Auteur: koertk

Ik moet er vaak aan denken. Hoe ik ziek, zwak en misselijk het station van Milaan binnenliep om mijn moeder te bellen. Collect natuurlijk aangezien ik al een paar dagen ziek was, waardoor ik niet kon werken, en dus geen geld had. Een jaar of 19 was ik, een week of 6/7 werkte ik nu al op straat als mimespeler. Vanuit München, waar ik meer gezopen en gefeest had dan gewerkt, was ik door Oostenrijk gelift en via Bolzano en Verona in Milaan aangekomen. Ik zocht altijd eerst het station op als ik in een nieuwe stad aankwam omdat het daar altijd druk was. En als het ergens druk was dan waren er mensen, en als er mensen waren dan kon ik werken en geld verdienen.

Maar dit x wilde ik niet werken ik wilde mama bellen. Ik liep een houten telefooncel binnen, draaide een 0 en kreeg een Italiaanse dame aan de lijn die mij in gebrekkig Engels doorverbond naar Nederland. Mijn moeder nam op. “Hoi mam, ik ben ziek”. “Jeetje wat vervelend jongen, daar kan ik hiervandaan niet veel aan doen”. “Ik wil naar huis mama, ik denk dat ik net als Stella (mijn zusje) Pfeiffer heb”. (Pfeiffer was in die tijd heel populair om te hebben, bestaat het nog?) “Goh” zei mijn moeder, “dat is vervelend jongen, dan moet je naar huis komen”. “Ja maar daar heb ik geen geld voor”. “Nou dat is nog vervelender dan moet je gaan werken, lieverd”.

Het waren de jaren 80, een tikkie bestond nog niet. Stiekem had ik gehoopt dat ze me was komen ophalen, onzinnig natuurlijk. Nee ik moest dit zelf oplossen, er zat niets anders op.

Ik liep het prachtige station van Milaan weer binnen. Het was er absurd druk. Ik liep naar een hoek van het station en plofte neer. Om mij heen zaten veel jongeren met rugzakken, veel Amerikanen die Europa aan het doen waren. Een Amerikaan reist niet maar doet een stad of land. “Yesterday we did London, tomorrow we do Rome”. Opeens was er wat rumoer, John kwam binnen met een fles wijn in zijn hand schreeuwend dat hij de beste Rock&Roll star in the world was. Ik riep “Yes you are”!

Vraag me niet waarom ik dat riep. Maar John liep op mij af en ging naast me zitten. “You look like shit mate”. Zei hij tegen mij. Uren heeft hij naast me gezeten en mij zijn levensverhaal verteld. Hij vertelde me over Utopia, over de zin van het leven, over geluk en liefde. Na een paar uur nam hij me mee naar een taxi standplaats, gaf me een pakje met lire’s en begon in het Italiaans te ratelen tegen de taxichauffeur. “He will bring you to a hostel, you have enough money now to pay for a couple of night’s. Sleep, eat and rest a bit, you will be fine”! Ik bedankte John, maar hij lachte, draaide zich om en begon weer te schreeuwen tegen zijn onzichtbare publiek. Over Rock&Roll en waarom hij de biggest star in the world was.

Ik heb zelf niet veel met numerologie maar 666 is toch wel een hele bekende. 666 stukkies, dat had ik 665 dagen geleden niet verwacht. Ga ik mijn smartphone wegdoen? Nee, ik kan het niet. Nog niet. Het maakt het te lastig om mijn stukkies te schrijven en hoe bereik ik jullie nog?

Ik ben gaan schrijven omdat dat mij een goede manier leek om contact met jullie te houden. Als “vader” van 4 kinderen en 2 stiefkids, bij 3 verschillende moeders leek me dat een mooie manier om elke dag ff wat van me te laten horen. Zeker ook omdat de moeders mij, alle 3, uitkotsen. Op deze manier kan ik jullie op mijn ‘eigen wijze’ vertellen wat mij dwars zit, hoe ik over dingen denk en wat ik zoal meemaak.

