Koert Krouwel

Errug komisch om te zien. Tis een echte jachthond, continue zit tie achter van alles aan. Niet dat Sam iets vangt, ik ben bang dat tie als ie een muis tegenkomt hard wegrent want man man wat is het een schijterd.

Liefst kruipt hij in me, dat vind tie het gezelligst. Bovenop me is schijnbaar het beste plekkie om je middagdutje te doen. Gisteren hebben we ff in de zon gezeten, uit de wind, in het zonnetje was het al lekker hoor! Je voelt de d3 vitamientjes je lichaam binnenstromen, lekker man!

En zo zijn er allerlei topmomentjes gedurende zo’n dag, zo had ik witlof gekocht op de markt, de marktkoopman had het me al verklapt het was lekkere witlof, nog bittere witlof! Plakje ham er omheen, kaassausje en hop de oven in. Ondertussen een kipschnitzel gemaakt van kippendijen, wat broodkruim en kruiden. Die rustig gebakken en wat zit je dan te smullen op zo’n verloren maandagavond, lekker hoor!

We rommelen samen de dag door Sam en moi. Met dit weer kost dat geen enkele moeite. De dagen vliegen voorbij. Ondertussen droom ik verder over het opzetten van een alternatief. Een soort van reservaat voor onaangepasten. Want deze trein is niet te stoppen. Hoe vaak we ons geld ook verspillen door rondjes te rijden door dit k*tlandje of elkaar op te zoeken in Den Haag of andere steden. Dat gaat niet helpen.

Kennen jullie mensen die niet meer mee willen doen? Die na 2 jaar doorhebben dat dit pas het begin is? Laat ze een mailtje sturen, of hieronder een berichtje achterlaten. We moeten een plek op gaan eisen! Ergens een kamp opslaan en starten met overleven. Ons eigen eiland bouwen, al is het maar voor even. Niet proberen het systeem te veranderen door te demonstreren maar door onszelf te manifesteren, door te zijn. Ergens op een onbeduidende plek in NL bouwen we een dorp. Bij de Oostvaardersplassen ligt nog een stuk terrein braak bv. Misschien zijn er wel betere plekken, wie weet is er al wat vrij in Groningen🤠.

Ik vraag het me af, maar goed wie ben ik. Wat ik wel weet is dat Oekraïne een bondgenoot was van onze Oosterburen 80 jaar geleden en dat dat ze duur is komen te staan. 16 miljoen mensen zijn uitgehongerd door Stalin begin jaren ‘50 in Oekraïne, 16 miljoen. En dat terwijl Oekraïne de graanschuur was en is van de wereld, ook toen al. Man man wat een grotesk spel wordt hier gespeeld, het is zo wreed, zo complex en wij sturen kalasjnikov’s, wat een farce…

Politici roepen burgers op om te gaan vechten tegen de Russen. Kranten koppen dat er al een vrijwilligersleger van meer dan 20k huurlingen klaar staat om de strijd aan te gaan. Tijdens het uitlaten van Sam begon ik gisteren spontaan te huilen, de tranen stroomden over mijn wangen terwijl ik naar de hemel keek. Dat gebeurt me de laatste tijd vaker terwijl ik niet snel loop te janken. Maar tis ook geen gejank, het zijn tranen die van ver komen. Diepe warme druppels die uit mijn ogen lopen zomaar zonder aanleiding. Gisteren was het de schoonheid en de stilte om me heen, daarvoor was het een uitspraak van een dominee die mij daar midden in de kerk deed huilen. De eerste x was in 2020,, ik liep buiten in Amsterdam Noord richting mijn campertje. Ook toen stroomden de tranen over mijn wangen maar zo heftig dat ik niet meer kon lopen en op mijn knieën zakte. Ik zie het maar als voorjanken, er zal binnenkort geen tijd voor zijn.

