Auteur: koertk

Of, niet zo somber hoor! Terwijl ik dat in mijn ogen helemaal niet ben. Zeker niet over mijn eigen toekomst. Die ziet er geweldig uit! Er komt weer een droge dag aan dus ik heb niets te vrezen. Daarnaast is er markt in de stad dus ik kan zonder gezeur over een mondvod lekkere dingen halen. Het mooie is ik heb daar ook nog wat eurootjes voor. Ik kan niet anders zeggen de toekomst kan niet meer stuk!

Maar ook morgen ziet er goed uit, overmorgen wordt wat minder er is regen op komst. Maar dat kan de pret niet drukken, alleen maar natter. Nee mijn toekomst ziet er goed uit, altijd al gedaan trouwens, nooit mee gezeten btw.

Anderen wel, veel mensen zijn bezig met mijn toekomst. Vanaf jongs af aan is er gewerkt aan mijn toekomst. Er is ook flink verdient aan mijn toekomst! Door scholen, banken, de politiek, pensioenfondsen, verzekeringsmaatschappijen, adviseurs, hypotheekverstrekkers en ga zo maar door. Miljarden worden er verdient aan mijn toekomst. Das natuurlijk fijn voor al die mensen. Dat ze een mooie toekomst kunnen opbouwen door te zorgen voor mijn toekomst toch?

Maar mijn toekomst is nu, er is geen later. Als ik nu niet leef naar hoe ik denk te moeten leven heeft later geen zin. Er is alleen maar het nu, de toekomst is afleiding. Gecreëerd om niet je verantwoordelijkheid te nemen voor de krankzinnigheid waar je nu in bent beland. Leef nu kids, de toekomst is nu…

Ik twijfel mijn hele leven al aan alles. Maar weet je waar ik steeds meer achter kom? Dat welke keuze je ook maakt het geen moer uitmaakt qua twijfelen. Je twijfelt toch, is het wel slim, ga ik het wel redden, ga ik het wel leuk vinden, gaat het wel lukken, kan ik het wel, heb ik later geen spijt?

Ah! Das een belangrijke, Spijt! Spijt is een gevoel, in mijn ogen een vervelender gevoel dan twijfel! Spijt hebben van keuzes die ik maakte in mijn leven komt bij mij niet veel voor, misschien dat ik soms wat te lang ben door gegaan op de ingeslagen weg. Het is ook moeilijk om, als je eenmaal een keuze heb gemaakt, er afstand van te nemen en een nieuwe weg in te slaan. Dat geeft twijfel en onzekerheid, en dat is eng, wij proberen elke twijfel, elke onzekerheid weg te verzekeren, liefst dubbel! Door een studie verzeker je je van een goede baan, daardoor van een goed salaris waardoor je je verzekert van een goed pensioen. Althans, dat is wat wij de afgelopen jaren hebben nagestreefd. Om een levenspad te plaveien voor de mens waarin je toekomst van de wieg tot het graf is verzekert. Maar is dat waar het in het leven om draait?

Nou volgens mij dus niet. Twijfel en onzekerheid geven je juist de mogelijkheid om boven jezelf uit te stijgen! Onzekerheid is de enige zekerheid die je hebt. Als je alles zeker weet, als alles verzekert is dan is de creativiteit weg. De creativiteit om te overleven, om je fantasie te gebruiken, je voorstellingsvermogen, je hart en je ziel ergens in te leggen om iets totaals nieuws te beginnen en daar ontzettend gelukkig van worden. Blijf dus twijfelen, zoek naar onzekerheid en heb zo weinig mogelijk spijt…

Echt koken bedoel ik dan! Gewoon lekker een half of heel varken, een hele lende, een paar kippen of parelhoenders, een paar flinke procureurs. Maar ja daar heb je een gezelschap voor nodig om het op te eten en das lastig. Gezelschappelijk zijn (volgens mij is dat geen woord maar je snapt me wel) mag niet meer omdat we nog steeds meneer Hoeks vrouw van 96 aan het redden zijn. Ik hoop dat ze al gevaccineerd is dan zijn we snel van haar af. De cijfers uit Israël laten zien dat 7% van de gevaccineerden binnen 3 dagen overlijd na vaccinatie, ik heb cijfers gezien dat binnen 4 maanden meer dan de helft van de bejaarden kassiewijlen is, en na 14 maanden zijn we helemaal van ze af, dat ruimt nog eens lekker op. Er vind een genocide plaats op ongekende schaal en de mensen lopen, door angst verblind, zo de gaskamer in.

