Koert Krouwel

Terwijl de hele wereld in brand staat gaan wij vandaag feest vieren. Zoals elke dag eigenlijk. De Nederlander viert veel feest, ze hebben er het geld voor, ze verdienen het, vinden ze zelluf.

Gisteren sprak ik een paar strijders. Met liefde en zonder geweld gaan ze een nieuwe wereld bouwen. Wel met behoud van pensioen, auto, koophuis, 4x per jaar op vakantie met de sleurhut en met kerst naar de kleinkinderen in Australië. Want daar hebben ze tenslotte voor gewerkt, dat hebben ze verdient.

Die gnoom uit Oekraïne was in Nederland hoorde ik, ondertussen bombardeerde zijn vriendjes het Kremlin. poetin zit nu in een schuilkelder, zou hij het niet vreemd vinden dat die gnoom hier was tijdens het bombardement? Dat tie een toezegging kreeg van rutte aangaande de f16’s en dat ene olongren, wat een kut is dat, roept dat de Nederlander bereid is voor Oekraïne te vechten? Zou vladimir aan liefde en geweldloosheid denken? Of aan wraak?

Israël wordt al dagen bestookt met honderden raketten van Iraanse en Chinese makelij. Soedan is een hel, rondom Taiwan loopt de spanning steeds verder op. In Nederland gaan we onze bevrijding vieren, bevrijding van wat?

Sorry stukkie, tis gelukkig nog vroeg, volgens mij zie ik de zon, zonet regende het nog even. Het wordt vast een prachtige dag. Ik hoop vandaag bij de langoren aan te komen! Kop op koertje, het leven is mooi! Geniet ervan voor zolang het nog duurt…

Voeger was het makkelijk maar tis niet meer bij te houden tegenwoordig wie er allemaal herdacht moeten worden. Het gaat niet meer over WW2 toch? Herdenken we dit jaar ook alle slachtoffers die gevallen zijn tijdens cosmetische ingrepen? Of laten we er meteen een lekker woke dingetje van maken! We herdenken alle mensen die zich de afgelopen 20.000 jaar niet hebben mogen identificeren als een Schotse poedel.

Sorry, kheb afkickverschijnselen. Er is geen prik! Geen internet! Das toch wel wat na ruim 23 jaar, iedere dag, online te zijn geweest. Elke ochtend begon ik de afgelopen jaren met het checken van het wereldnieuws en de beurzen. Cold Turkey kick ik af, weer een verslaving minder.

Ik lig moederziel alleen midden in een meer aan een door talloze watervogels ondergescheten steiger. Sam kan hier alleen niet uit, de steiger is niet verbonden met het land. Daarvoor moet ik ff een ander plekkie vinden, maar tis nog vroeg. Ik wou dat ik zijn blaas had! Man wat kan Sam lang niet naar de wc. Met een beetje pech moet ik er tegenwoordig 2x per nacht uit om mijn blaas te ledigen en dan drink ik alleen nog maar thee en water. Oude mannen kwaaltje, ik ben tenslotte al weer 55.

4 mei, vroeger stond ik op deze dag voor het dorpshuis met een, zelfgemaakt, vlaggetje de burgemeester toe te zingen. Kheb 4 mei altijd een speciale dag gevonden, als kind al vond ik het indrukwekkender dan 5 mei, vooral door die 2 minuten stilte. Dan moest ik binnenkomen van mijn vader, de tv stond al aan in de woonkamer en dan zag je die soldaat daar staan toeteren bij een paar graven. Doodse stilte heerste in het dorp, het was een plechtig moment daar was ik me van doordrongen. Zouden kinderen dat nu nog hebben?

Dat kind zit nog steeds in mij, en vandaag ga tie de doden herdenken. De talloze doden die gevallen zijn omdat we er geen donder van begrijpen. Met steeds meer verwondering kijk ik naar de wereld om me heen. Zijn we nog te redden? Maakt het wat uit? Ja, daarvan ben ik overtuigd. Dat laat Hij me elke dag weer zien.

