Koert Krouwel

Via de website moet ik een afspraak maken, dat kan sws niet op de dag zelf, begint hij. Ik draai mij om en bedank hem. “Maar meneer ik ben nog niet klaar!” “ Nee” zeg ik: “maar ik wel.”

Bij de volgende winkel wordt ik netjes geholpen, geen mondvod, geen vragen, ik mag gewoon mijn boodschapje doen. Dat is wat er aan het gebeuren is, er is een tweedeling gaande die ongekend is. Bewust gecreëerd door een tirannieke regering. In stand gehouden door overijverige ‘Gutmenschen’ die bang zijn te verliezen wat ze denken te hebben. Die hopen dat, als ze maar doen wat de ‘Master’ zegt, hij hen zal beschermen tegen het kwade. Niet meer in staat het kwaad te zien in wat de ‘Master’ van hen vraagt. Iets met Stockholmsyndroom toch?

Terwijl ik een banaantje eet op een bankje spreekt een man mij aan. Hij wenst mij smakelijk eten en begint over het weer wat al snel uitmondt in een geanimeerd gesprek over de hoax rondom het ‘Virus’. Na een minuut of 10 geven we elkaar een hand en loopt hij weg, had ik hem geen knuffel moeten geven?

Veel mensen beginnen spontaan tegen mij te praten over het ‘Virus‘. En das leuk! Niet-dat ik er veel over te zeggen heb🤠 maar wie weet kan ik wat van die mensen leren. Op straat ligt de oplossing! Daar, op straat, zullen we weer bij elkaar komen, gaan we weer verbinden. Wat ze daar in Den Haag ook bekokstoven. We gaan de straat vermaken!

Het gaat goed! Alle puzzelstukjes vallen in elkaar. Niet dat ik er al ben, dat zeker niet. Maar de huifkar is er, Mamaloe en Pipo zijn er bijna en wat nog veel leuker is, er zijn een heleboel mensen die mij steunen. En das best gek, want mijn plan is best gek, maar wat maakt het uit? De hele wereld is hartstikke gek…

Maar daar gaan we het niet meer over hebben, althans dat ga ik proberen. Laten we in mijn stukkies net gaan doen of het alleen maar om het kleine draait. De kleine momenten, bv die waarin je elkaar tegenkomt en naar elkaar glimlacht. Heel even contact omdat je elkaars glimlach kan zien in de supermarkt. Een knipoog van een jonge bediende met een mondvod voor maar die vriendelijk zegt: “U bent zeker een uitzondering” en mij dan nog een extra schepje thee gratis geeft. Het gesprek met een mevrouw die aan het tekenen is op straat om mensen blij te maken. Ze zegt: “Ik moet wat doen, de mensen raken elkaar en het leven kwijt.” De nieuwsgierige blik van een meisje naar mijn grote baard en haar oprechte vraag of ik een zwerver ben. Als ik haar vertel dat ik in een huifkar woon lichten haar ogen op en zie je een droom ontstaan in haar hoofd. Prachtige momenten.

Deze momenten zijn in mijn ogen de reden van ons bestaan. Die momenten van kortstondig geluk, van het ontstaan van een droom, het contact met jezelf in de ogen van een ander. Prachtige momenten die gebeuren als je elkaar ontmoet, als je met elkaar danst, eet, drinkt, lacht en feest viert. Dusssss ik moet opschieten! Ik moet een hoop feestjes gaan organiseren. Over 4 weken moet de Karavaan gaan rijden. En dan kunnen we alles geven!

Had me voorgenomen niet teveel te doen na een week puinruimen. Want je ziet het niet meteen maar mijn hele lichaam protesteert. Merk je toch dat je wat ouder wordt. Al kan ik me nog wel herinneren dat ik vroeger, lang geleden, ook pijn had na een dag hard werken. Ik begon op mijn 8ste jaar als boompjes legger bij Vermeer boomkwekerij voor 2,50 (gulden, das €1,15) per dag! Vanaf die tijd ging het hard, ik heb echt overal gewerkt, van boerenknecht tot kersenkeerder, van verzorgende in een bejaardentehuis tot wc-stortbakkenmaker bij de WISA fabrieken in Arnhem. En daar bij die WISA fabriek is het mis gegaan, of goed?

