Om mijn kinderen op de hoogte te houden hoe het met me gaat. Ik moet bekennen daar doe ik het niet meer voor, die kids weten me wel te vinden als ze dat al zouden willen. Ik schrijf ze nu vooral voor mezelf, omdat ik het leuk vind en in de ochtend toch niets anders te doen heb. Ik schrijf ze niet omdat ik boos ben, verdrietig of bang, integendeel! En ik schrijf ze zeker niet meer omdat ik ergens tegen ben.
Door het schrijven van de stukkies heb ik stiekem best wat geleerd. Dat ik niet zoveel voorstel bijvoorbeeld, er niet zoveel toe doe. Door het schrijven van de stukkies ben ik de bijbel gaan lezen, het Evangelie van Thomas, en het Aramese Onze Vader. Tijdens het lezen van die teksten schieten er vaak stukkies door mijn hoofd, probeer ik ze in te passen in mijn leven en ik moet zeggen dat dat met het oude testament soms best lastig is. Wat een geweld, wat een verspilling van levens. Maar goed het nieuws van vandaag is niet veel anders, wat dat betreft is er niets veranderd.
Ik mis de eenvoud van het verhaal van Jozef. Ik moet eerlijk bekennen dat dat verhaal mij tot nu toe het meest geraakt heeft. Het geloof en vertrouwen wat uit de teksten spreekt, de overgave van Jozef aan zijn lot en de opgewektheid waarmee hij van elke situatie het beste probeert te maken das volgens mij waar het allemaal om draait. Jozef vocht niet, David, met wie ik nu bezig ben, wel. Die doet niet anders, ik vind dat best vermoeiend. Hoeveel mensen hij wel niet met het scherp van zijn zwaard vernietigd is niet te tellen, dat moet toch anders kunnen.
Het duurt nog ff voordat ik bij het Nieuwe Testament ben, ik moet zeggen, ik kan niet wachten. Ik zal me nog door heel wat, in mijn ogen, zinloze moordpartijen heen moeten worstelen voordat ik zover ben. Ik weet dat ik in het Nieuwe Testament veel meer Jozefs zal tegenkomen, maar zover ben ik nog lang niet. Ik moet ook niet zeuren! Wie weet wat ik allemaal nog tegen kom in het Oude Testament. Persoonlijk wil ik niet meer vechten maar vertrouwen zoals Jozef deed. En dan dankbaar zijn, voor wat er allemaal al is….
