Maand: maart 2022

Ze zijn er! 5 dames die, gisteren, luid protesterend hun nieuwe hok betraden. Nou moet ik bekennen dat het hok niet echt nieuw is maar voor de dames wel. Ik hoop maar dat ze blij zijn en eieren gaan leggen…

Naast kippies voor een vers eitje liggen er nu twee kazen te rijpen, hebben we een paar balen graan in de bestelling staan en ligt de kelder vol met bonen. De schaapjes verderop hebben volop lammeren (lekker man) en zelfs in de tuin wordt gewerkt aan verse groenten deze zomer. Als je dan een crisis in wordt geduwd kan je je er maar beter een beetje op voorbereiden.

Sam vind de kippies verdomd interessant, hij loopt nu al te dralen dattie weer naar buiten wil en dat doettie nooit. Hij ligt altijd rustig te wachten tot ik klaar ben met mijn stukkie, vraagt alleen af en toe om een aai of deelt een lik uit, that’s it. Maar nu staat tie voor de deur en kijkt mij af en toe smekend aan, kom laten we naar buiten gaan, er zijn kippies!

Misschien dat ik binnenkort wat hulp nodig heb om deze stukkies te blijven schrijven. WordPress wil dat ik mijn abonnement verleng. 2 jaar geleden heb ik hem afgesloten, niet verwachtend dat ik het zolang zou volhouden, maar kijk hoever we al zijn! Nu komt er vanwege het niet meer meedoen weinig geld op mijn rekening, is er iemand is die dit leest met een oplossing? Dat ik hem ergens anders parkeer of zoiets.

Digitaal geld, dat gaat nog een dingetje worden. Veel dingen die je dagelijks gebruikt zijn niet meer cash te betalen. Als het aan de eu ligt wordt dat concept nog wat verder doorgevoerd. Dat doen ze om het ons gemakkelijker te maken, een digitale id met daaraan gekoppeld je digitale portemonnee, daar weer aan gekoppeld je vaccinatiestatus en je social credits, fijn!

Daar aan mee doen is in mijn ogen geen optie. Ook niet voor even. Verdomme wat is Sam zenuwachtig, hij moet en zal naar zijn vriendinnetjes. Nou laat ik dan maar opschieten. Het wordt weer een mooie dag lieverds! Geniet ervan😘

Gelukkig maar, want waar gaat dit over? Je hart laten omwisselen door een varkenshart, wat een triestheid! 200.000 jaar lopen we nu op deze aardkloot en dat is waar we zijn uitgekomen. Dat we ons heiligste der heiligste laten vervangen door iets van een varken, we snappen echt niets van het leven.

Wali is vanuit Canada naar de Oekraïne gevlogen! Ik denk dat Poetin peultjes schijt. Wali gaat er vechten voor zijn zoon, volgens de krantenkoppen is hij 1 van de beste sluipschutters ter wereld. Vanuit Canada gaat hij strijden voor de vrijheid, zijn vrijheid, de vrijheid van zijn zoon, onze vrijheid, de westerse vrijheid.

De westerse vrijheid is superieur aan oosterse, Afrikaanse, zuid Amerikaanse of inheemse vrijheid. Of het nu gaat om Venezuela, Syrië, het Libië van Kadafi of de Aboriginals in Australië, alles en iedereen moet zich conformeren aan onze vrijheid, zo niet? Dan sturen we Wali’s op je af.

Ik voel me al 2 jaar niet vrij in deze samenleving. Al 2 jaar wordt ik gecensureerd omdat ik het niet eens ben met het narratief. Steeds verder voel ik mij verwijderd van deze samenleving. Of het nu gaat over digitale id’s, de Oekraïne, covid, ‘democratie’ of de onschuld van marco b. ik vertrouw het voor geen meter. Nee dat zeg ik verkeerd, het heeft niets met vertrouwen te maken, het is beseffen dat het allemaal leugens zijn. Dat de vrijheid die wij omarmen niets maar dan ook niets met vrijheid te maken heeft. Dat wij geen besef meer hebben van wat vrijheid is, maar het gaat nog verder, dat wij geen besef meer hebben wat het leven is! Begraven worden met een varkenshart ipv je eigen hart, wat een horror…

Of je nou net als de zon opkomt door de weilanden loopt of einde van de dag, het licht moet wat met je doen, het is adembenemend! Tis eigenlijk niet te beschrijven, je zou het moeten vangen in een foto, ware het niet dat ik daar niet goed in ben. Daarnaast neem ik mijn tel eigenlijk nooit meer mee als ik de hort opga, wat heb je aan dat ding? Het leidt alleen maar af…

Afleiden, afleiding, afgeleid worden. Links kijken om rechts niets te hoeven zien. Hoeveel waarheid kan een mens tenslotte hebben? Is het sws wel noodzakelijk de waarheid te kennen? Ernaar op zoek te gaan? Is het niet veel verstandiger jezelf er niet teveel mee bezig te houden en de waarheid aan een ander over te laten?