Niet dat ik de illusie heb dat jullie mijn stukkies lezen. 4 van jullie kotsen net zo hard op mij als de moeders. Nu ben ik ook geen standaard “vader” ben ik bang, is er veel wat je mij kan verwijten. 1 van jullie heb ik nu al 21 jaar niet gezien. Ongelooflijk, wat een tijd. Wie weet ben ik wel opa.

Ondertussen hebben mijn stukkies gezorgd voor meer verwijdering. Familie en “vrienden” geven niet meer thuis, nemen openlijk afstand van deze ontaarde vader. Dat begrijp ik ook! Mijn grootste probleem is dat ik zo verdomd eigenwijs ben, of hoe noemde Nikos het nou, obstinatus, ja dat is, misschien, een beter woord, eigenzinnig.

Ik kreeg dat vroeger heel veel te horen, wat ben je toch een obstinaat ventje. Het is voor mij zo moeilijk om te denken ‘laat ik maar even mijn mond houden’ of ‘laat ik de lieve vrede bewaren’. Nou tis niet moeilijk, tis onmogelijk. Als ik iets vind dan vind ik dat en dan moet iedereen dat ook vinden. En zo werkt het niet, al is wat ik vind nog zo waar. Maar goed, daar ben ik ondertussen echt wel achter. Toch blijf ik vinden dat ik, ondanks de consequenties, moet blijven vinden wat ik vind.

Alleen moet ik de vorm veranderen, mijn tactiek van de verschroeide aarde is te makkelijk. Iets vinden is simpel, zorgen dat er wat mee gedaan wordt een stuk lastiger. Tis tijd om te gaan luisteren. Hahaha, wat een lul ben ik ook. Gisteren nog een appje gestuurd waarin ik er weer keihard tegenin ging. Er werd alleen maar aan me gevraagd of alles goed gaat. Willen jullie weten hoe ik reageerde? Wacht ik pak hem er ff bij: “Nee, alles is absoluut niet goed. Maar dat interesseert je al 2 jaar niet veel, het draait allemaal om jullie! Wist je dat ze nu 5 tot 12 jarigen gaan vaxxen? Hoeveel spuiten gaan die kids krijgen de aankomende jaren van een experimenteel zogenaamd vaccin? In Israël gaan ze babies inspuiten met rotzooi. Als je niet meedoet en een vraag stelt wordt je buitengesloten. En jij vraagt of het goed gaat? Het gaat flink kut. Groetjes”.

Ik ben nog steeds een kind, ik reageer zo primair. Dit slaat toch nergens op? Puur om pijn te doen schrijf ik zo’n tekst. Op dat moment ben ik ook echt woedend btw. Dan denk ik hoe durft zo iemand aan mij te vragen of alles goed gaat? Snapt zo iemand niet dat het alleen maar klote kan gaan? Puur op gevoel knal ik hem er dan in, weg met ratio. Aaaahhhh dat is toch niet normaal. HELLUP.

De horeca is boos… Al 2 jaar spelen ze het braafste jongetje van de klas, kropen ze elke dag bij hugootje, maar nu bij ernst (is dat wel menselijk?) op schoot, om ze voor een snoepje af te zuigen en wat krijgen ze er voor terug? Stank voor dank. Aan alle voorwaarden waren ze bereid mee te werken, het kon niet gek genoeg! 1.5 meter, mondvodden voor personeel en klanten als je door de zaak heen loopt, QR code, schermen tussen tafeltjes, weet ik veel wat ze allemaal verzonnen hebben om te voldoen aan de absurde, criminele, discriminerende maatregelen, de horeca voert ze in.

Bah, ik wil het hier helemaal niet meer over hebben. Tis afleiding. Er zijn interessantere onderwerpen om door te nemen! Want wat moet er nog een hoop gebeuren. Gisterenavond liep ik heel toevallig een paar “wakkere” mensen tegen het lijf. Strijders, demonstranten, wappies, anti-vaxxxer’s, hoe je ze ook noemt. Ik ben een stukkie met ze meegelopen, en het was errug gezellig. Wat mij alleen zo beangstigd is dat ze stuk voor stuk weet terug willen naar ‘normaal’. Terug naar normaal…. Hoe dan?

