand is te groot, we zijn te lang verwend. In opstand komen als het je direct raakt zit er hier nog wat meer in maar zodra het om iets gaat wat nog wat verder weg staat moet een ander er maar voor zorgen. Zelf nu al keuzes maken en kiezen voor elkaar ipv voor dit systeem gaat veel te ver. Dat kan niet, das onmogelijk, daar begint niemand aan. En waarschijnlijk hebben ze gelijk, ben ik, hier, degene die gestoord is, klotezooi.

En dat terwijl het hier zo mooi is, al is het wel wat koud. Ik verdom het om de kachel aan te zetten, tis juni…. Wat ook wel leuk is, die pensioenen. Ik las iets over 1500 miljard wat verdeeld moet worden in 20 miljoen potjes. En dat dat eerlijk moet gaan gebeuren! Ten eerste welke 1500 miljard? Waar is tie? En tja, het zal aan mij liggen, ik moet dan meteen denken aan de toeslagenaffaire, aan de veilig en effectief uitspraken van hugoooootje, aan de tientallen zo niet honderden affaires die de afgelopen jaren voorbij zijn gekomen. Maar de Nederlander is weer lekker aan het werk vandaag, is goed voor zichzelf aan het zorgen. Zodat tie weer op vakantie kan, weer naar een concert, naar de Action, geld kan uitgeven, zodat tie kan consumeren….

Ik wil niet terug naar de middeleeuwen zei een vrouw tegen mij. 6 dagen in de week werkt ze zich een slag in de rondte om haar kop boven water te houden. Steeds meer spullen dringen zich op om gekocht te worden. Steeds meer concerten, festivals en leuke evenementen eisen haar aandacht op. Als je max niet hebt zien rijden dan heb je wat gemist. Niet bij het laatste concert van andreeetje geweest? Man, man in wat voor wereld leef jij? Flink en thuisbezorgd zorgen voor de inwendige mens, de basics van het leven zijn uitbesteed. Rennen, rennen, rennen, pas op je mist wat!

Sam wil uit, dat ga ik de aankomende tien jaar nooit missen. Iedere ochtend wil hij weer uit, saai beest. Uitgaan moet ook met de riem erbij, we liggen aan een eilandje en hij kan makkelijk alleen van de boot maar dat is niet uitgaan. Uitgaan is als ik meega en de riem meeneem. Dan is Sam het enthousiasts, dan gaan we echt uit🤠.

Ik raak steeds verder verwijderd van wat er om me heen gebeurt. En dan lees ik af en toe wat berichten in ‘strijders’ groepen en dan heb ik zin me nog verder terug te trekken. Terwijl dat nou niet de bedoeling is! De wereld heeft narren nodig, heul Veul narren.

Verbinding is een dingetje bij strijders! Dat doen ze door feestjes, demo’s, bijeenkomsten of gatherings te organiseren. Vaak tegen betaling want tja, er zijn nou eenmaal kosten. Op de dag zelf gaan we uit ons dak tijdens discussies, we dansen en drinken wat, want er moet wel geconsumeerd worden. Waarna we weer in ons autoooootje stappen om naar ons veilige huisje te gaan. Geweldige dag, het was zo mooi, wat hebben we ons weer heerlijk verbonden.

Iemand heeft me uitgenodigd vanmiddag om te komen eten. Zomaar onverwachts. Tis geen strijder die me heeft uitgenodigd, ook geen gelovige. Tis een gewone man, een aardige man die me vertelde dat zijn vrouw toch altijd veel te veel eten maakt. Hij nodigt mij uit in zijn huis, aan zijn tafel, om zijn eten mee op te eten in zijn veilige omgeving. En hoe taai Leviticus ook was, 1 boodschap denk ik er uit te hebben gehaald. Daar begint de verbinding.

Niet dat ik het allemaal snapte hoor, God spreekt over lossing en tiende en vijfden van mens, slaaf, vee en kleinvee op een manier die mijn hoed ver te boven gaat. Maar de onderliggende boodschap was, volgens mij, hoe je elkaar opvangt, met vreemdelingen en armen omgaat, hoe je je maaltijd deelt met anderen. Niet dat ik erop zit te wachten om iedere avond aan een andere tafel aan te schuiven, ik kook zelf veel te graag, maar tis een voorbeeld.