Brood gaat 2x zo duur worden. Oja, koop een extra flesje zonnebloemolie vandaag. Rusland en Oekraïne produceren rond de 60% van dit goedje, wereldwijd, das zo op. Haal wat extra cash in huis nu het nog enige waarde heeft, koop goud, zilver, koper, graan of zonnebloemolie als je teveel nep-euro’s op de bank hebt staan. Het gaat een heftig weekje worden, hyperinflatie, instorten van de beurzen, Taiwan, olieprijs, energie, het klimaat en zoveel meer. Tot u gebracht door megalomane mannetjes die graag technocratisch naar de wereld kijken en miljarden verdienen aan deze chaos. Iedere kogel, ieder vaccin is tsjingtsjing voor deze mensen. Waarom OOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOO Waarom?

Kijk waarom zij het doen snap ik wel, de gelegenheid maakt de dief. En ik weet waarom wij het toelaten, omdat we totaal afhankelijk zijn gemaakt van wat we denken te hebben. Maar waarom doe ik niet gewoon mee? Waarom maak ik me hier zo druk om? Waarom ga ik niet, zoals iemand mij gisteren voorstelde, gewoon naar de dakloze opvang en vraag om hulp? Om uit de problemen te komen, zei ze, en keek me met een zorgzame blik aan. Problemen…. Laat de tranen nog maar even stromen….

Dus doe ik het niet. Er komt een digitaal paspoort met daaraan gekoppeld iets van digitaal geld. So be it! Daar kan je dagen, weken of maanden stukkies over blijven schrijven maar daar schiet je geen reet mee op. Niet dat ik mijn stukkies schrijf om er iets mee op te schieten, ik schrijf ze omdat ik het leuk vind en het geeft me, elke dag, ff de rust om over alles na te denken. Over hoe ik dingen een plekkie kan geven en simpel kan houden. Ach, je moet wat als je niet meer meedoet.

Ik heb me altijd afgevraagd wat het is om een visioen te hebben, of dat je je dromen kan onthouden. Al sinds ik het mij kan heugen wordt ik wakker omdat ik gruwelijk nodig moet poepen en das dan ook het enige waar ik aan kan denken. Geen enkele herinnering aan wat voor droom dan ook. Mijn stoelgang is errug voorspelbaar, geen lol aan. En een visioen! Dat lijkt mij zo spannend! maar ook daar heb ik geen last van. Wat ik zie is wat ik krijg, geen slang, berg of engel die me wat influistert, jammer.

Het lijkt me namelijk wel lekker, een boodschap van buitenaf. Dat het niet gewoon simpel reduceren deduceren is maar een goddelijke ingeving. Dat het niet de geschiedenis goed doornemen is maar een engel die je ‘s nachts wat influistert. Dat het niet mijn stompzinnige koppigheid is maar Frodo die zijn kop op mijn schouder legt en tegen me begint te orakelen. Helaas werkt het bij mij niet zo. Geen spannende, buitenaardse of spirituele ervaringen, gewoon nadenken.

Ik heb er wel lang op gehoopt! Dat een teken van buitenaf mij zou bereiken. Een duidelijke boodschap zoals ze die kregen in de bijbel. Of in de vele fantasie of stripboeken die ik verslond. Maar helaas ik moet het doen met mijn eigen verstand en inzichten. Het mooie is, ik kan nooit iets of iemand de schuld geven van mijn handelen….

Het is allemaal zo absurd dat het bijna leuk wordt. Bijna kids want het is jullie toekomst waar ze mee aan het fucken zijn. Maar heeft het zin om je er druk over te maken? Nee dat niet. Daarnaast, we zijn er nog lang niet. De leugen gaat nog veel verder, alles moet kapot.

“Je voelt de angst” zei iemand gisteren tegen mij. Tsja, ik zou bijna zeggen eindelijk! Ik voel hem al 2 jaar. Ik lees dat NL’ders in de rij staan om het leger in de gaan, van de Groningers mag de gaskraan weer open. We zijn bereid offers te brengen, offers zoals altijd op leugens gebaseerd. Offers gebracht door het klootjesvolk, vrijwillig lopen ze het slagveld op. Wat leert de geschiedenis ons? Dat de geschiedenis ons niets leert.

Maar goed! Er is een boeman die we van alles de schuld kunnen geven en we hebben een held groter dan welke held ooit. We hebben een zorgvuldig opgebouwde ‘supply chain crisis’ begonnen met een bootje in het Suez-kanaal. We hebben een door en door verscheurd Amerika, een megalomaan Brussel, die boeman dus en een in zijn vuistje lachende Xi, de mis en place is klaar, flikker alles maar in de pan.