Ik was een jaar of 17 en leerde in die fabriek van die plastic stortbakken maken die vroeger boven een wc hingen. Niet dat dat moeilijk was, het enige wat je hoefde te doen was de klep van een machine dicht doen, 2 minuten wachten, de klep open doen, de stortbak eruit halen en de klep weer dicht doen. 2 minuten wachten en weer dezelfde handeling. Dat ging zo de hele dag door. In mijn ogen het meest zaaddodende baantje wat ik ooit heb gehad. Nu hadden ze daar een regeling dat je nooit de hele dag achter die machine hoefde te staan maar er was 1 man die dat wel deed. In mijn ogen was het een wat oudere man. Hij werkte er al 30 jaar waarvan een jaar of 8 met die machine. Zijn machine. In de pauzes had hij het altijd over zijn pensioen, hij moest nog 11 jaar en dan kon hij gaan genieten! Ik vroeg hem wat hij dan ging doen, hij moest wel wilde plannen hebben om zijn, in mijn ogen, gruwelijk eentonige bestaan wat kleur te geven. De beste man vertelde mij dat hij 1 grote hobby had, vissen. En dan vooral op karpers. Dat zijn van die grote beesten die bijna nooit bijten. Waarop je dagen en nachten kan wachten zonder dat er iets gebeurt. Hij viste ook altijd op dezelfde plek, een watertje bij zijn favoriete camping een kilometer of 5 van Arnhem vandaan. Daar had hij een stacaravan waar hij sws elke vrije dag samen met zijn vrouw heenging. Ze hadden geen kinderen, zijn vrouw las daar op die camping de Story en de Libelle en zorgde voor het eten, elke dag weer, wachten op die machine, op die vis, op je lunchpauze, op je pensioen, op de dood.

Voor mij was het na een week of drie wel duidelijk dat ik niet wilde wachten. Niet op een machine, niet op een vis en zeker niet op de dood. Ik nam mij voor het leven te leven! Er zoveel mogelijk uit te halen! Mensen te ontmoeten, te vermaken, lief te hebben, landen te zien, culturen te ontdekken, niet bang te zijn voor het onbekende, zeker niet voor de dood.

De camping is klaar! Niet de hele camping is open maar het eerste gedeelte wordt weer bezet door verwende en veeleisende bejaarden. Ongelooflijk met wat voor een paleizen deze mensen rondrijden! De ene camper is nog luxer dan de andere maar goed ze hebben het tenslotte verdient. Wat ik zo raar vind is dat niets erop wijst dat ze zich zorgen maken over de toekomst van hun kinderen of kleinkinderen. Ze vertrouwen volledig op hun leiders, zelf kritisch zijn en onderzoek doen is te gevaarlijk. Je hebt dan kans dat je erachter komt dat het net even anders ligt dan dat je wordt verteld en wat dan? Voor je het weet ben je een Wappie..

Hoe lang gaat het nog duren voordat deze groep gaat merken dat de huidige situatie ook hen raakt. Dat ze alles gaan verliezen wat ze denken verdient te hebben. Ik hoor om me heen al wat geklaag omdat de benzineprijzen omhoog zijn gegaan. En de gemeentebelasting schijnen duurder te zijn, Daar heb ik als dakloze gelukkig geen last meer van. Hoelang gaan we deze schijnvertoning nog volhouden? MSM doet ons geloven dat het aantal werkelozen niet is gestegen terwijl miljoenen mensen leven van de staat. Als eerste natuurlijk de ambtenaren! Dan alle onderwijzers, politieagenten, ziekenhuispersoneel en andere verzorgende beroepen. Dan heb je de NOW regeling, de TOZO, de pensioenen, WW uitkeringen, bijstandsuitkeringen en wat al niet meer aan speciale regelingen die er zijn opgetuigd in de afgelopen 12 maanden. De mooiste blijft de €350 per maand, die onze ambtenaren nu al bijna 12 maanden krijgen, als compensatie voor het kopen van eigen wc-papier en koffie! We hebben ongeveer een miljoen ambtenaren, €350 x 1.000.000=. €350.000.000 per maand x 12= 4.200.000.000.000 aan wc-papier en koffie van geleend geld. Geleend van jullie kids.

Nog een paar weken, het gaat niet zolang meer duren. En dan stort alles in elkaar. Zondag 22 maart 2020 begon ik met mijn stukkies, rond 22 maart 2021 gaan we de eerste scheuren zien waarvoor ik toen waarschuwde.

