Het regent hier maar de zon schijnt ook. Tis zo’n “ik weet niet wat ik precies wil” weertje. Past goed bij mijn stemming, ik weet het ook niet meer.
Sam wel, die wil gewoon uit, struinen door het hoge gras op zoek naar luchies. Luchies waar hij dan ff overheen kan pissen om zijn aanwezigheid te markeren, hier was ik! Hoe meer luchies, hoe meer plasjes, wat een heerlijk leven.
Misschien moet ik een voorbeeld aan hem gaan nemen en wat actiever zijn in het verspreiden van mijn luchie. Of misschien juist niet, moet ik nog verder wegkruipen in het niets. Das het grote dilemma, ik weet het gewoon ff niet. Tis mijn eigen schuld, ik durf niet te kiezen. Mmmmm misschien is kiezen niet het juiste woord, ach, wat maakt het uit, ik weet helemaal niets meer.
Om mij heen speelt zich een surreëel schouwspel af van mensen die zich eindeloos aan het vermaken zijn. Afgelopen weekend barste uit elkaar van de festiviteiten. Ik hoorde iemand zeggen dat ze, zodra er maar een mogelijkheid is, het vliegtuig pakken naar een warm exotisch land. We studeren om “lifestyle coach”, “ademgoerroe”, “personal trainer” of “inlevend organisatieveranderaar” te worden. Terwijl in mijn ogen kaasboer, schoenmaker of putjesschepper, zeker gezien de aankomende recessie, een veel nuttigere carrière is. Het duizelt me, zien ze het nou echt niet?