Om te koken moet het heet worden, kokend heet. Daar moet je het vuur goed voor opstoken. Nooit eerder is er in deze wereld zo’n groot feestmaal voorbereid. Zelfs voor de organisatoren moet het spannend zijn, hoe gaat de grand finale eruit zien? Laten we ons levend koken of springen we uit de pan? Blijven we geloven in de leugen of durven we eruit te stappen?

Niet vasthouden aan wat we denken te hebben maar zelf verantwoordelijkheid nemen over ons zijn. Poeh wat een k*tzin. Hoeveel jongens en meisjes sturen we het slagveld op na 2 verschrikkelijke jaren onder het Covid spook? Ik moet er niet teveel aan denken, het doet me teveel pijn. Er moet een alternatief komen lieve, lieve mensen! Een plek waar we niet meer meedoen. Een plek zonder angst.

Tis ff afwachten hoeveel maar ik denk dat we wel rond de 5 kilo kaas hebben gemaakt. Ze liggen nu, bij Karin, te drogen zodat ze vandaag het pekelbad in kunnen. Wat is het toch een uniek proces. Fascinerend om te zien hoe je van rauwe verse melk zo’n prachtig en, hopelijk, lekker product kan maken.

Het mooie van kaas maken is dat er veel rustmomentjes zijn. Het is een intensief maar relaxed procedé. Ik ben ervan overtuigd dat hoe relaxer je erover doet hoe lekkerderder de kaas, maar das nog ff een aanname. We gaan het meemaken, want das 1 ding wat zeker is, het duurt wel ff voor je ze kan nuttigen.

Tijd! Dat is wat kaas maken vraagt. Dagen voordat je begint met kaas maken moet je zuursel maken, en das niets meer dan verzuurde melk. Melk verzuurd niet zomaar, dat heeft tijd nodig. Dat zuursel moet bij de melk samen met stremsel, das een enzym wat ervoor zorgt dat de kaas gaat klonteren, ook dat heeft weer tijd nodig. En als ie dan geklonterd is en in elkaar is geperst, en in een pekelbad heeft gelegen en daarna heeft gedroogd en dan weer gecoat en daarna weer gerijpt, dan issie klaar. En als je dat dan met veel liefde doet dan wordt tie het lekkerst. Als je hem tijdens het rijpen elke dag ff omdraait en tegen hem praat, misschien een aai over zijn gladde huidje geeft, dan voelt zo’n kaasje zich het best. Tis tenslotte iets levends wat plaatsvind in die kaas. Dat kan je beïnvloeden.

Bij BBQ’n heb je dat ook, hoe meer tijd je een stuk vlees geeft om naar zijn ideale temp te komen hoe lekkerderder. Ik moet dit onthouden voor als we weer op pad gaan met Lou, Smurf, Frodo en Elanor, dat we de tijd nemen, dan wordt het vast het leukst….

Genieten, heerlijk! Probleem is alleen het maakt me onrustig en roekeloos. Ik raak alles kwijt. Op de 1 of andere manier heb ik ook steeds meer het gevoel dat het er geen reet toe doet. Ik ben er zo ongelooflijk klaar mee, ben er zo verschrikkelijk moe van, het is zo genoeg geweest.

Deze alinea kost me nu al 45 minuten om te schrijven, iedere zin die ik opschrijf geeft niet het gevoel weer wat ik wil overbrengen. Het is niet met woorden te beschrijven. De machteloze, diepe pijn die dwars door alles heen snijd, radeloze onmacht, verdomme het verlamd me volledig.

Terwijl ik geniet van het moment, ik voel de kracht die voortkomt uit alles om me heen. Wat ben ik blij dat het weer lente wordt, nog een winter had ik niet getrokken.

Sorry, ik kom er niet uit. Wat ik wil overbrengen is er nog niet klaar voor. Wat een gekte, hoe kan ik ontsnappen? Oooooo wat een klotezooi.