In mijn jeugd, lang geleden, hadden we Marcus Bakker! Er is zelfs een zaal naar hem vernoemd in de tweede kamer. Marcus was communist en leider van de CPN, de communistische partij nederland. Daarvoor was hij hoofdredacteur van het communistische lijfblad De Waarheid. Een zeer erudiet en humoristische man en een verstokte stalinist. Na hem kwam ina! ina brouwer die de goede naam van Marcus aan de duivel van groen links verkocht. Marcus zal zich, op dit moment, wel 100 x per dag omdraaien in zijn graf. Het zal mij niet verbazen als ze die zaal binnenkort gaan hernoemen. Op initiatief van die gladjanus die nu partijleider is van gl. Er is vast wel een transgender of dragqueen die in het zonnetje moet worden gezet. Ter meerdere eer en glorie van het verval van ‘De Waarheid’.

Nog een half uurtje en dan ga ik weer op zoek naar dat licht. Tis nu bijna half 7. Samen met Sam, wat een heerlijke vent issie toch. Hij laat zich trouwens wel snel afleiden, das nog een puntje waar we aan moeten werken. Beetje focus is wel handig in deze tijd. Maar nu eerst genieten, de vogels hebben het al druk buiten. Nog 1 kopje thee en dan gaan we op pad. Fijne dag weer…

Errug komisch om te zien. Tis een echte jachthond, continue zit tie achter van alles aan. Niet dat Sam iets vangt, ik ben bang dat tie als ie een muis tegenkomt hard wegrent want man man wat is het een schijterd.

Liefst kruipt hij in me, dat vind tie het gezelligst. Bovenop me is schijnbaar het beste plekkie om je middagdutje te doen. Gisteren hebben we ff in de zon gezeten, uit de wind, in het zonnetje was het al lekker hoor! Je voelt de d3 vitamientjes je lichaam binnenstromen, lekker man!

En zo zijn er allerlei topmomentjes gedurende zo’n dag, zo had ik witlof gekocht op de markt, de marktkoopman had het me al verklapt het was lekkere witlof, nog bittere witlof! Plakje ham er omheen, kaassausje en hop de oven in. Ondertussen een kipschnitzel gemaakt van kippendijen, wat broodkruim en kruiden. Die rustig gebakken en wat zit je dan te smullen op zo’n verloren maandagavond, lekker hoor!

We rommelen samen de dag door Sam en moi. Met dit weer kost dat geen enkele moeite. De dagen vliegen voorbij. Ondertussen droom ik verder over het opzetten van een alternatief. Een soort van reservaat voor onaangepasten. Want deze trein is niet te stoppen. Hoe vaak we ons geld ook verspillen door rondjes te rijden door dit k*tlandje of elkaar op te zoeken in Den Haag of andere steden. Dat gaat niet helpen.

Kennen jullie mensen die niet meer mee willen doen? Die na 2 jaar doorhebben dat dit pas het begin is? Laat ze een mailtje sturen, of hieronder een berichtje achterlaten. We moeten een plek op gaan eisen! Ergens een kamp opslaan en starten met overleven. Ons eigen eiland bouwen, al is het maar voor even. Niet proberen het systeem te veranderen door te demonstreren maar door onszelf te manifesteren, door te zijn. Ergens op een onbeduidende plek in NL bouwen we een dorp. Bij de Oostvaardersplassen ligt nog een stuk terrein braak bv. Misschien zijn er wel betere plekken, wie weet is er al wat vrij in Groningen🤠.

