Koert Krouwel

Zo ook gisterenavond. Zij heeft een volkstuintje hier iets verderop en zit met dezelfde problemen als waar ik tegenop loop, slakken. Vol verdriet vertelde ik haar over mijn komkommerplantjes die ik zorgvuldig had opgekweekt in de kas waarna ze binnen 1 nacht met wortel en al zijn opgeknaagt, door deze monsters, toen ik ze buiten had neergezet. Het maakt niet uit hoeveel ik er, voor de avond valt, opraap en in de sloot flikker, de volgende ochtend is het een slagveld! Grrrrrrrr

Al snel kwam Mohamed erbij staan, Mohamed heeft daar ook een tuintje. In het zonnetje bespraken we de stand van zaken rondom onze tuintjes en de toestand in de wereld. Een mooi gezelschap, een gelovige Surinaamse dame, Mohamed, een gelovig moslim, en ik.

Het was een fijn gesprek, ondanks onze totaal verschillende achtergronden was het een feest der herkenning! Waar ik, als ik met autochtone Nederlanders praat, al snel verzand in een welles nietes spelletje over trivialiteiten als geld of politiek, speelden die onderwerpen hier geen rol. Dat het een zooitje is en dat dit allemaal gepland is, daar waren we het wel over eens, das niet zo moeilijk. En of het 1 nu waar is of misschien ietwat overdreven dat maakt geen moer uit. Nee ons gesprek ging al snel over ons vertrouwen in God, in Zijn schepping en of wij in staat zijn ons werkelijk over te geven aan Zijn almachtige goedheid. Wat een mooi einde van een mooie dag, wat een feest om hier te mogen zijn!

De afgelopen jaren heb ik regelmatig een oproep gedaan om samen te komen maar tot nu toe kwam er nooit iemand opdagen. Twee jaar lang schrijf ik al dat er een alternatief moet komen, dat we moeten bouwen ipv breken. Dat is lastig! Dat begrijp ik ook wel! Tis veel makkelijker tegen iets te zijn dan vóór het bijna onmogelijke. Mensen zijn tegen de kabinetsplannen, tegen de oorlog, tegen de maatregelen, tegen het wef of tegen rutte. Maar wij zijn het die zorgen dat die kabinetsplannen, die oorlog en die maatregelen gefinancierd worden, wij zijn het die die man daar al ruim 10 jaar laten zitten. Zouden er dit x mensen langskomen? Om te praten over een alternatief?

Laten we het hopen! We zijn al rijkelijk laat. We staan aan de vooravond van de moeder aller crisissen. Zelfs die van de jaren dertig verbleekt bij wat ons te wachten staat. Sorry kids, ik kan het niet mooier maken, maar bedenk 1 ding! Je maakt dat toch maar weer ff mee, das niet voor niets.

Al vaker heb ik geschreven over het bouwen van een alternatief. Door bv de Oostvaardersplassen te kraken of de hoge Veluwe. Ik ben zelfs nog bezig geweest met een eiland, man dat was nog bijna gelukt ook! Het gaat erom dat we zorgen dat er een doel is, dat we een horizon scheppen waar we achter kunnen staan. Dat we erin gaan geloven dat wij als mensheid niet voorbestemd zijn om als cyborgs aan het www te worden gekoppeld. Dat wij gaan geloven dat dat ook niet hoeft. Dat wij VRIJE mensen zijn.

Geloven of weten? Daar moeten we achter zien te komen. Voor mij staat het vast dat wij als mensheid al ruim 2000 jaar zijn voorgelogen. Gisteren mocht ik luisteren naar weer eens een geweldige podcast van Karen Hamaker Zondag, waarin ze haarscherp onze dwaling blootlegt. Want daar begint onze vrijheid, dat we ons herinneren wie we zijn en gaan bouwen aan een alternatief.

Het regent hier maar de zon schijnt ook. Tis zo’n “ik weet niet wat ik precies wil” weertje. Past goed bij mijn stemming, ik weet het ook niet meer.