Claartje heette ze. Geen slimme naam, geloof me! Het klinkt namelijk heel gek als je door een park loopt, rond een uurtje of 22.00, en dan continu loopt te roepen: “Kom Claar, kom Claar.”

1 van jullie was ongelooflijk allergisch voor haar wat ons heeft doen besluiten afstand van haar te doen. Klote maar het was niet anders. Toch kom ik, vanuit deze ervaring, tot een belangwekkende conclusie, het honden uitlaten heeft zich technologisch en gevoelsmatig ook ontwikkeld.

Ik dacht de eerste x dat het een uitzondering was maar dat blijkt niet het geval te zijn. Ik liep hier, in 1 van de eerste dagen dat Sam hier was, rond een uur of 22.00 over een dijkje en zag in de verte twee lichten aan komen wandelen. Een groen licht vlak boven de grond en een wit licht daarboven. Het bleek een buurman te zijn met zijn hond. De halsband van zijn hond was groen verlicht en zelf droeg hij een soort vest met lampen erop. Zowel voorop als achterop. Voorop wit licht en achterop rood. Die rode lamp op zijn rug knipperde.

Nogmaals, ik dacht nou das een rare Pipo, die is zeker bang dattie de weg kwijt raakt of dattie aangereden wordt op dit fietspad. Ik moet bekennen dat er geen lampen branden boven dat pad, het is er aardedonker, maar man das toch best lekker! Als je een beetje gewend bent aan het donker dan zie je genoeg en daarnaast heb je je andere zintuigen nog, toch??

De afgelopen week kwam ik erachter dat het géén uitzondering is, het is de mensen pure ernst. Honden lichtgevende halsbanden omdoen is echt een trend. Die arme beesten lopen er allemaal mee. Met rode, blauwe, gele en dus groene lichtkolommen om hun nek. Pffffff….

Maar de gemiddelde hondenuitlater, net als wandelaars en hardlopers btw, heeft zichzelf tegenwoordig ook uitgerust met lampen, zelfs, of misschien wel juist, op de meest desolate dijkjes van ons k*tlandje. Man wat een triestheid! Angst is wat ze drijft, je voelt het overal. Angst gevoed door de commercie. Angst gevoed door winst, door marketing, door de media, door de ontelbare wetten en regeltjes. Angst is de bakermat van onze gemeenschap. Angst makes the world go round!

Het heeft mij doen besluiten nog harder goedenavond te roepen. Meestal nadat ze zich al doodgeschrokken zijn van Sam die vanwege zijn zwarte vacht niet te zien is, en altijd los loopt. Mijn harige hoofd met hoed daarna geeft, tot nu toe, niet veel vertrouwen gezien een vaak aarzelend, zachtjes, hallo terug. Ach ze gaan vast wel aan ons wennen, toch?

Niet alleen bij mij! Luuna liet me weten dat Frodo er ook heel veel zin in heeft. Er moet weer gelopen worden, de paden in de lanen uit. Langs dorpen en steden, op zoek naar een glimlach, naar vrolijkheid ende vermaak.

Meer hoeft niet, ik moet me gaan instellen op het niet maken van afspraken. Of het stellen van te strikte doelen, daar ging het de vorige x fout. We moeten ons mee laten gaan met wat de dag brengt, poeh dat gaat best lastig worden voor mij. Maar er zal niets anders opzitten, go with the flow, wat ga ik weer een hoop leren…

Het wordt een flinke stoet, meteen vanaf dag 1. Lou wil mee, en Smurf natuurlijk. Sam gaat mee, Luuna, Elanor en Frodo. Dan zijn we al met z’n 7’en. Maar das niet genoeg! Daar moeten veel meer beesten bij, en mensen, het moet een bonte karavaan worden. Maar dat komt vanzelf, wie wil er nou niet op pad met 4 ezels, 2 dolende zielen en Sam. Geen doel alleen maar zijn, lekker man.

We worden zo afgeleid van waar het leven werkelijk omdraait lieverds. Ik schaam me dat ik mens ben als ik de krantenkoppen doorneem. Maar goed daar begon ik ooit mijn stukkies mee, dat ik me schaam. Na 2 jaar schamen is het wel genoeg, daar in blijven hangen heeft weinig nut. Laten zien dat het anders kan, das waar een karavaan met Lou, Smurf, Sam, Elanor en Frodo voor kan zorgen. Al is het maar voor even, al is het maar heel klein. Het kriebelt!!