Daar ligt de grote uitdaging in de aankomende weken/maanden. Hoe gaan we verder? Ik sprak Fokke, leraar in het voortgezet onderwijs. Als enige “wakker” op zijn school. Boos is hij over alles wat er om hem heen gebeurd. Zijn vrije tijd spendeert hij aan het verzet, wekelijks loopt hij mee in 1 van de vele demonstraties. Hij wil dat alles weer normaal wordt, dat hij weet normaal uit eten kan, op skivakantie, naar de sportschool.

Nergens dringt het bij Fokke door dat dat onmogelijk is. Nou dat lieg ik, ik denk dat Fokke het zelf ook wel weet. Ik probeerde met 1 zinnetje aan te geven dat wat hij heeft niet normaal is en dat gaf meteen een, toch wat, ongemakkelijke sfeer.

Hoe gaan we verder? Mijn grootste angst is dat er straks nog teveel mensen over zijn die weer terug willen naar ‘normaal’. Hun ‘normaal’, het ‘normaal’ wat absoluut niet normaal is. Of klopt, wat ik zie als normaal, voor geen meter? Das wel een leuk onderwerp voor de aankomende tijd, wat wordt het nieuwe normaal?

Forse daling maar nog wel overscore. >80 blijft leven, joepie, vooral onder de mensen <60, laat ik ze oorlogsslachtoffers noemen, vallen de dooien. Onwetende, arrogante, in slaap gesuste, niet nadenkende slachtoffers van deze plandemie. Ze spelen het goed! Dat moet gezegd worden, petje af.

Laat ik er verder geen woorden aan vuil maken, alles went zeggen ze, jonge mensen die dood neervallen tijdens een potje voetbal misschien ook wel. Bijwerkingen horen erbij, doden ook, expert kijken er niet van op. Je doet het tenslotte voor een ander, laat ik het over nuttige zaken gaan hebben!

Ik ben er toch nog niet helemaal uit. Het wordt verdomd lastig mijn stukkies te posten zonder smartphone. Dat ding geeft me onafhankelijkheid en das als dakloze wel handig. Daarnaast ben en blijf ik veel te nieuwsgierig over wat er om mij heen gebeurt. Zit ik op een paar platformen waar ik geweldige mensen ontmoet. Hoe hou ik contact zonder dat ding? Gelukkig heb ik nog een dag of 2 voordat ik mijn 666ste stukkie schrijf. De oplossing zal zich vanzelf aandienen.

Daar heb ik altijd op vertrouwd. 34 jaar geleden lifte ik naar Keulen waar ik schmink en witte handschoentjes kocht van mijn laatste 50 gulden die ik had omgewisseld in marken. In Nederland wachten mij militaire dienst en daar had ik geen zin an. Na een paar uur dralen op een pleintje zette ik mijn hoed op de grond, schminkte mijn gezicht en met het schaamrood op mijn kaken (wat niet te zien was vanwege de witte schmink) ging ik stilstaan. Er stopte een vrouw met haar twee kinderen. Ze pakte haar portemonnee en gaf de kleintjes wat geld om in mijn hoed te gooien. Een jongen en een meisje stopten en een wat ouder echtpaar. I had myself a crowd! Ik reageerde op het geld, wat de kinderen in mijn hoed gooiden, door achter ze aan te lopen. De kids gilden en liepen hard naar hun moeder. Dat was lachen. Ik deed alsof ik een bloem plukte die ik aan het meisje gaf, liep weer naar mijn hoed en ging weer stilstaan. Toen de oudere mevrouw wat in mijn hoed gooide maakte ik een buiging, en zo ging het door. Na een minuut of 10 hield ik op, ik zweette me helemaal kapot.

Mijn eerste onderhandeling met John, inkoper van 1 van de grootste banken. 2000 laptops hadden ze nodig. Gewapend met BlackBerry en een grote mond beloofde ik de wereld en werd mij de deal gegund.