Af en toe krijg in de vraag, heb je wat hulp nodig? Dat komt eigenlijk altijd uit totaal onverwachte hoek. 1 Vriend komt meestal onverwachts langs, en altijd op het goede moment. Meestal zijn het niet de strijders, die zijn te druk met verbinden, met het redden van de wereld, hebben geen oog voor wat er om hen heen gebeurt. Terwijl de wereld verbeteren om je heen begint. Bij de buurvrouw die eenzaam is, de zwerver op de hoek van de straat. In je eigen huis of bootje🤠

Sam heb ik in de boot gelaten voor een paar uurtjes en ik ben, met een geleende fiets, naar de langoren gefietst. Een jaar of 2 geleden had ik grote moeite met fietsen, wat zeg ik een jaar geleden vond ik Leeuwarden al ver vanaf Lekkum, maar nu? Gisteren moest ik een flink stukkie fietsen maar ik had nergens last van, zelfs elektrische fietsen knalde ik voorbij. Ik werd gewoon niet moe, niet buiten adem, geen pijntjes, of moeie benen, gewoon doorfietsen, nergens last van.

Wat een lekker gevoel is dat! Zelfs de wind had geen vat op me. En wat was het het fietsen waard, zo heerlijk gelopen met Frodo, Elanor en Luuna, dat pikken ze ons niet meer af. En Sam vond het ook prima. Op het heetst van de dag ligt hij toch het liefste binnen. Een geweldige dag die begon met een kerkdienst waar een 83 jarige dominee voorging. Geen video’s of tekenfilm gezien, alleen een man die Pinksteren duidde. Niet dat ik het helemaal met hem eens was maar dat doet er niet toe. Het was een mooie dienst.

Vandaag aan het werk en ik ga kijken of ik wat nieuws kan oppikken. Iran gaat vechten met Afghanistan hoorde ik. Afghanistan, 20 jaar oorlog met de Russen, daarna 20 jaar met de Amerikanen en nog zijn er mannen genoeg om een oorlog tegen de Iraniërs te beginnen. Laat ik maar gaan varen, niets is wat het lijkt, die oorlogen zeker niet…

Tsja je zou zeggen van wel, maar zo makkelijk is het niet. Ik ben nu met Leviticus bezig en man man das pittig. Dat herhalen de kracht van overtuigen is daar hadden ze tijdens het schrijven van de bijbel wel kaas van gegeten. Wat een droge, saaie kost maar er staan wel weer verrassende dingen in. En daar gaat het om.

Zo heeft God het tegen Mozes meerdere malen over moloch in Leviticus, dat je moet oppassen met ‘m. Dat je de mensen die met hem in zee gaan maar het beste uit je midden kan verwijderen. Dat kan op verschillende manieren, de 1 nog gruwelijker dan de ander. Maar dattie er is daar is God duidelijk over. Heel vroeger toen ik nog een heel klein koertje was spraken mijn leraren op de lagere school ook nog over de duivel maar met de moderne tijd is de duivel naar de achtergrond verbannen. In de kerken, waar ik de afgelopen jaren ben geweest, hoor je niets meer over hem. In kerken is het vooral feest! Rock bands spelen harde muziek en op grote schermen worden films vertoond. Maar de duivel daar hoor je niets over.

Ik heb het al eerder opgeschreven, ik noem God God omdat die het dichtste bij me staat. Had hem ook Grootvader, Schepper of Bron van Zijn kunnen noemen. Duizenden namen zijn Hem gegeven maar ik zoek God hier, in Nederland, Fryslan om precies te zijn. Hier noemen we hem al duizenden jaren God, die God staat voor mij het dichtste bij me, van die God heb ik het gevoel dat ik Hem kan vinden, want dat Hij er is, daar ben ik van overtuigd. Net als moloch, en vele anderen….

Hem zoeken is in vele culturen een erebaantje. In oosterse landen dwalen monniken als zwervers door het land om verlichting te vinden, sjamanen in Zuid-Amerika zoeken Hem in plantmedicijnen en Inuit in walvisvlees. Gretig maken we daar foto’s van tijdens onze vakanties waarna we weer terug vliegen naar onze goddeloze wereld, naar een wereld waar je zoekt naar meer, meer, meer voor jezelf.

Nee, ik ben niet in de Heer, ik zoek wat er in mij zit en dat Hij daar een onderdeel van is daar ben ik zeker van. Ik ontmoet Hem in wat mij ontroert en dat maakt het leven zoveel mooier!