Ik denk het niet. Als zo’n havenmeester op me af komt lopen dan voel ik me weer 14/15. Je ziet het meteen, al hebben ze geen pet meer op of een speciaal jasje aan. Het is de manier van kijken, van lopen, van zijn, die de havenmeesters verraden. Kheb me altijd afgevraagd hoe dat komt. Zelf heb ik dat gevoel, volgens mij, nooit gehad, dat ik me zo identificeer met mijn beroep dat ik dat beroep uitstraal. Dat ik me, tot mijn dood, vereenzelvig met hetgeen ik voor de buitenwereld zou moeten zijn. Waarschijnlijk komt dat omdat ik nooit ergens voor gestudeerd heb, dan heb je ook geen recht om iets te zijn. Zo noem ik mezelf wel eens kok, maar goed das meer een hobby. Mijn account managers tijd was een uit de hand gelopen baantje in een callcenter. Daarnaast heb ik honderden baantjes gehad, als verpleeghulp, rietdekker, boer, aardappelrooier, fruitplukker, fabrieksarbeider, krantenbezorger, winkelbediende bij de appie, baasje, barman, stripper, kelner, afwasser, BBQ’r, assistent, ga zo maar door.

Nooit heb ik het gevoel gehad dat ik die baan was, dat ik een autoriteit op dat gebied ben, dat ik er hoorde. Ik vond en vind het geweldig dat ik eraan heb mogen ruiken maar het zijn lukt me niet. Het kan zijn dat ik me vergis hoor maar ik denk dat ik niet de enige was die tijdens mijn carrières dacht: “Wat doet (ik) die man hier?” Waarom doet hij dit werk? Hoe is hij op deze plek terecht gekomen?

En nu zit ik hier in een bootje, Sam’s hoofd ligt op mijn schoot. Niets ben ik, kheb niets om me aan vast te houden. Man wat voelt dat fijn. Die nar ben ik altijd al geweest, daar wordt je mee geboren, das geen prestatie. Ben zo benieuwd wat het leven me gaat brengen! Kheb er echt zin an!

Btw morgen zal mijn stukkie waarschijnlijk wat later verschijnen, zonder prik kan je geen stukkies versturen en morgenochtend heb ik geen prik. Schrijven doe ik ‘m wel! Publiceren ook, kweet alleen niet hoe laat. Fijne dag😘

Het ziet er grijs en grauw uit. Maar we gaan waarschijnlijk het water niet op. Vandaag staat vooral in het teken van zooi versjouwen, van de caravan naar de boot, tsja dat hoort er ook bij als je gaat verhuizen. We hebben Lekkum gehaald maar van mij had de reis wel eeuwig mogen duren, dankjewel lieve Linn!

Wat ik mis tijdens het zeilen door Fryslan zijn de klompjes die bij de bruggen naar je toe komen vliegen. Een klompje aan een touwtje en dat touwtje weer aan een stok. Daarmee hengelde de brugwachter in mijn jeugd zijn pensioen bij elkaar. Dat hoeft tegenwoordig niet meer dus zijn de klompjes weg. We hoeven niet meer voor onszelf te zorgen dat doen hugooootje en rutte wel. Op een veilige en effectieve manier.

Maar laat ik het daar niet over hebben! Het nieuws ontgaat mij hier volledig. Wat weet ik er nou van? Twee dagen zit ik nu zonder internet, ik ben een boek gaan lezen, een gewoon boek, geen anti de wereld boek, of een boek over hoe klote het gaat met het financiële systeem maar een avonturenboek. Een boek om te ontspannen, na 3 jaar mezelf opwinden misschien wel beter.

Gisteren kreeg ik de vraag waarom ik U altijd Heer noem God. Tsja, das er vroeger ingeslopen. Ik zou U ook Grootvader kunnen noemen zoals de indianen deden. Of Bron van Zijn, Grote Geest, Allah, Jaweh of de Allerhoogste. Tis maar een naam, en wat ik ermee wil zeggen haal ik toch niet. Niets kan U beschrijven dus wat maakt het uit, Heer is dan een makkelijk woord, laat ik het daar maar bij houden. Voor mij bent U ook niet iets of iemand, niet iets wat door mij tastbaar of begrijpelijk is te maken. Uw grootsheid gaat mijn hoed ver te boven, had ik een pet gedragen dan die. Voor mij hangt alles samen en dat voel en zie ik om me heen. Het klinkt gek maar het lijkt voor mij wel of iedere gebeurtenis, hoe toevallig of spontaan ook een reden heeft. Alles valt steeds beter op zijn plek. En in dat alles mag ik mijn eigenste kleine rolletje spelen, zal ik het maar weer doen? Ach waarom niet. Dank U Heer…

Oorverdovend issie. Zo overweldigend na een dagje hangen op een jachthaven. Wat ons al snel duidelijk is geworden is dat het tempo op het water ietsjes lager ligt. Al zou je dat niet zeggen als je met de mensen praat die op het water werken. Die hebben het altijd druk, vooral met lullen over hoe druk ze het hebben.