Mijn eerste varken roosterden we midden in de nacht tijdens een rtl4 tv programma. Opmaat naar het grootste mobiele spit van Europa. 4000 mannen en vrouwen gevoed tijdens een anwb feestje, wat een succes! Wat waren we een geweldig team.

Er komt weer een eerste x aan dat voel ik. Het houd niet op met dakloos zijn, das trouwens ook niet de 1ste x. We gaan het zien! Ondanks alles zijn het mooie tijden. Tot morgen:-)

S

Betrapte mezelf gisteren terwijl ik Halleluja, sing a song aan het zingen was. Halleluja we’ll follow along🤠. Zit nu weer in mijn hoofd natuurlijk, blijft lekker hangen dat nummer, dat zijn de beste!

Wat was het lekker weer. En als je dan veel buiten bent dan gaat het al snel goed. Zeker in de natuur, daar trekken de eenden en de meeuwen zich geen reet aan van wat er voor zogenaamde virussen of maatregeltjes rondwaren. Druk met voedsel verzamelen leven ze hun leven, genietend van de zon. With a simple word, a single word

Kheb het nummer vannacht ff opgezocht. Milk and Honey heette de groep. Ontzettende blije gezichten in hilarische outfits en het meest lullige dansje ooit! Wat een heerlijk nummer. We bless the sky, the tree, the birds. And we fill our heart with joy, Halleluja.

Halleluja, sounds of love. Halleluja the stars from above. Ik ben ook echt wel een ouwe man aan het worden. Als ik ‘Het Dorp’ hoor van Wim dan springen de tranen in mijn ogen. De versie van Anneke van Giersbergen vind ik prachtig, heb hem zelfs op mijn tel staan, sentimentele ouwe lul. Halleluja the bell’s will go ringing.

And dinging from dawn to night, Halleluja. Eigenlijk best wel een beetje vroeg om al zo terug te verlangen naar wat ooit was. Ik zou nog druk bezig moeten zijn met mijn carrière, met mijn pensioen en aandelen. Dromen over een cruise zodra ik met pensioen ben, dubbend over de volgende auto.

Halleluja, hand in hand. Halleluja, all over the land. Halleluja, let’s try from the start. And sing it with all our heart, Halleluja.

Vond dat woord gezegend altijd erg overdreven maar hij past hier wel. Waarom ik het overdreven vond? Van jongs af aan zat ik op mijn vrije zondagmorgen in de kerk en aan het einde van de dienst zegende de dominee zijn gemeenschap, daar snapte ik niets van. Trouwens ze doen het nog steeds heb ik gemerkt.

Volgens de dominee zegende hij ons in de naam van de vader, zijn zoon en de heilige geest. Das nogal wat! 3 mannen, of wat die heilige geest dan ook is, (Zou leuk zijn als de heilige geest homo, of nog beter transgender is, dat maakt het geloof meteen lekker woke) die via de dominee jou zegenen. Daar moet je wat van merken had ik altijd het idee, dat doet zo’n dominee niet voor niets! Maar ik voelde nooit wat, er veranderde nooit wat, alles bleef zoals het was, en we deden weer een…

De hele dienst was elke zondag weer een crime. Het hoogtepunt was het pepermuntje wat je tijdens de preek kreeg. Als kind begreep ik niets van de teksten die vanaf de kansel op me werden afgevuurd. Totdat eindelijk die zegen werd uitgesproken, dan wist je, ik mag weer naar buiten.

Genoeg over vroeger, waarom ben ik een gezegend mens? En begrijp ik nu dan wel wat het betekend? Wie weet zit ik er volledig naast maar ik voel het wel zo, hier komt tie.