Sam wel, die wil gewoon uit, struinen door het hoge gras op zoek naar luchies. Luchies waar hij dan ff overheen kan pissen om zijn aanwezigheid te markeren, hier was ik! Hoe meer luchies, hoe meer plasjes, wat een heerlijk leven.

Misschien moet ik een voorbeeld aan hem gaan nemen en wat actiever zijn in het verspreiden van mijn luchie. Of misschien juist niet, moet ik nog verder wegkruipen in het niets. Das het grote dilemma, ik weet het gewoon ff niet. Tis mijn eigen schuld, ik durf niet te kiezen. Mmmmm misschien is kiezen niet het juiste woord, ach, wat maakt het uit, ik weet helemaal niets meer.

Om mij heen speelt zich een surreëel schouwspel af van mensen die zich eindeloos aan het vermaken zijn. Afgelopen weekend barste uit elkaar van de festiviteiten. Ik hoorde iemand zeggen dat ze, zodra er maar een mogelijkheid is, het vliegtuig pakken naar een warm exotisch land. We studeren om “lifestyle coach”, “ademgoerroe”, “personal trainer” of “inlevend organisatieveranderaar” te worden. Terwijl in mijn ogen kaasboer, schoenmaker of putjesschepper, zeker gezien de aankomende recessie, een veel nuttigere carrière is. Het duizelt me, zien ze het nou echt niet?

Vandaag maar een beetje opkrabbelen. Ik ben niet ziek maar voel me de hele week al niet echt happy. Een onbestendig gevoel blijft me dwars zitten, alsof je ergens op zit te wachten waar je niet op wilt wachten maar waarvan je weet dat je het niet kan ontlopen. En dat je dat dan als smoesje gebruikt om je klote te voelen en in je bed te gaan liggen met de dekens over je hoofd. Daar moet ik vandaag mee ophouden, tis mooi geweest, ik wil me weer zorgeloos voelen.

Tis misschien ook niet zo gek, op een gegeven moment gaat het onder je huid zitten. Altijd maar jezelf inhouden, niet uitspreken wat je echt denkt, nooit een begrijpend oor naast je, tis vermoeiend. Wat me het meest pijn doet op dit moment is al die ontwijkende antwoorden die ik krijg. Kijk, een jaar geleden werd ik gewoon voor gek versleten, dat was lekker makkelijk. Die rol paste me prima! Maar nu krijg ik steeds vaker een ontwijkend antwoord, of lopen mensen bij me weg. Ze zien het wel maar weigeren er consequenties uit te trekken, “daar kunnen wij toch niets aan doen,” is het standaard antwoord.

Maar nou ben ik dus ook weer een lafaard door mezelf hierdoor te laten beïnvloeden. Dat heeft geen enkel nut. Er is meer dan genoeg te doen, zowel geestelijk als lichamelijk zijn er bergen werk te verzetten. Ik moet mezelf er toe gaan zetten. Laten zien dat we er wat aan kunnen doen.

Ik moet eerlijk zijn, het kost me moeite. Het kost me moeite de juiste woorden te vinden, het kost me moeite aan de slag te gaan. Al een paar dagen. Ik weet wat ik moet moet gaan doen maar ik kan me er nog niet toe zetten. Toch moet ik mezelf bij de kloten gaan pakken, der is niet zoveel tijd meer.

Wordt een koe een museumstuk? Een boerderij iets van vervlogen dagen in Tristate City? Ik moet daar niet mee bezig zijn. Hoe verleidelijk het ook is te blijven steken in wat was, vast te houden aan wat moet veranderen of bang te zijn voor wat niet is, ik moet het niet doen. Er liggen zoveel prachtige kansen voor me, als ik maar blijf vertrouwen. Wat zeg ik! Als ik maar leer nog meer te gaan vertrouwen.