Je hoort me niet klagen maar het schiet niet op. Op zich is dat niet zo erg maar zeg dan ‘jongens het gaat vandaag niet lukken kom morgen ff terug.’ Want zo’n dagje in een jachthaven is killing. Zeker op zo’n stralende dag als gisteren. Half Duitsland zit hier in Fryslan, die hebben vrij op 1 mei. En wat voor mij totaal nieuw is, de jachthaven ligt niet alleen vol bootjes, hij staat ook helemaal vol met campers! Duitse campers vooral. Dat had je 40 jaar geleden niet, is toch wennen. Tis ander volk, campervolk. Niet dat dat erg is maar tis wennen.

Maar…… Wat moet ik dankbaar zijn! Voor het weer. Wat is het fijn om zo’n bootje te leren kennen als het niet te hard waait, niet regent, stormt of onweert. Tis zulk ongelooflijk mooi weer, heerlijk! Nu maar hopen dat ze me vandaag kunnen helpen, ik krijg de mast niet in mijn eentje staande. Daar heb ik hulp bij nodig. Maar ik moet ook verder! Ik moet naar Drachten. Frodo, Elanor, Smurf en Lou staan te wachten. Fryslan wacht, de wereld, er zijn narren nodig.

Nu nog heel even genieten hier, van de stilte, de ochtendzon. Tis zo mooi! Ik kan niet anders eindigen dan met: Dank U Heer.

Stom dat ik niet gevraagd heb voor mooi weer op de 28ste tijdens de verhuizing, maar ja, je kan niet alles hebben. Wat een dag was het gisteren. Alles ging weer op zijn koertjes, 1 groot feest! Heel Fryslan is in de weer geweest om de ‘Mithrandir’, op deze konvooi dag, door de sluizen en bruggen van Gorredijk te sluizen. Heerlijk!

10 uur stipt lagen we voor de koartswachtersbregge, geen brugwachter te bekennen natuurlijk. Daarnaast was er verder geen boot op het water, we waren de enige. Om 10.10 ben ik maar naar de sluis gelopen. Daar heb je een sluiswachtershuisje waar ik hoopte meer info te vinden. Het huisje van de sluiswachter was leeg en op slot, een man met een grote snor stond te praten met een andere man die duidelijk bij het winkeltje hoorde tegenover het sluiswachtershuisje. “Moarn, Weet u” begon ik, meer hoefde ik niet te zeggen. De man met de snor begon te ratelen dat hij gebruik wilde maken van deze konvooi dag, dattie uit Gorredijk komt en dattie er ook niets van snapt. Tussen hem en de winkeleigenaar ontstond een gesprek over wie ze allemaal konden bereiken om die vermaledijde bruggen en sluizen voor ons te openen. Ik wist genoeg, hier schoot ik geen bal mee op, ik moest aan het werk.

Terug op de boot ben ik gaan bellen. Met de provincie, met de gemeente, met een man waar ik toevallig van wist dat hij de bruggenophaler is van Gorredijk. Dat is de heer Jonkman, Dhr Jonkman heeft ook een minicamping vlakbij Gorredijk. Toen ik hem een x belde, een maand geleden, of ik bij hem kon logeren met een tentje en Sam, zodat ik de boot op kon knappen, vertelde hij mij zijn hele levensverhaal. Zo liet hij onder andere vallen dat hij naast de minicamping ook bruggenophaler is, en dat onthoud ik dan. De gemeente nam natuurlijk niet op, het was zaterdag. De provincie ook niet maar die hadden een alarmnummer! Linn en ik waren het erover eens, alarm was er!

Meneer Jonkman nam ook op, beloofde mij net als een lieve mevrouw van de provincie dat ze er achteraan zouden gaan. Een half uurtje later waren er autoooootjes onderweg, zag ik fietsers op me af komen en klonk het luchtalarm. Nou dat laatste lieg ik, maar de eerste twee kloppen wel!

Nog een half uur later vaarde ik als enige boot door de bruggen van Gorredijk! De Mithrandir speelde een konvooi. Bij de sluis kwamen we de man met de snor tegen in zijn bootje, die ging Gorredijk juist binnen. Hij zwaaide en riep, “gelukt hè! Mooi man.”