Gisteren reageerde Nikon weer op mijn stukkie, zijn duiding van mijn zoektocht naar de kern van ons bestaan geeft mij elke x weer het gevoel dat ik antwoord krijg op de wezenlijke vragen die doorsijpelen in mijn stukkies. Rudi is ook zo’n orakel die mij, op de juiste momenten, geeft waar ik op dat moment op zit te wachten. Onbekenden die de moeite nemen mij te voorzien van kennis over mijzelf, mijn geschiedenis, mijn waarheid en mijn leven. Kennis waar ik echt wat aan heb, kennis die ik ervaar als een zegen in deze tijd van onzekerheid. Kennis waar ik gelukkig van wordt, die me inzicht geeft in de reden of non-reden van ons bestaan. Dat maakt dat ik mij gezegend voel, en heel dankbaar.

Ik kan me dat zo goed voorstellen. Jarenlang, wat zeg ik decennia, sta je dagelijks in het nieuws, ben jij de grote boeman van de wereld en dan? Dan is er in eens Corona! Dat moet je ff verwerken, das niet makkelijk.

Zou hij eerst ff toestemming gevraagd hebben aan zijn grote broer xi? Denk het wel, volgens mij durft kimmetje nog geen scheet te laten zonder permissie te vragen bij het buurland. Over xi gesproken. Vinden jullie het niet tekenend dat er in ons k*tlandje geen 1 sporter is die weigert erheen te gaan? Of dat je ook maar iets hoort vanuit linksdraaiende Nederland over mensenrechten in dat land? Geen stom woord over de Oeigoeren of de absurde maatregelen. Miljoenen mensen zitten opgesloten in concentratiekampen maar de 500 meter huppelkutten moet doorgaan, ze hebben er tenslotte keihard voor getraind, stelletje lafbekken.

Wat ook meezit is dat we niets meer horen van onze moslimvrienden in Afghanistan. Zouden ze zo blij zijn dat wij weg zijn dat ze nu gezellig met z’n allen de hele dag rond een kampvuurtje zitten thee te drinken? Klein opiumpijpje erbij, lekker man. Chillen met die billen…

Kent 1 van jullie iemand binnen het omroepbestel? Ik heb een geweldig format voor een nieuw programma! Zo’n beau erven van nogwat zou de ideale presentator zijn. Je neemt een terrorist met 2 of 3 aanslagen achter zijn naam en een mondvodden weigeraar en dan mogen de mensen thuis beslissen wie er aan het eind van de show aan een kruis genageld moet worden. Ze moeten eerst wat opdrachtjes uitvoeren en vertellen over hun miserabele jeugd. Ik ben ervan overtuigd dat ik weet wie er overblijft! Wat denken jullie?

En stil, zo ongelooflijk stil. Af en toe hoor ik een waterhoentje piepen, slapen die beestjes nooit? Soms heb ik het idee dat ik, in de verte, een uil hoor, dan scharrelt er weer een muis of rat langs. Om mij heen is zoveel leven, prachtig om er onderdeel van te mogen zijn.

Vandaag eerst Rhe-Setten, even met niets anders bezig dan mijn lijf. En dat lijf kan die aandacht best gebruiken, schouders, nek en rug zitten regelmatig vast. Rhea (das de Rhe-Set juf) heeft het tijdens haar lessen vaak over je interne kleermaker. De eerste x dat ik dat hoorde kon ik me er weinig bij voorstellen maar nu ik een aantal lessen heb mogen meedoen begin ik het steeds meer te begrijpen. Naast mijn kleermaker kom ik steeds meer typetjes tegen die mij van alles proberen te vertellen. Waar zijn ze de afgelopen jaren geweest? Of heb ik me laten afleiden zodat ik niet naar ze hoefde te luisteren?

Wat zijn wij? Waar komen we vandaan? Zijn we ooit het land opgekropen en verworden tot wat we nu zijn? Is de mens niets anders dan een door-geevolueerde aap? Of zijn we een experimentje van een paar verveelde goden die ipv oorlog met elkaar te maken liever lui op de bank wilden zitten, met een zak chips, terwijl ze naar de absurde taferelen op aarde kijken? Netflix voor God, Zeus, Allah, of hoe ze ook heetten.