Is het raar dat Israël zo voorop loopt? Dat ze juist daar de meest fascistische middelen inzetten om het zogenaamde dodelijke virus te elimineren? Ik las net dat ze nu de elektronische armband inzetten als je in quarantaine moet. Je komt Israël niet binnen als je niet 2 weken in quarantaine gaat. Maar nu mag je die quarantaine in je eigen huis uitzitten, of in een speciaal ingericht kamp, maar dan wel met een armband om. Kost je 1500 sjekel las ik, maar je bent thuis. Je mag alleen je deur niet uit want dan gaat er een piepje af bij de Gestapo en dan komen ze je alsnog opsluiten. Veel effectiever dan een ster, vinden jullie ook niet?

Maar is het raar dat Israël zo voorop loopt? Ik ben een x of 3 in Israël geweest, wat een prachtig land! Maar wat een fucked-up people leven daar. Voor ons is de angst waarin wij leven relatief nieuw, voor Israëliërs is leven in angst al eeuwen een gegeven. En geloven in een hogere macht, in een door God gezonden leider, is hen van jongs af aan met de paplepel ingegoten. Je moet het maar durven! Achter een oude man, met een grijze baard, aanlopen door een gespleten zee. Of in een trein stappen omdat de Joodse Hoge Raad heeft gezegd dat het jouw beurt is. Of een oorlog beginnen tegen al je buren terwijl je er net bent komen wonen.

Is het raar? Ik heb eens een boek gelezen van een Poolse Rabbi die de pogroms overleefde in Warschau. Een zeer controversieel boek, waarin vele mythes rondom het Joodse volk aan de kaak worden gesteld. Één van de teksten is mij altijd bijgebleven. Die ging over de haat die onderling leeft tussen de verschillende Joodse stromingen. Als je daar dieper induikt (ik raad het je af) dan kom je tot de conclusie dat het niet raar is.

Via de website moet ik een afspraak maken, dat kan sws niet op de dag zelf, begint hij. Ik draai mij om en bedank hem. “Maar meneer ik ben nog niet klaar!” “ Nee” zeg ik: “maar ik wel.”

Bij de volgende winkel wordt ik netjes geholpen, geen mondvod, geen vragen, ik mag gewoon mijn boodschapje doen. Dat is wat er aan het gebeuren is, er is een tweedeling gaande die ongekend is. Bewust gecreëerd door een tirannieke regering. In stand gehouden door overijverige ‘Gutmenschen’ die bang zijn te verliezen wat ze denken te hebben. Die hopen dat, als ze maar doen wat de ‘Master’ zegt, hij hen zal beschermen tegen het kwade. Niet meer in staat het kwaad te zien in wat de ‘Master’ van hen vraagt. Iets met Stockholmsyndroom toch?

Terwijl ik een banaantje eet op een bankje spreekt een man mij aan. Hij wenst mij smakelijk eten en begint over het weer wat al snel uitmondt in een geanimeerd gesprek over de hoax rondom het ‘Virus’. Na een minuut of 10 geven we elkaar een hand en loopt hij weg, had ik hem geen knuffel moeten geven?

Veel mensen beginnen spontaan tegen mij te praten over het ‘Virus‘. En das leuk! Niet-dat ik er veel over te zeggen heb🤠 maar wie weet kan ik wat van die mensen leren. Op straat ligt de oplossing! Daar, op straat, zullen we weer bij elkaar komen, gaan we weer verbinden. Wat ze daar in Den Haag ook bekokstoven. We gaan de straat vermaken!

Het gaat goed! Alle puzzelstukjes vallen in elkaar. Niet dat ik er al ben, dat zeker niet. Maar de huifkar is er, Mamaloe en Pipo zijn er bijna en wat nog veel leuker is, er zijn een heleboel mensen die mij steunen. En das best gek, want mijn plan is best gek, maar wat maakt het uit? De hele wereld is hartstikke gek…

Maar daar gaan we het niet meer over hebben, althans dat ga ik proberen. Laten we in mijn stukkies net gaan doen of het alleen maar om het kleine draait. De kleine momenten, bv die waarin je elkaar tegenkomt en naar elkaar glimlacht. Heel even contact omdat je elkaars glimlach kan zien in de supermarkt. Een knipoog van een jonge bediende met een mondvod voor maar die vriendelijk zegt: “U bent zeker een uitzondering” en mij dan nog een extra schepje thee gratis geeft. Het gesprek met een mevrouw die aan het tekenen is op straat om mensen blij te maken. Ze zegt: “Ik moet wat doen, de mensen raken elkaar en het leven kwijt.” De nieuwsgierige blik van een meisje naar mijn grote baard en haar oprechte vraag of ik een zwerver ben. Als ik haar vertel dat ik in een huifkar woon lichten haar ogen op en zie je een droom ontstaan in haar hoofd. Prachtige momenten.