Wat een prachtig geluid! Normaal zou dat je niet opvallen maar nu was het in mijn rare gedachten een daad van verzet. Iemand reed daar midden in de nacht, zonder demper, op zijn opgevoerde knalpijp, keihard door een totaal lege en stille stad. held!

Het zijn de kleine dingen die er toe doen. De hele kleine momenten waar je van kan genieten. Zoals de merels die al 3 kwartier de ochtend aankondigen, uit volle borst begroeten ze de zon. Of het moment dat je iemand tegenkomt in een winkel, iemand die je aankijkt, glimlacht, zonder mondvod voor. Kleine momenten die je laten weten dat je niet alleen bent. Heerlijk is dat,

Die kleine momenten moet ik gaan creëren, opzoeken, bouwen, vertellen en spelen. Voor mijn gevoel is iedereen zo groot bezig! We bestrijden met z’n allen een virus, we vechten samen tegen ‘Climate Change’ en ‘Global Warming’, we produceren nog meer wapens voor de Wereldvrede! Althans dat wordt ons wijs gemaakt. Terwijl de kleine dingen ons worden verboden, wordt ons wijs gemaakt dat we daarmee de grote problemen oplossen. Een mondvod beschermt je tegen een wereldwijde pandemie maar je mist de vreugde van een stralende glimlach. We vuren bommen af op een verscheurd land waar kinderen, ook Nederlandse, verblijven in vluchtelingenkampen, terwijl het enige wat dat kind vraagt een beetje liefde is. We laten ons meeslepen in een klimaatprobleem, en lossen het op door miljarden te steken in het produceren van meer van hetzelfde terwijl minder de oplossing is.

Kleine momenten creëren, gewoon op straat, samen lachen, spelen, knuffelen, dansen, drinken en houden van het leven!

Ik heb er niets aan, word alleen maar gefrustreerder door al die onzinnige uitspraken van totaal losgeslagen idioten, het brengt me nergens. 1 ding heb ik nu wel door, en daar heb ik al die info niet voor nodig, wij mensen zijn volledig uit elkaar gedreven. Er is geen saamhorigheid meer, geen we doen het samen. En dat komt niet door al die virusonzin, dat was al veel langer aan de gang. We zijn zo geïndividualiseerd, we denken dat we alles ‘zelluf’ kunnen. “Ik red het wel” dat hoor ik eigenlijk iedereen zeggen die ik spreek over de gevolgen van de crisis die eraan staat te komen. ‘Aan mij zal die crisis wel voorbij gaan.”

Dat er bijna een miljard mensen, extra, honger lijden wereldwijd, dat we niets meer horen over de financiële situatie van onze geliefde EU vriendjes in het zuiden, of dat we in NL meer dan 60k daklozen hebben waaronder 20k kwetsbare jongeren, willen we niet zien, want “Wij redden het wel met ons gezinnetje.” Gisteren sprak ik een man die vroeger nog gedemonstreerd had tijdens de kroning van Beatrix in A’dam. Nu een gefortuneerd man met meerdere huizen en auto’s. Een ongelooflijk aardige man ook! “De maatregelen” zei hij “daar heb ik niet zo’n last van”, maar gaat het dan alleen om jou, vroeg ik? Waar is de man gebleven die opstond voor de rechten van anderen? Waar is je saamhorigheidsgevoel? Is die man weg? Hij keek mij aan en zei, eigenlijk een beetje verschrikt: “ja die is weg inderdaad.”

Jullie, kids, groeien nu nog eenzamer op. Interactie mag niet, want is gevaarlijk. Lessen krijgen jullie via de computer, scholen zijn gesloten, jullie worden nog eenzamer gemaakt, nog verder van elkaar verwijdert. Daar ligt een taak! Daar moet ik wat aan gaan doen! Daar zijn straatvermakers voor! En daar moet ik me dus mee bezig gaan houden!

Maar eerst nog even de zooi van de camping opruimen, man wat een rommel zwerft er in zo’n rivier. Weten jullie wat ik het meeste tegenkom aan plastic? Lolly stokjes. Belachelijk veel plastic lolly stokjes drijven rond in onze rivieren. Willen jullie die niet meer rond laten slingeren!

