Daarnaast zeg ik wat niemand wil horen. Het is geen goede combi. Als alles wat je ooit dacht te weten leugens blijken te zijn dan is dat moeilijk over te brengen, mij lukt het iig niet. Het probleem is dat ik voel dat de mensen waarmee ik spreek het wel doorhebben maar het niet willen accepteren. Gisteren over het scheiden van afval. Ik leg, vol vuur, uit waarom het zo krom en inefficiënt is dat we dat doen en dan zie je mensen afhaken. Je ziet ze denken, jaja rare vent met hoed, je kan hier wel lekker lopen oreren en je kan misschien wel gelijk hebben maar ik doe er toch niets aan en voor mijn gevoel doe ik wat nuttigs als ik het afval scheidt dus blijf ik er lekker mee doorgaan.
Ik denk dat dat het vaak is, we volgen regels op omdat het goed voelt. Ik las een interview met een mevrouw die een zwaar autistische zoon heeft. Zijzelf is een tegenstander van mondvodden maar haar zoon draagt er heel graag 1. Overal! Buiten, binnen, als ie alleen is, het maakt niet uit overal draagt hij zijn mondvod. Als ze tegen hem zegt dat dat niet nodig is zegt hij dat hij dat wel weet maar dat hij het fijn vind om zijn mondvod te dragen. “Het voelt mama” zei hij, “als een verzwaarde deken.” Het was een Engels interview, een ‘weighted blanket’, klinkt mooier dan verzwaarde deken vind ik. Volgens deze jongen was dat ook de reden dat veel mensen zo’n mondvod dragen. Niet omdat het veiliger is, maar omdat het veilig voelt, omdat het je afsluit van wat er om je heen gebeurt.
Voor mij opende dat mijn ogen. Ik kijk nu anders naar al die jongeren die ik door de straten zie lopen of op de fiets zie zitten met die dingen voor. Naar die 30’ers en 40’ers die gestudeerd hebben, een goede baan en een elektrische bakfiets om hun kinderen mee naar school te brengen met mondvod voor. Ze dragen dat ding omdat het ze afsluit, ze scheiden afval omdat het goed voelt, ze volgen de regeltjes omdat ze dan niet zelf na hoeven te denken. Een ‘weighted blanket’ prachtig woord vinden jullie niet?