Dat zijn toch wel de meest fascinerende vogels die er rondvliegen vinden jullie niet? Dat geroffel in die boom klinkt zo hard waar haalt Woody de kracht vandaan om dat voor elkaar te krijgen? Hele gaten prikken ze in zo’n boom, zonder hoofdpijn, ongelooflijk.

De natuur, alles laat zich weer in volle glorie zien en horen. Na 5 maanden verstoppertje spelen is het tijd om aan de toekomst te denken. Gisteren klapperden twee duiven hoog boven me een korte paringsdans, ganzen bevolken langzaam weer de weilanden. Lekker hoor een ganzenborstje roken op de BBQ of een duifje in de pan. Heerlijk!

De koopkracht, volgens mij hebben nog steeds niet veel mensen het door. Al 2 jaar roep ik dat we onszelf een crisis in aan het wurmen zijn die ongekend is. Alleen maar te vergelijken met de val van het Romeinse rijk of de ineenstorting van het Inka tijdperk. Wazig wordt ik dan aangekeken. Een beetje meelijwekkend. Heb je hem weer. Ach das meestal het geval heb ik gelezen in de literatuur. Waarom doe ik het dan? Waarom vind ik het zo nodig om mensen te vertellen dat het een zooitje wordt? Das een goeie!

Omdat ik weet dat het beter kan, dat we als mensen veel meer zijn dan ons is verteld op school. Ik moet alleen nog de juiste toon vinden, das wel een probleempje voor me. Dat obstinate hé, dat snel boos worden helpt niet echt. Ach de tijd zal het leren. Vandaag weer genieten van het heerlijke weer. Fijne dag:-)

En dan zitten we alweer op de 2 jaar! 2 jaar stukkies schrijven, 2 jaar 1 of andere plandemie, 2 jaar geen officieel dak meer boven mijn hoofd. 2 jaar meegaan met wat het universum mij brengt. 2 jaar, wat gaat de tijd toch snel.

Vorig jaar rond deze tijd zaten we nog in een keiharde lockdown. Mijn stukkies van toen gingen over het klein houden, niet proberen de wereld te verbeteren maar genieten van een zingende merel of de geur van de zee. Veel meer is er ook nu niet te doen. Het verbeteren van de wereld is een schier onbegonnen zaak. Wat een teringzooi is het en wat gaat het een nog veel grotere teringzooi worden. The perfect Storm! We hebben het er al vaker over gehad.

Ondanks dat het gisteren prachtig weer was voelde ik een ongelooflijke melancholische stemming om me heen. Het was op de 1 of andere manier geen vrolijke dag. Steeds zichtbaarder wordt wat altijd verborgen is geweest. Toch lukt het de meeste mensen nog steeds om het van zich af te schudden, om niet in te zien dat wat er om ons heen gebeurt een reflectie is van onze innerlijke strijd. De angst voor Corona is binnen een week vervangen door de angst voor Poetin. Erin meegaan is zo makkelijk voor ons, angst hebben we genoeg. Angst omdat we weten dat we alles kunnen gaan verliezen. Angst omdat we denken dat we alles wat hebben nodig hebben om gelukkig te zijn. Angst om erachter te komen dat alles wat we hebben ons helemaal niet gelukkig maakt. Dan is het fijn dat we die angst kunnen parkeren, dat we Poetin de schuld kunnen geven, of een zogenaamd virus, of het klimaat, de boeren of binnenkort de Chinezen als ze Taiwan over een paar dagen/weken binnenvallen.

Ergens in mei willen ze weer samenkomen in davos. De mannen en een paar vrouwen die aan de touwtjes trekken. Zij die bepalen waar wij bang voor moeten zijn, wat onze kinderen leren op school en wie met wie in oorlog gaat, komen dan samen om de laatste ontwikkelingen gezellig door te nemen. Misschien moet ik er ook wel heen. Of zou het op uitnodiging gaan?