Als je een kind krijgt hoop je dat het gezond is. Dat het slim is en knap, dat de bevalling goed verloopt en… Daar wil ik toch ff op terug komen, die bevalling! Wat een ellende! En waarom moeten wij mannen daarbij zijn? Waarom zijn er mensen die dat soort gebeurtenissen filmen? Of fotograferen? Ik vond het persoonlijk 1 van de meest traumatische gebeurtenissen in mijn leven. Je ziet je vrouw, vriendin, moeder van je aankomende kind die je lief hebt, daar helemaal doodgaan van de pijn. Dan komt er, na een heleboel andere lichaamsvloeistoffen, iets uit wat enigszins een menselijke vorm heeft. Terwijl jij totaal van de wereld bent, staat te trillen op je benen, ligt je vrouw alsof er niets gebeurt is te koeren tegen dat wat net uit haar is gekomen en lopen allerlei andere vrouwen om je heen van alles te roepen: “O kijk hoe mooi, wat een leuk, lief, fijn en gezond kind!”
James, een Ierse kennis die pakte dat anders aan. Ierse mannen wachten een bevalling af in de kroeg. En als je kind dan geboren is dan mag je er met je bezatte kop ff gaan kijken. Een, in mijn bescheiden ogen, menselijkere manier van bevallen, sommige dingen willen je gewoon niet weten als man.
Maar ik had het over hoop! En daar gaan we het veel over hebben de aankomende tijd. Of het wel slim is hoop te hebben, of je hoop niet beter kan associëren met een hoop stront. Of hoop doet leven, of dat hoop juist je blik doet vernauwen. Kan een mens zonder hoop leven? Het lijkt mij lastig. Je hoopt tenslotte altijd wel iets, al is het maar op de wc. Ik hoop ook van alles, maar heel klein, kleine hoopjes. Ben ik niet goed in, ben van het megalomane hopen! Maar dat hoeft niet meer, ik moet leren klein te hopen.