Na de sluis volgen nog een aantal bruggen die speciaal voor ons werden bediend. De meneer die dat voor ons deed ging hierdoor een autorace missen die ergens werd gehouden. Ik voelde me geweldig! Wat een prachtige dag! Wat een heerlijk land, Dank U Heer!!!!

Man man, wat een weer. Kleddernat kwamen we aan op de boot, dan is een autooootje toch wel handig. Maar tis weer eens bewezen, verhuizen met het streekvervoer kan ook! Al kijken de buschauffeur en medereizigers wel wat vreemd op.

Het gaat een mooie dag worden vandaag! Ik voel het. Strakkies door de sluizen en dan op naar Akkrum. Mijn missie tijdens die rommelmarkt is geslaagd, ik ben in het bezit van vaarkaarten. Alleen dacht ik dat ik er met een kaart van de Friesche meren wel zou komen maar das dus niet zo. Gorredijk komt niet voor op de kaart die ik nu heb gekocht. Akkrum wel, en het Sneekermeer maar Drachten, en Gorredijk niet. Ach het zal toch niet zo moeilijk zijn hiervandaan naar Akkrum te varen? Columbus had ook geen kaart, ik ga het vast wel redden.

Ik moet bekennen tis toch wel spannend. Vroeger hadden wij een boot, ben het slachtoffer van een bootjesfanaat. 6 weken zaten wij als kinderen gevangen op een scheepie van een meter of 7, 3 kinderen en 2 volwassen. Das leuk voor 1 zomer, 2 gaat ook nog wel maar met een vader die vond dat er gezeild moest worden tijdens de zeilvakantie, en niet lekker rustig aan een strandje gelegen mocht worden, waren het lange weken. Je hoort me niet klagen, ik vind zeilen en surfen echt tof maar toch was ik wel blij dat ik rond mijn 15de niet meer mee hoefde. Tis wat krappies op zo’n bootje met zoveel mensen.

Tis dan toch een jaartje of 40 geleden dat ik met een bootje heb gevaren, het voelt als gisteren! Op naar de sluizen! Op naar het ruime sop! Kapitein koertje met scheepsmaat Linn veroveren Fryslan, op naar nieuwe avonturen!

Mijn laatste nachtje in de caravan. Mijn laatste ochtend in de caravan, en een mooie ochtend is het hier! De lucht is prachtig rood! Mijn moeder zei altijd: “Dat betekent water in de sloot.” Helaas komt het op een foto niet goed over, in het echie is het veel mooier, laat ik deze lucht maar in mijn hoofd opslaan.

Gisteren showde ik mijn Skerjonnekes, klompen met een riempje gemaakt in Noard Burgum hier niet ver vandaan. Na mijn oproep om hulp, voor het vinden van goede sandalen, kwam een Friese vriend met deze tip. Skerjonnekes, ik had er nog nooit van gehoord maar die worden dus al honderden jaren hier gemaakt van Fries wilgenhout. Wat een uitvinding en wat een geweldige tip! Ik zal ff uitleggen waarom.

Ezels hebben hoeven, Elanor en Frodo hebben flinke hoeven en als ze daarmee op je teen staan doet dat verdomd veel pijn. De hoeven van Lou en Smurf zijn wat kleiner, edoch, ook voor hen geld dat ze niet op je tenen moeten gaan staan. Maar dat gebeurt wel als je op pad gaat met ezels, das onvermijdelijk. En het mooie is, met klompen aan is dat geen probleem! Een bijkomstigheid waar ik pas aan dacht toen ik ze aanschafte, geweldig toch!

Moet alleen nog wel op ze leren lopen. Het doet me denken aan de brogues die ik vroeger droeg als zakenmannetje. Wekenlang liep je met pijn aan je voeten, eigenlijk zaten die dingen nooit echt lekker. Zweterig, hard leer, gemaakt om zo weinig mogelijk mee te lopen. Nou doe je dat ook niet als zakenmannetje, veel verder dan van een parkeerplaats naar een restaurant kwam ik in die tijd niet. Ik woog niet voor niets 115 kilo. Maar daar zijn nu 30 kilootjes vanaf en ik loop graag. Nu moeten mijn voeten alleen nog aan de Skerjonnekes wennen.

