Ik weet nog goed dat jullie opa onze tuin in Dodewaard, van een klein grasveldje veranderde in een stenen stoep. Zelfs een grasveldje van 2 bij 3 was te veel om bij te houden, daar had niemand zin in. Daarnaast van wroeten in de grond wordt je vies en moe. En waarom zou je? Eten was er in die tijd genoeg! Nooit meer honger hadden we na WW2 afgesproken en ons landje produceerde voedsel als nooit tevoren. Nooit meer honger…
Mijn opa, dus de vader van jullie opa, had wel een tuin. Een hele grote tuin. Daar verbouwde hij groenten voor het hele jaar. Dat deed hij niet omdat hij dat leuk vond, hij had een bloedhekel aan tuinieren. Hij deed dat omdat dat moest, om te overleven. Zijn vrouw, mijn oma dus, stond als er geoogst werd de boel in weckpotten te stoppen en dan ging het de kelder in. Zo kwam de familie de winter door, gezellig.
Dat tuinieren nooit mijn hobby is geweest komt dus niet doordat ik veel in een tuin heb moeten werken vroeger, ik heb het meer geërfd, een overgeërfde hekel aan tuinieren. Althans dat dacht ik! Want eigenlijk is tuinieren best wel leuk! Je moet alleen geduld hebben en niet bang zijn voor vieze handen. Ik probeer het een beetje te benaderen als het roosteren van een heel varken of een lammetje, het duurt ff maar dan heb je wel wat!
Nou ja, dat moeten we natuurlijk nog maar afwachten! Er zijn zoveel gevaren voor al mijn zaailingen die nu gaan genieten van de eerste zonnige warme lentedagen van 2022. Maar daar gaan we niet vanuit. Ik ga goed voor ze zorgen! Veel liefde geven en warme woordjes tegen spreken. De eerste kopjes komen al boven de grond uit, tis best spannend eigenlijk! Man wat leer ik elke dag toch veel…