Gelukkig heb ik nog even, een maandje of 2. Die kunnen we goed gebruiken voor de nieuwe plannetjes. Voor het opkrikken van het vertrouwen. Voor het loslaten van mijn ego, het accepteren van wat is. Spannende tijden, ik heb er zin an…

Het heb ff geduurd maar tis me gelukt. De iPhone heeft er geen zin meer an, althans niet in wat ik wil. Dat ding leid een eigen leven, springt van app naar app of begint spontaan een mail te sturen. Das niet handig als je een stukkie wilt schrijven. Nu schrijf ik hem op een laptop, eindelijk. Dat ding had namelijk wat tijd nodig om niet door mij gevraagde rommel te instaleren. Zo zie ik nu in de onderste regel ‘het weer’ ,15℃ Bewolkt, staat er. Daar heb ik helemaal niet om gevraagd. Daar zit ik helemaal niet op te wachten. Maar mezelf er te druk om maken heeft totaal geen zin, laat ik mijn stukkie maar eens gaan schrijven…

Tis een feestelijke tijd. Het voortgezet onderwijs is voorbij! En hoe, wat een cijfers lieverd, ik ben hartstikke trots… Nu op naar je volgende avontuur, zorg iig dat je een hoop lol gaat maken kerel, de rest komt vanzelf.

Ik wordt continu gestoord, dit werkt niet. Kan me niet goed concentreren op waar ik mee bezig ben. Morgen weer nieuwe kansen, een nieuw stukkie. Laten we hopen dat de laptop nu alle updates heeft gehad, zodat ik meteen kan beginnen. Fijne dag, geniet ervan…

Mijn lichaam heeft de aanvallen met s6 afgeslagen. Veel moeite heeft tie er niet mee gehad, had tie vaker gedaan zei tie. Kan je op vertrouwen zo’n lichaam!!

Het klinkt gek maar ziek zijn vond ik vroeger leuk. Mijn moeder maakte er altijd een feestje van, met een extra knuffel, met beschuitjes met suiker of met een thermometer in mijn poepert, dan kon ik der wel schieten! Nog steeds associeer ik ziek zijn met die tijd, lekker in bed met een grote pot thee en een mooi boek. Hartstikke gezellig!

Zeker als het buiten niets anders doet dan regenen. Niets zo bevredigend als in bed met een goed boek terwijl het eindeloos blijft druppelen. Maar das dus over, er moet weer gewerkt worden! Gelukkig is het vandaag nog kloteweer, ff rustig an opstarten.

Nog ff over mijn stukkie gisteren, ik hoor jullie denken, nou geloof me ik denk net zo… Maar ik kan gewoon niet ontkennen dat het mij, op onverklaarbare wijze, aan niets heeft ontbroken in mijn leven. En ik me er bewust van ben dat dat geen toeval is. Nu komt alleen de grote uitdaging voor mij! Wat ga ik ermee doen. Durf ik mijn dankbaarheid aan de Bron, aan God, openlijk te belijden? Ben ik daar überhaupt wel toe in staat! Want als iemand een obstinaat mannetje is ben ik het wel, geduld is niet mijn beste vriend. Nu kan ik het natuurlijk lekker op zijn beloop laten maar daar is het de tijd niet voor. Althans zo voelt het voor mij. Laat ik maar met Sam uitgaan en mijn dankbaarheid tonen door tijdens het wandelen de schoonheid van alles om mij heen in mij op te nemen. Zijn antwoorden komen vanzelf, tis er tijd voor…

Bijna geen stukkie vandaag. Ik heb gisteren mijn tel laten vallen en nu issie overstuur. Via het normale scherm lukt het niet meer om apps te openen en af en toe slaat tie op tilt. Afwachten dus of ik dit stukkie afkrijg en hem daarna kan verzenden naar de wordpress cloud, op hoop van zegen!

Helaas heb ik, op dit moment, het geld niet om de tel te repareren, das een dingetje. Dat op tilt slaan zal vast vaker voor gaan komen dus ik moet een backup gaan regelen. Nu was ik dat al van plan, ik wil de stukkies op een laptop gaan schrijven. Want ondanks dat ik geen simkaart meer in mijn iPhone heb zitten gebruik ik de phone nog steeds veel teveel. En doordat ik teveel op dat ding zit wordt ik constant afgeleid van wat ik eigenlijk moet doen, mezelf herinneren.