Het zijn eigenlijk kinderklompen, Skerjonnekes. Echte mannen dragen kapklompen. Maar das echt niet te doen, dan hou je geen voet over. Ik ga er zo, voor de laatste x, ons ochtendrondje mee lopen. Sam zal onze vaste routine wel gaan missen. Honden zijn gewoontedieren, verandering vinden ze maar zo zo. Iedere ochtend ff hetzelfde rondje vind Sam helemaal geweldig, tis voor hem als het lezen van het buurtsufferdje. Maar goed daar heb ik het al over gehad. Had tie maar een andere baas moeten kiezen, niet ééntje die de nar moet spelen.

Hartstikke gezond! Gaat een potje football spelen en 24 uur later issie dood. Acute leukemie is de oorzaak volgens de dokteren, acute leukemie, binnen 24 uur? Plotseling, onverwachts, acuut, in eens, zomaar, uit het niets? Hoe dan?

Een Nederlands hoogleraar is op non-actief gesteld, afgelopen week, omdat tie tegen het narratief ingaat. In de US ontsloegen ze een praatjesmaker op tv voor hetzelfde. Misschien dat ik dat nog wel enger vind dan al die plotselinge doden. Vooral de stilte er omheen. Censuur en plotseling dood neervallen wordt door de massa geaccepteerd, walgelijk.

Erover praten is niet eens mogelijk in gezelschappen. Mensen slaan letterlijk dicht als je begint over één van de vele crisissen. Alleen wat ze zelf een beetje raakt kunnen ze aan. Bijvoorbeeld de benzineprijs, of de kosten van een drankje in hun favoriete skibar. Begin niet, serieus, over de klimaathoax, de proxy-oorlogen, de nep-vaxxxins, de verwoesting van onze cultuur via emigratie of een cbdc, ze slaan letterlijk dicht. Je ziet een waas voor hun ogen vallen, het wordt stil en dan begint iemand over het nieuwe nummer van andreeeetje hazes. Saved by the Bell…

Elanor heeft laten merken dat ze er zin in heeft! De Ezelvrouwe stuurde mij gisteren een foto van een ontsnapte dame. Hoe ze dat heeft gedaan is een raadsel! Alle hekken staan onder stroom en de sloten staan vol water. Er moet gelopen worden, de langoren willen actie. Nog 1 nacht hier in de caravan en dan op naar nieuwe verhalen, nieuwe stukkies, nieuwe avonturen, de wereld heeft narren nodig!

Nog 2 dagen om alles in gereedheid te brengen voor de grote volksverhuizing. Vandaag het 1 en ander opruimen en dan morgen nog ff naar de rommelmarkt. Kheb nog vaarkaarten nodig om te kunnen varen, wie weet kan ik die daar vinden.

Vaarkaarten. Tis wel makkelijk om te weten welke kant je op moet. Nu worden die kaarten niet zoveel meer gebruikt, moderne bootjesmensen gebruiken een app die verteld waar je heen moet. Een app gaat het niet worden, daar heb je prik voor nodig in je telefoon. Daarnaast heeft zo’n app, niets te maken met waar ik heen ga. Ik wil een vaarkaart. maar die vaarkaarten zijn duur! €17,99 voor 1 kaart! En dat terwijl de app gratis is. Ruim 40 gulden voor een kaart! Waarom zou dat zijn? Of ben ik nu weer een complotgekkie…

Dus die moet ik nog ff tweedehands scoren. Een kaart van 2008 of 2013 zal het toch ook wel doen? Zoveel zal er toch niet veranderen op de Friesche wateren? Voor de rest heb ik niet zoveel nodig, de Mithrandir is hartstikke compleet! Nou 1 ding ga ik wel missen, mijn matras. Precies 3 jaar geleden heb ik een matras laten maken voor in mijn eerste campertje en die paste ook in de huifkar en nu, zelfs, in de caravan. Maar in de boot heb ik er niets aan, ik ga in de punt slapen en daar loopt het in een punt, het woord zegt het al. Wat er nu ligt aan matras ondersteunt mijn oude lichaam niet helemaal naar behoren, dat gaat wel ff wennen worden!

Natuurlijk ga ik veel meer missen, vooral de prachtige tijd die ik, hier, mocht doorbrengen met mijn dochter. Ik heb het al een x geschreven, tis 1 van de gelukkigste periodes geweest uit mijn leven. Zoals aan alles komt er, hier, een einde aan. Maar niemand pakt ons meer af wat geweest is, deze tijd zit voor altijd in ons hart! Dank U Heer…