Ik ben ervan overtuigd dat ergens binnen in mij het antwoord ligt, dat ik, als ik goed naar mezelf leer luisteren, het antwoord op mijn vragen kan vinden. Als ik mezelf maar niet teveel laat afleiden. Als ik deze vragen maar serieus neem. Want nu ik weet dat alles wat ik geleerd heb een leugen is, dat niets is wat het lijkt, moet ik wel op zoek naar de waarheid. Gelukkig heb ik geweldige mensen om mij heen die veel meer weten dan ik. Het enige wat ik moet doen is me niet meer laten afleiden. En leren luisteren.

Alleen op zondag. En het is vandaag weer zondag. De 94ste als het gaat om mijn stukkies. In het totaal zijn het er nu 658. 2x heb ik een extra stukkie geschreven op 1 dag omdat ik vond dat dat nodig was dus eigenlijk al 660! stukkies. Volgend weekend is het moment om afstand te doen van mijn smartphone, vinden jullie niet?

Nog een week om mijzelf te verliezen in al het nieuws wat voorbij komt. En het gaat een leuke week worden, dat is zeker. Morgen eerst die marionetten op het bordes. Ach das alleen maar voor de bühne. Nee, totaal niet interessant. Aankomende week wordt het leuk op de beurzen wereldwijd, veren ze nog een x terug of gaan we down under? Het antwoord is niet afhankelijk van de reeële economie, die is al volledig naar de kloten.

Komt er oorlog? Taiwan? Oekraïne of Kazachstan? Turkije lijkt mij ook een goede partij om eens zijn tanden te laten zien. Van wat ooit de ‘hoeder van de vrije wereld’ was hoeven we niets te verwachten. Die is te druk met zichzelf. Nog 1 week om het op de voet te volgen, ik ga ervan genieten!

Frodo gaf mij, via Lena, door dat het leven echt heel leuk is. Hij heeft gelijk. Het wordt mij steeds duidelijker waar leuk te vinden is. Wat heb ik een geluk dat er zoveel mensen zijn die bereid zijn mij te begeleiden tijdens deze reis naar binnen. Ik ben er nog lang niet maar het wordt steeds duidelijker waar ik heen ga.

Maar toeval bestaat echt niet, geloof me! Heb ik het over het eventueel wegdoen van mijn smartphone gisteren en dan staat onderstaand bericht, dezelfde dag, in de volksverlakkerijkrant. Verplicht een smartphone bij je dragen in Israël, verplicht, voor je gezondheid.

Er zijn heel veel maatregelen voor de volksgezondheid waar je je vraagtekens bij kan zetten, dat sportscholen dicht moeten voor de volksgezondheid dat snap ik, dat kan niet gezond zijn. Maar dat kinderen niet mogen voetballen snap ik weer niet. Laat ik er verder niet op in gaan, ik denk dat zelfs de meest doorgewinterde vaccin-lover dit tenminste enigszins raar vind. Maar goed we pikken het dus waarom niet.

Alles gaat in Israël wat sneller, tis de proeftuin van de pharmacy. Tis ook vast toeval dat de ceo’s van de 4 grote vaccin leveranciers Joods zijn, al heeft het land zich volledig in dienst gesteld van pfizer. Dat moet de natte droom zijn van zo’n ceo, een heel land wat bereid is booster na booster, maatregel na maatregel te accepteren in het kader van gezondheid. Wie z’n gezondheid? Daar hebben we het maar niet over.

Jullie begrijpen dat het nu geen vraag meer is of maar wanneer ik afstand ga doen van dit geweldige apparaat. Ik kan me nog zo goed mijn eerste smartphone bij Compaq computer herinneren. Hoe ik op de A2 vanuit Woerden naar het hoofdkantoor reed in Utrecht en mijn eerste getekende contract verstuurde via mijn blackberry. Wat voelde ik me belangrijk. Mooie tijd! Ruim 23 jaar zit hij aan mijn hand vastgekleefd, ik voel hem vaak al afgaan voordat tie gaat trillen. De smartphone is onderdeel van mijn bestaan, mijn identiteit, mijn leven, moeilijk hoor… Maar het is echt tijd voor de volgende stap…