Deze momenten zijn in mijn ogen de reden van ons bestaan. Die momenten van kortstondig geluk, van het ontstaan van een droom, het contact met jezelf in de ogen van een ander. Prachtige momenten die gebeuren als je elkaar ontmoet, als je met elkaar danst, eet, drinkt, lacht en feest viert. Dusssss ik moet opschieten! Ik moet een hoop feestjes gaan organiseren. Over 4 weken moet de Karavaan gaan rijden. En dan kunnen we alles geven!

Had me voorgenomen niet teveel te doen na een week puinruimen. Want je ziet het niet meteen maar mijn hele lichaam protesteert. Merk je toch dat je wat ouder wordt. Al kan ik me nog wel herinneren dat ik vroeger, lang geleden, ook pijn had na een dag hard werken. Ik begon op mijn 8ste jaar als boompjes legger bij Vermeer boomkwekerij voor 2,50 (gulden, das €1,15) per dag! Vanaf die tijd ging het hard, ik heb echt overal gewerkt, van boerenknecht tot kersenkeerder, van verzorgende in een bejaardentehuis tot wc-stortbakkenmaker bij de WISA fabrieken in Arnhem. En daar bij die WISA fabriek is het mis gegaan, of goed?

Ik was een jaar of 17 en leerde in die fabriek van die plastic stortbakken maken die vroeger boven een wc hingen. Niet dat dat moeilijk was, het enige wat je hoefde te doen was de klep van een machine dicht doen, 2 minuten wachten, de klep open doen, de stortbak eruit halen en de klep weer dicht doen. 2 minuten wachten en weer dezelfde handeling. Dat ging zo de hele dag door. In mijn ogen het meest zaaddodende baantje wat ik ooit heb gehad. Nu hadden ze daar een regeling dat je nooit de hele dag achter die machine hoefde te staan maar er was 1 man die dat wel deed. In mijn ogen was het een wat oudere man. Hij werkte er al 30 jaar waarvan een jaar of 8 met die machine. Zijn machine. In de pauzes had hij het altijd over zijn pensioen, hij moest nog 11 jaar en dan kon hij gaan genieten! Ik vroeg hem wat hij dan ging doen, hij moest wel wilde plannen hebben om zijn, in mijn ogen, gruwelijk eentonige bestaan wat kleur te geven. De beste man vertelde mij dat hij 1 grote hobby had, vissen. En dan vooral op karpers. Dat zijn van die grote beesten die bijna nooit bijten. Waarop je dagen en nachten kan wachten zonder dat er iets gebeurt. Hij viste ook altijd op dezelfde plek, een watertje bij zijn favoriete camping een kilometer of 5 van Arnhem vandaan. Daar had hij een stacaravan waar hij sws elke vrije dag samen met zijn vrouw heenging. Ze hadden geen kinderen, zijn vrouw las daar op die camping de Story en de Libelle en zorgde voor het eten, elke dag weer, wachten op die machine, op die vis, op je lunchpauze, op je pensioen, op de dood.

Voor mij was het na een week of drie wel duidelijk dat ik niet wilde wachten. Niet op een machine, niet op een vis en zeker niet op de dood. Ik nam mij voor het leven te leven! Er zoveel mogelijk uit te halen! Mensen te ontmoeten, te vermaken, lief te hebben, landen te zien, culturen te ontdekken, niet bang te zijn voor het onbekende, zeker niet voor de dood.

De camping is klaar! Niet de hele camping is open maar het eerste gedeelte wordt weer bezet door verwende en veeleisende bejaarden. Ongelooflijk met wat voor een paleizen deze mensen rondrijden! De ene camper is nog luxer dan de andere maar goed ze hebben het tenslotte verdient. Wat ik zo raar vind is dat niets erop wijst dat ze zich zorgen maken over de toekomst van hun kinderen of kleinkinderen. Ze vertrouwen volledig op hun leiders, zelf kritisch zijn en onderzoek doen is te gevaarlijk. Je hebt dan kans dat je erachter komt dat het net even anders ligt dan dat je wordt verteld en wat dan? Voor je het weet ben je een Wappie..