Ik ben een boek aan het lezen, ‘de tuinen van Findhorn’. Over Peter, Eileen en Dorothy die vanuit het niets, op de meest onvruchtbare grond, een paradijs opbouwden met de hulp van God, de natuurgeesten en de deva’s. Ik had nog nooit van deva’s gehoord maar nog niet zolang geleden heeft de deva van de laurier mij duidelijk laten weten dat ze der was. Het is tijd dat ik mijn aandacht ga verleggen van de informatie die de iPhone brengt naar de boodschappen van de deva’s. Hoe moeilijk dat ook gaat zijn.

Het ritme van het leven, de harmonie van de natuur, het samenspel van de mens en zijn omgeving, hoe kan het zo verkeerd gelopen zijn. Nou, dat maakt dus geen fuck uit hoe het zo is gekomen! Het gaat er nu om dat we weer in contact komen met de natuur, met de goden, de deva’s, met God. Daar ligt de oplossing.

En geloof me, wat kost het mij een moeite! Het godsbeeld wat ik meekreeg uit mijn jeugd strookt totaal niet met de God die mij, nu al meer dan 2 jaar, onder Zijn hoede heeft. Wat zeg ik, die mij mijn hele leven onder Zijn hoede heeft gehad. Maar de afgelopen 2 jaar heeft Hij wel heel duidelijk laten merken dat Hij voor me zorgt. Dat besef moet ik een plek gaan geven, daarop moet ik mijn godsbeeld aanpassen. En dat naast al die andere spirituele ervaringen die dagelijks op mij af komen. Daar past een 24×7 phone niet meer in. Daar is geen tijd meer voor.

Om dat te vieren gaan lagere scholen met de kinderen naar homobars om te kijken naar dragshows. In de UK gaan scholen kinderen van jongs af aan leren insecten te eten aangezien hun ouders het verdommen. Daarnaast gaan bioscopen in de UK als eerste starten met een Digitale ID voor kinderen. Das zo lekker makkelijk, dan vergissen ze zich niet meer in hun leeftijd.

Vroeger leerden wij op school rekenen en taal, en Okay in mijn geval wat over de bijbel. Maar school bemoeide zich niet met mijn eten of met hoe inclusief ik was. Hahaha, ik zie ons al met meester Jan een gaybar binnen lopen voor een dragshow, hilarisch tafereel zou dat worden. Vroeger leerde ik waar Hoogezand Sappemeer en, toen nog, Mongolië lag, eindeloze rijtjes pompte ik in mijn hoofd. Tegenwoordig leren de kids, op school, dat vlees eten slecht is, dat biomassa centrales goed zijn, dat Nederlander zijn niets voorstelt en dat geen meisje of jongetje zijn het meest inclusief is.

Ze nemen jullie je IDentiteit af, vervangen deze digitaal. Ipv naar buiten te gaan om te leren hoe de natuur werkt komen de Seks Zusjes op lagere scholen langs om alle facetten van het neuken door te nemen. Ipv te leren houden van wat er om ons heen groeit en bloeit leren ze jullie de meest eclatante onzin over klimaat en wie goed is in de wereld en wie slecht. Gadverdamme wat is het toch ranzig allemaal, scholen zijn verworden tot de propagandakanalen van de NWO, prediken de “Great Narrative”, zum kotzen.

Op tv zie je niets anders dan woke, klimaat en buitenlanders. We leren jullie dat je je moet schamen als je een autochtone blanke Nederlander bent. Schamen voor je verleden, voor het heden, voor dat je bestaat. Das trouwens in de hele westerse wereld aan de gang. Het is de destructie van de zogenaamde 1ste wereld. Zo gaat dat met beschavingen, iedere x weer gaan we ten onder aan goddeloosheid, bandeloosheid en decadentie. Tis niet anders, wie weet kids, schept het kansen….

Wat een klote nacht was dit… ‘t heeft echt de hele nacht gegoten hier en dat naast mijn spierpijn en gezweet is geen goede combi.

Ik ga weer liggen. Mezelf ontzettend zielig voelen en wie weet halen we dan het einde van de dag. Sorry! Morgen weer een echt stukkie hoop ik. Fijne tweede pinksterdag🙏🏼😘🤠