Laten we het hopen. Op het moment is het verdomd koud. Vandaag aan de klus! Handige koertje haal ik uit mijn arsenaal. Een gespeelde koertje want in het echt ben ik niet zo handig. Maar dat hoeft geen obstakel te zijn om je best te doen er 1 te spelen. Vaak lukt dat wel.

Rond mijn 22ste stuurde een uitzendbureau mij naar het Rijnhotel in Arnhem. Het was hun laatste poging zeiden ze erbij. De week ervoor hadden ze me naar het Bilderberg hotel gestuurd en daar was ik door de manager weggestuurd. Hij had me bij zich geroepen en me verteld dat ik te amicaal was en dat hij me daarom niet meer wilde zien. Ik snapte er werkelijk niets van, en wist echt niet wat amicaal betekende. Naar mijn idee deed ik mijn werk fantastisch! Er werd eenbruiloft gevierd in het Bilderberg hotel en het was 1 groot feest. Ik had een dansje gedaan met de bruid, de vader van de bruidegom kende me bij naam en riep dwars door de zaal heen dattie bier nodig had. Ik had het prima naar mijn zin en toen de manager me bij zich riep was ik ervan overtuigd dat hij me in vaste dienst wilde nemen. In plaats daarvan stuurde hij me direct het pand uit, ik was te amicaal.

Op maandagmorgen kreeg ik feedback van de uitzendbureau mevrouw. Ze vertelde me wat amicaal betekende en legde me uit dat het niet de bedoeling is dat een kelner tijdens een bruiloft, in een hotel als het Bilderberg hotel, met de bruid gaat dansen. Maar ze gaf me een tweede kans en stuurde me dus naar het Rijnhotel. Daar mocht ik meteen het restaurant in en de eerste dag vroeg de chef kok of ik vlees aan tafel kon trancheren. Ik had geen idee wat trancheren was maar zei ja. Voordat het diner begon had ik nog een paar uur om dat uit te vinden dus zag ik geen problemen. Dat trancheren snijden betekende, daar was ik via een andere uitzendkracht, die in de keuken werkte, al snel achter. Dat je schuin moest snijden legde hij me ook uit. De chef van de keuken vertelde me dat ik een ossenhaas moest trancheren en met die info toog ik naar de tafel. Ik genoot! Ik was het middelpunt van het restaurant. Uitgebreid oreerde ik over de malsheid van het vlees, de kookkunsten van de chef en hoe de saus het gerecht zou complementeren. Terug in de keuken riep de chef me bij zich. Het was een man van eind 40, “Je had dit nog nooit gedaan hè,” zei hij. “Eeeeeehhh, nee chef.”

Vanaf die dag mocht ik er niet alleen vlees aan tafel trancheren maar maakte ook sauzen, crêpe Suzette en schonk de soepen uit. Entertainment optima forma. Nu is een vlonder bouwen heel wat anders dan mensen vermaken aan een restauranttafel maar ach, kheb het nog nooit gedaan, dan zal ik het wel kunnen…

En op de terugweg kwamen we hartstikke vast te zitten. Zo jammer weer! Een paradijselijk plekje waar ik de aankomende maanden zou mogen liggen alleen kom ik er niet. Tis te ondiep, zo jammer.

De Mithrandir, Sam en ik hebben een plekkie nodig. Niet te ver van de langoren en niet te ver van mijn kluswerk. En toen kwam ik, afgelopen zondag in de kerk dus Aalze tegen en die wist wel wat. Een prachtig plekkie midden in de natuur aan een verlaten eilandje. Te mooi, schoot meteen door mijn hoofd en dat klopte.

Gisteren was Linn bij me en met haar durfde ik wel naar dat paradijsje te varen. Zouden we vast komen te zitten en pas over 3 maanden gevonden worden dan ben ik niet alleen. Heel langzaam tuften we erheen, je voelde dat de boot de grond raakte maar het was veel modder dus daar gleden we doorheen. En tegen alle verwachtingen in haalden we de eerste steiger. Maar we moesten nog een stukkie verder, een stukkie te ver, helaas. Ik begreep dat het te onzeker was, als ik iedere x dat ik naar dat plekkie vaar bang moet zijn dat ik vastloop, is dat niet relaxed. Terug dan maar en verder zoeken, en toen zaten we vast, muurvast.