Zo, nou, dat ben ik ook. Ben er zo godvergeten klaar mee. Moet ook eerlijk zijn dat ik me er steeds meer van afzonder. Probeer het er zo weinig mogelijk over te hebben. Hoe moeilijk dat ook is met al die schapen om je heen. Maar als je het een beetje slim aanpakt dan kan je een hoop ellende voorkomen. ‘S morgens heel vroeg naar de supermarkt bv, al kom ik daar zo weinig mogelijk. Veel bij plaatselijke boeren kopen waar mondvodden geen onderdeel zijn van de mode en verder gewoon zo weinig mogelijk kopen. Tis onvoorstelbaar hoe weinig je als mens eigenlijk nodig hebt om gelukkig te zijn.

Ik hoop echt dat jullie dat ook snel doorkrijgen! Ons geld wordt nu snel minder waard, prijzen gaan stijgen naar zulle hoogtes dat gewone normale producten als zeep, elektriciteit en woonlasten niet meer te betalen zijn. Ik kan me nog een foto herinneren uit Zimbabwe van een man met een kruiwagen vol met geld die boodschappen ging doen voor het avondeten een jaar of 35 geleden. Dat was lachen! De toenmalige leider, Robert Mugabe had zoveel bijgedrukt dat het minder waard was dan wc-papier. Dat is wat wij het afgelopen jaar gedaan hebben. Er is in 2020 en ook nu nog zoveel geld bij gedrukt dat het niets meer waard is, in de lucht gehouden door een illusie. Een bubbel die op het punt staat te barsten. Maar niemand maakt zich er druk om.

Of toch wel? De eerste berichten beginnen op de voorpagina te verschijnen. Studenten en ondernemers kloppen aan bij de voedselbank, vorig jaar zijn er 20k daklozen bijgekomen! Dat betekent dat er nu dus zo’n 60k daklozen door NL zwerven waaronder ongeveer 20k kwetsbare jongeren. En de eerste berichten vanuit de staatspropaganda komen ook los. Ze bereiden de kikkers voor op een heter bad. Het vuur onder de pan wordt nog wat opgestookt. Hmmm lekker denkt de massa laten we de oogkleppen nog wat rechter op het hoofd zetten zodat we nog wat minder zien en door! Ze pakken de vakantiegids erbij en zoeken optimistisch naar een mooie bestemming ver weg. Staatsbedrijf KLM stunt met hun eigen belastingcenten met goedkope reisjes naar Verweggistan, wat een feest! Maar ergens diep in hun hersenen begint het te knagen. Ergens beginnen ze te begrijpen dat hun kinderen, die al een jaar dom worden gehouden omdat ze niet meer naar school mogen, deze rekening zullen moeten gaan betalen. En nu geld niets meer waard is, en kennis overbodig, waarmee gaan ze die schuld dan aflossen?

Als je een kind krijgt hoop je dat het gezond is. Dat het slim is en knap, dat de bevalling goed verloopt en… Daar wil ik toch ff op terug komen, die bevalling! Wat een ellende! En waarom moeten wij mannen daarbij zijn? Waarom zijn er mensen die dat soort gebeurtenissen filmen? Of fotograferen? Ik vond het persoonlijk 1 van de meest traumatische gebeurtenissen in mijn leven. Je ziet je vrouw, vriendin, moeder van je aankomende kind die je lief hebt, daar helemaal doodgaan van de pijn. Dan komt er, na een heleboel andere lichaamsvloeistoffen, iets uit wat enigszins een menselijke vorm heeft. Terwijl jij totaal van de wereld bent, staat te trillen op je benen, ligt je vrouw alsof er niets gebeurt is te koeren tegen dat wat net uit haar is gekomen en lopen allerlei andere vrouwen om je heen van alles te roepen: “O kijk hoe mooi, wat een leuk, lief, fijn en gezond kind!”

James, een Ierse kennis die pakte dat anders aan. Ierse mannen wachten een bevalling af in de kroeg. En als je kind dan geboren is dan mag je er met je bezatte kop ff gaan kijken. Een, in mijn bescheiden ogen, menselijkere manier van bevallen, sommige dingen willen je gewoon niet weten als man.