Ik vraag het me af, maar goed wie ben ik. Wat ik wel weet is dat Oekraïne een bondgenoot was van onze Oosterburen 80 jaar geleden en dat dat ze duur is komen te staan. 16 miljoen mensen zijn uitgehongerd door Stalin begin jaren ‘50 in Oekraïne, 16 miljoen. En dat terwijl Oekraïne de graanschuur was en is van de wereld, ook toen al. Man man wat een grotesk spel wordt hier gespeeld, het is zo wreed, zo complex en wij sturen kalasjnikov’s, wat een farce…

Politici roepen burgers op om te gaan vechten tegen de Russen. Kranten koppen dat er al een vrijwilligersleger van meer dan 20k huurlingen klaar staat om de strijd aan te gaan. Tijdens het uitlaten van Sam begon ik gisteren spontaan te huilen, de tranen stroomden over mijn wangen terwijl ik naar de hemel keek. Dat gebeurt me de laatste tijd vaker terwijl ik niet snel loop te janken. Maar tis ook geen gejank, het zijn tranen die van ver komen. Diepe warme druppels die uit mijn ogen lopen zomaar zonder aanleiding. Gisteren was het de schoonheid en de stilte om me heen, daarvoor was het een uitspraak van een dominee die mij daar midden in de kerk deed huilen. De eerste x was in 2020,, ik liep buiten in Amsterdam Noord richting mijn campertje. Ook toen stroomden de tranen over mijn wangen maar zo heftig dat ik niet meer kon lopen en op mijn knieën zakte. Ik zie het maar als voorjanken, er zal binnenkort geen tijd voor zijn.

Brood gaat 2x zo duur worden. Oja, koop een extra flesje zonnebloemolie vandaag. Rusland en Oekraïne produceren rond de 60% van dit goedje, wereldwijd, das zo op. Haal wat extra cash in huis nu het nog enige waarde heeft, koop goud, zilver, koper, graan of zonnebloemolie als je teveel nep-euro’s op de bank hebt staan. Het gaat een heftig weekje worden, hyperinflatie, instorten van de beurzen, Taiwan, olieprijs, energie, het klimaat en zoveel meer. Tot u gebracht door megalomane mannetjes die graag technocratisch naar de wereld kijken en miljarden verdienen aan deze chaos. Iedere kogel, ieder vaccin is tsjingtsjing voor deze mensen. Waarom OOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOO Waarom?

Kijk waarom zij het doen snap ik wel, de gelegenheid maakt de dief. En ik weet waarom wij het toelaten, omdat we totaal afhankelijk zijn gemaakt van wat we denken te hebben. Maar waarom doe ik niet gewoon mee? Waarom maak ik me hier zo druk om? Waarom ga ik niet, zoals iemand mij gisteren voorstelde, gewoon naar de dakloze opvang en vraag om hulp? Om uit de problemen te komen, zei ze, en keek me met een zorgzame blik aan. Problemen…. Laat de tranen nog maar even stromen….

Dus doe ik het niet. Er komt een digitaal paspoort met daaraan gekoppeld iets van digitaal geld. So be it! Daar kan je dagen, weken of maanden stukkies over blijven schrijven maar daar schiet je geen reet mee op. Niet dat ik mijn stukkies schrijf om er iets mee op te schieten, ik schrijf ze omdat ik het leuk vind en het geeft me, elke dag, ff de rust om over alles na te denken. Over hoe ik dingen een plekkie kan geven en simpel kan houden. Ach, je moet wat als je niet meer meedoet.

Ik heb me altijd afgevraagd wat het is om een visioen te hebben, of dat je je dromen kan onthouden. Al sinds ik het mij kan heugen wordt ik wakker omdat ik gruwelijk nodig moet poepen en das dan ook het enige waar ik aan kan denken. Geen enkele herinnering aan wat voor droom dan ook. Mijn stoelgang is errug voorspelbaar, geen lol aan. En een visioen! Dat lijkt mij zo spannend! maar ook daar heb ik geen last van. Wat ik zie is wat ik krijg, geen slang, berg of engel die me wat influistert, jammer.

Het lijkt me namelijk wel lekker, een boodschap van buitenaf. Dat het niet gewoon simpel reduceren deduceren is maar een goddelijke ingeving. Dat het niet de geschiedenis goed doornemen is maar een engel die je ‘s nachts wat influistert. Dat het niet mijn stompzinnige koppigheid is maar Frodo die zijn kop op mijn schouder legt en tegen me begint te orakelen. Helaas werkt het bij mij niet zo. Geen spannende, buitenaardse of spirituele ervaringen, gewoon nadenken.

Ik heb er wel lang op gehoopt! Dat een teken van buitenaf mij zou bereiken. Een duidelijke boodschap zoals ze die kregen in de bijbel. Of in de vele fantasie of stripboeken die ik verslond. Maar helaas ik moet het doen met mijn eigen verstand en inzichten. Het mooie is, ik kan nooit iets of iemand de schuld geven van mijn handelen….