Hoe lang gaat het nog duren voordat deze groep gaat merken dat de huidige situatie ook hen raakt. Dat ze alles gaan verliezen wat ze denken verdient te hebben. Ik hoor om me heen al wat geklaag omdat de benzineprijzen omhoog zijn gegaan. En de gemeentebelasting schijnen duurder te zijn, Daar heb ik als dakloze gelukkig geen last meer van. Hoelang gaan we deze schijnvertoning nog volhouden? MSM doet ons geloven dat het aantal werkelozen niet is gestegen terwijl miljoenen mensen leven van de staat. Als eerste natuurlijk de ambtenaren! Dan alle onderwijzers, politieagenten, ziekenhuispersoneel en andere verzorgende beroepen. Dan heb je de NOW regeling, de TOZO, de pensioenen, WW uitkeringen, bijstandsuitkeringen en wat al niet meer aan speciale regelingen die er zijn opgetuigd in de afgelopen 12 maanden. De mooiste blijft de €350 per maand, die onze ambtenaren nu al bijna 12 maanden krijgen, als compensatie voor het kopen van eigen wc-papier en koffie! We hebben ongeveer een miljoen ambtenaren, €350 x 1.000.000=. €350.000.000 per maand x 12= 4.200.000.000.000 aan wc-papier en koffie van geleend geld. Geleend van jullie kids.

Nog een paar weken, het gaat niet zolang meer duren. En dan stort alles in elkaar. Zondag 22 maart 2020 begon ik met mijn stukkies, rond 22 maart 2021 gaan we de eerste scheuren zien waarvoor ik toen waarschuwde.

Wat een prachtig geluid! Normaal zou dat je niet opvallen maar nu was het in mijn rare gedachten een daad van verzet. Iemand reed daar midden in de nacht, zonder demper, op zijn opgevoerde knalpijp, keihard door een totaal lege en stille stad. held!

Het zijn de kleine dingen die er toe doen. De hele kleine momenten waar je van kan genieten. Zoals de merels die al 3 kwartier de ochtend aankondigen, uit volle borst begroeten ze de zon. Of het moment dat je iemand tegenkomt in een winkel, iemand die je aankijkt, glimlacht, zonder mondvod voor. Kleine momenten die je laten weten dat je niet alleen bent. Heerlijk is dat,

Die kleine momenten moet ik gaan creëren, opzoeken, bouwen, vertellen en spelen. Voor mijn gevoel is iedereen zo groot bezig! We bestrijden met z’n allen een virus, we vechten samen tegen ‘Climate Change’ en ‘Global Warming’, we produceren nog meer wapens voor de Wereldvrede! Althans dat wordt ons wijs gemaakt. Terwijl de kleine dingen ons worden verboden, wordt ons wijs gemaakt dat we daarmee de grote problemen oplossen. Een mondvod beschermt je tegen een wereldwijde pandemie maar je mist de vreugde van een stralende glimlach. We vuren bommen af op een verscheurd land waar kinderen, ook Nederlandse, verblijven in vluchtelingenkampen, terwijl het enige wat dat kind vraagt een beetje liefde is. We laten ons meeslepen in een klimaatprobleem, en lossen het op door miljarden te steken in het produceren van meer van hetzelfde terwijl minder de oplossing is.

Kleine momenten creëren, gewoon op straat, samen lachen, spelen, knuffelen, dansen, drinken en houden van het leven!

Ik heb er niets aan, word alleen maar gefrustreerder door al die onzinnige uitspraken van totaal losgeslagen idioten, het brengt me nergens. 1 ding heb ik nu wel door, en daar heb ik al die info niet voor nodig, wij mensen zijn volledig uit elkaar gedreven. Er is geen saamhorigheid meer, geen we doen het samen. En dat komt niet door al die virusonzin, dat was al veel langer aan de gang. We zijn zo geïndividualiseerd, we denken dat we alles ‘zelluf’ kunnen. “Ik red het wel” dat hoor ik eigenlijk iedereen zeggen die ik spreek over de gevolgen van de crisis die eraan staat te komen. ‘Aan mij zal die crisis wel voorbij gaan.”