Er varen hier heel weinig boten, dus zijn we eerst maar een dutje gaan doen. Daarna lekker eten gemaakt en ja hoor natuurlijk komt er tijdens het eten een boot langs. Met het oog op Sam toch maar naar buiten gegaan en om hulp gevraagd, het was al 20.00 uur en Sam wilden graag nog ff uit. Een uurtje later lagen we op een eilandje en kon Sam de wal op. Niet op ons eigenste paradijsje, dat verdien ik nog niet, maar wat was het weer een fantastische droom en een geweldig avontuur!

“Nee, dankjewel.” “Maar dat kan je zo halen bij de super!” “Daar kom ik liever niet.” “Maar dan rij ik je er wel ff heen.” “Ik zit niet graag meer in een auto.” “Dan kom ik wel heel ff langs.” “Dan heb ik liever dat je niet komt.” “Dan maak ik daar wel ff tijd voor.” Oooooooo jij maakt helemaal niets….

Even iets kopen, das zo normaal. Dan rij ik wel ff op en neer, hoe vaak zeggen we dat wel niet. Drinken we snel een bakkie en kletsen we ff bij. Wat een kut zin, lees hem nog eens. Snel en ff in 1 zin, absurd toch? Alles moet snel tegenwoordig, we hebben nergens meer tijd voor, ons leven wordt beheerst door een agenda, maar niet de jouwe.

In de bijbel doen ze niets ‘even’ of ‘snel’. Ik snap sws niet hoe ze het doen. In Leviticus verteld God de Israëlieten hoe ze offers moeten brengen. Hoe ze een stier naar het altaar moeten brengen, het daar moeten slachten, het vet van de ingewanden scheiden en het daarna nog allemaal moeten offeren op een vuur. Een stier slachten doe je niet ff, dat is hard werken, daar ben je wel een tijdje mee bezig. En ondertussen moest iedereen daar bij zitten, wachten tot dat beest geslacht is en in stukken gesneden. Ben je toch wel een uurtje of 4 verder. No props, tijd genoeg.

Tijd is ons afgenomen, tijd om met aandacht naar de wereld om je heen te kijken. Zelfs mensen met tijd genoeg komen te kort. In het oude testament niet. Offerfeesten duren dagen, weken soms maanden voordat het doel is bereikt. Juist dat wat ons meer tijd zou geven doet ons de tijd verliezen, de tijd voor elkaar. De tijd om bewust te kiezen wat je met je tijd gaat doen zodat er altijd tijd genoeg is…

Bijna juni, klimaatopwarming, wanneer? Ik probeerde gisteren door wat nieuws heen te worstelen, niet gelukt, same people, same shit. Ik kan beter mijn eigen nieuws maken, das een stuk interessanter en nog waar ook! Althans mijn waarheid, is er meer?

Exodus ben ik doorheen, het zal aan mij liggen maar waarom zoveel aandacht voor een tent met een altaar daarin? Is het echt nodig om 5 of 6x de maten, de kleuren, de stoffen en de materialen te herhalen? Het kwam op mij een beetje over als afleiding van waar het werkelijk om gaat, wat dat betreft is er niets veranderd.

Na het lezen van Exodus zat ik een beetje na te denken over hoe ik God zou kunnen eren. Goud en zilver heb ik niet, scharlaken stoffen ook niet, acaciahout niet, kheb niets van dat alles. Toen dacht ik, laat ik het gewoon vragen. En terwijl ik dat aan het doen was begon ik verschrikkelijk te lachen, natuurlijk weet ik hoe ik God kan eren! God is een BBQ’r, Hij is gek op de geur van gebraden vlees, net als ik. Hij noemt het zelfs een liefelijken reuk voor den Here.

Nu at ik gisteren een speklap, een flinke, en daar zit een angeltje aan. Speklappen zijn niet Zijn favoriete eten heb ik begrepen. Daarnaast ben ik het niet zo eens met de manier van slachten en bereiden, maar dat zijn details! God en ik zijn BBQ’rs, en das niet voor niets. Sam had gisteren een gans te pakken, hij schrok zichzelf een ongeluk en liet hem meteen weer los. Dat was jammer, anders had ik hem kunnen offeren, en opeten, de Mithrandir moet ook wat.