Maar ik had het over hoop! En daar gaan we het veel over hebben de aankomende tijd. Of het wel slim is hoop te hebben, of je hoop niet beter kan associëren met een hoop stront. Of hoop doet leven, of dat hoop juist je blik doet vernauwen. Kan een mens zonder hoop leven? Het lijkt mij lastig. Je hoopt tenslotte altijd wel iets, al is het maar op de wc. Ik hoop ook van alles, maar heel klein, kleine hoopjes. Ben ik niet goed in, ben van het megalomane hopen! Maar dat hoeft niet meer, ik moet leren klein te hopen.

Dat gebeurt af en toe, maar ik heb daar nu gelukkig niet zoveel last meer van. Wat mij alleen zo mateloos irriteert is dat mijn tel sinds gisteren niet meer aan mijn accu opgeladen wil worden. Hij zegt sinds vannacht dat het accessoire niet ondersteunt is. Das toch raar? Wekenlang gaat het goed en sinds gisteren is het niet meer ondersteunt. je zou er bijna iets achter zoeken!

Maar gelukkig ben ik geen conspiracy-denker. Dan zou mijn leven helemaal een hel zijn. Wat zou ik dan moeten denken over een regering die vanwege een toeslagen affaire moest aftreden en sinds gisteren weer voor de rechter staat vanwege een nog groter schandaal, de jeugdzorg. Over ouders die moedwillig gescheiden worden van hun kinderen, over zelfmoorden, kindermisbruik, kindermishandeling en verkrachting. Wat zou ik dan moeten denken over de vrouwelijke advocaat die al jaren strijd voor deze kinderen. Hoe ze is behandeld door rechters, is bedreigd, geïntimideerd en onder druk gezet door het establisment. Een vrouw die zich niet heeft laten intimideren maar rustig, zakelijk en gedecideerd haar gruwelijke zaak heeft voorgelegd aan de rechterlijke macht. Hoe de mensen in deze regering, de mensen die nu over onze gezondheid beslissen, betrokken zijn bij dit schandaal. Wat zou ik daarvan moeten denken als ik een Wappie was.

Nee dan kijk ik liever weg en denk ‘dat hadden ze vast niet zo bedoeld’. Dat moet een uitzondering zijn. Rutte is niet zo, tis zo’n fidele gezellige man! Komt altijd op de fiets, hij is zo gewoon gebleven. Ik blijf liever wegkijken om maar niet in te hoeven zien dat alles draait om macht. En dat die machtswellustelingen in Den Haag er nog lang geen genoeg van hebben. Nee gelukkig ben ik geen conspiracy-denker.

Dan zegt 1 van die charlatans dat testen niet nodig is als je je niet ziek voelt. De volgende x gaat een ander lekker schaatsen en post daar zelf een fotootje van op SM. En nu gaat tie lekker shoppen zonder mondvod, met die ‘The Joker’ grijns van hem op zijn smoel. Ze lachen ons gewoon vierkant uit en wij laten het gebeuren, laten ons in een ongekende crisis duwen terwijl zij zich verrijken aan onze stomheid. Die kleine gnoom daar in de US bereid het Amerikaanse volk al voor op een verder leven met mondvod voor. Gaat niet lang duren voor die dikke hier in NL dat ook gaat roepen. Tsja je zal maar aandelen hebben in die business.

Maar ik heb nog geen mondvod voor gehad in dit land! Tis bij 1x in La douce France gebleven. Ik ben btw Frans aan het leren! Via een app, elke dag een half uurtje, j’habite à Deventer. Tu travailles en Europe? Vind het nog best leuk ook al gaat het me wel snel vervelen. Waarom moeten al die apps zo dom worden opgezet? Alsof ik een klein kind ben. Van die rare poppetjes die maffe geluiden maken en op en neer springen. Na 3x heb ik dat wel gezien maar het schijnt nodig te zijn mij zo infantiel mogelijk les te geven. Tis gratis dus ik bijt me er maar doorheen! Je suis un étudiant!

Gisteren de huifkar leeggemaakt. Zal wel wat stukkies hout moeten vervangen. 25 jaar onder een boom staan gaat je niet in je kouwe kleren zitten! Maar wat een ruimte zit er in dat ding! Vergeleken bij mijn campertje lijkt het wel een balzaal. Moet oppassen dat ik niet verdwaal in mijn eigen huifkar. Vandaag weer een mooie dag! Ik heb er zin an. Zag geweldige filmpjes van jonge mensen in het Vondelpark voorbij komen die heerlijk aan het dansen waren. Dat ga ik ook doen vandaag, dansen en genieten in de zon. Doen jullie mee?