Dat er bijna een miljard mensen, extra, honger lijden wereldwijd, dat we niets meer horen over de financiële situatie van onze geliefde EU vriendjes in het zuiden, of dat we in NL meer dan 60k daklozen hebben waaronder 20k kwetsbare jongeren, willen we niet zien, want “Wij redden het wel met ons gezinnetje.” Gisteren sprak ik een man die vroeger nog gedemonstreerd had tijdens de kroning van Beatrix in A’dam. Nu een gefortuneerd man met meerdere huizen en auto’s. Een ongelooflijk aardige man ook! “De maatregelen” zei hij “daar heb ik niet zo’n last van”, maar gaat het dan alleen om jou, vroeg ik? Waar is de man gebleven die opstond voor de rechten van anderen? Waar is je saamhorigheidsgevoel? Is die man weg? Hij keek mij aan en zei, eigenlijk een beetje verschrikt: “ja die is weg inderdaad.”

Jullie, kids, groeien nu nog eenzamer op. Interactie mag niet, want is gevaarlijk. Lessen krijgen jullie via de computer, scholen zijn gesloten, jullie worden nog eenzamer gemaakt, nog verder van elkaar verwijdert. Daar ligt een taak! Daar moet ik wat aan gaan doen! Daar zijn straatvermakers voor! En daar moet ik me dus mee bezig gaan houden!

Maar eerst nog even de zooi van de camping opruimen, man wat een rommel zwerft er in zo’n rivier. Weten jullie wat ik het meeste tegenkom aan plastic? Lolly stokjes. Belachelijk veel plastic lolly stokjes drijven rond in onze rivieren. Willen jullie die niet meer rond laten slingeren!

Zo, nou, dat ben ik ook. Ben er zo godvergeten klaar mee. Moet ook eerlijk zijn dat ik me er steeds meer van afzonder. Probeer het er zo weinig mogelijk over te hebben. Hoe moeilijk dat ook is met al die schapen om je heen. Maar als je het een beetje slim aanpakt dan kan je een hoop ellende voorkomen. ‘S morgens heel vroeg naar de supermarkt bv, al kom ik daar zo weinig mogelijk. Veel bij plaatselijke boeren kopen waar mondvodden geen onderdeel zijn van de mode en verder gewoon zo weinig mogelijk kopen. Tis onvoorstelbaar hoe weinig je als mens eigenlijk nodig hebt om gelukkig te zijn.

Ik hoop echt dat jullie dat ook snel doorkrijgen! Ons geld wordt nu snel minder waard, prijzen gaan stijgen naar zulle hoogtes dat gewone normale producten als zeep, elektriciteit en woonlasten niet meer te betalen zijn. Ik kan me nog een foto herinneren uit Zimbabwe van een man met een kruiwagen vol met geld die boodschappen ging doen voor het avondeten een jaar of 35 geleden. Dat was lachen! De toenmalige leider, Robert Mugabe had zoveel bijgedrukt dat het minder waard was dan wc-papier. Dat is wat wij het afgelopen jaar gedaan hebben. Er is in 2020 en ook nu nog zoveel geld bij gedrukt dat het niets meer waard is, in de lucht gehouden door een illusie. Een bubbel die op het punt staat te barsten. Maar niemand maakt zich er druk om.

Of toch wel? De eerste berichten beginnen op de voorpagina te verschijnen. Studenten en ondernemers kloppen aan bij de voedselbank, vorig jaar zijn er 20k daklozen bijgekomen! Dat betekent dat er nu dus zo’n 60k daklozen door NL zwerven waaronder ongeveer 20k kwetsbare jongeren. En de eerste berichten vanuit de staatspropaganda komen ook los. Ze bereiden de kikkers voor op een heter bad. Het vuur onder de pan wordt nog wat opgestookt. Hmmm lekker denkt de massa laten we de oogkleppen nog wat rechter op het hoofd zetten zodat we nog wat minder zien en door! Ze pakken de vakantiegids erbij en zoeken optimistisch naar een mooie bestemming ver weg. Staatsbedrijf KLM stunt met hun eigen belastingcenten met goedkope reisjes naar Verweggistan, wat een feest! Maar ergens diep in hun hersenen begint het te knagen. Ergens beginnen ze te begrijpen dat hun kinderen, die al een jaar dom worden gehouden omdat ze niet meer naar school mogen, deze rekening zullen moeten gaan betalen. En nu geld niets meer waard is, en kennis overbodig, waarmee gaan ze die schuld dan aflossen?