Het is allemaal zo absurd dat het bijna leuk wordt. Bijna kids want het is jullie toekomst waar ze mee aan het fucken zijn. Maar heeft het zin om je er druk over te maken? Nee dat niet. Daarnaast, we zijn er nog lang niet. De leugen gaat nog veel verder, alles moet kapot.

“Je voelt de angst” zei iemand gisteren tegen mij. Tsja, ik zou bijna zeggen eindelijk! Ik voel hem al 2 jaar. Ik lees dat NL’ders in de rij staan om het leger in de gaan, van de Groningers mag de gaskraan weer open. We zijn bereid offers te brengen, offers zoals altijd op leugens gebaseerd. Offers gebracht door het klootjesvolk, vrijwillig lopen ze het slagveld op. Wat leert de geschiedenis ons? Dat de geschiedenis ons niets leert.

Maar goed! Er is een boeman die we van alles de schuld kunnen geven en we hebben een held groter dan welke held ooit. We hebben een zorgvuldig opgebouwde ‘supply chain crisis’ begonnen met een bootje in het Suez-kanaal. We hebben een door en door verscheurd Amerika, een megalomaan Brussel, die boeman dus en een in zijn vuistje lachende Xi, de mis en place is klaar, flikker alles maar in de pan.

Om te koken moet het heet worden, kokend heet. Daar moet je het vuur goed voor opstoken. Nooit eerder is er in deze wereld zo’n groot feestmaal voorbereid. Zelfs voor de organisatoren moet het spannend zijn, hoe gaat de grand finale eruit zien? Laten we ons levend koken of springen we uit de pan? Blijven we geloven in de leugen of durven we eruit te stappen?

Niet vasthouden aan wat we denken te hebben maar zelf verantwoordelijkheid nemen over ons zijn. Poeh wat een k*tzin. Hoeveel jongens en meisjes sturen we het slagveld op na 2 verschrikkelijke jaren onder het Covid spook? Ik moet er niet teveel aan denken, het doet me teveel pijn. Er moet een alternatief komen lieve, lieve mensen! Een plek waar we niet meer meedoen. Een plek zonder angst.

Tis ff afwachten hoeveel maar ik denk dat we wel rond de 5 kilo kaas hebben gemaakt. Ze liggen nu, bij Karin, te drogen zodat ze vandaag het pekelbad in kunnen. Wat is het toch een uniek proces. Fascinerend om te zien hoe je van rauwe verse melk zo’n prachtig en, hopelijk, lekker product kan maken.

Het mooie van kaas maken is dat er veel rustmomentjes zijn. Het is een intensief maar relaxed procedé. Ik ben ervan overtuigd dat hoe relaxer je erover doet hoe lekkerderder de kaas, maar das nog ff een aanname. We gaan het meemaken, want das 1 ding wat zeker is, het duurt wel ff voor je ze kan nuttigen.

Tijd! Dat is wat kaas maken vraagt. Dagen voordat je begint met kaas maken moet je zuursel maken, en das niets meer dan verzuurde melk. Melk verzuurd niet zomaar, dat heeft tijd nodig. Dat zuursel moet bij de melk samen met stremsel, das een enzym wat ervoor zorgt dat de kaas gaat klonteren, ook dat heeft weer tijd nodig. En als ie dan geklonterd is en in elkaar is geperst, en in een pekelbad heeft gelegen en daarna heeft gedroogd en dan weer gecoat en daarna weer gerijpt, dan issie klaar. En als je dat dan met veel liefde doet dan wordt tie het lekkerst. Als je hem tijdens het rijpen elke dag ff omdraait en tegen hem praat, misschien een aai over zijn gladde huidje geeft, dan voelt zo’n kaasje zich het best. Tis tenslotte iets levends wat plaatsvind in die kaas. Dat kan je beïnvloeden.

Bij BBQ’n heb je dat ook, hoe meer tijd je een stuk vlees geeft om naar zijn ideale temp te komen hoe lekkerderder. Ik moet dit onthouden voor als we weer op pad gaan met Lou, Smurf, Frodo en Elanor, dat we de tijd nemen, dan wordt het vast het leukst….

Genieten, heerlijk! Probleem is alleen het maakt me onrustig en roekeloos. Ik raak alles kwijt. Op de 1 of andere manier heb ik ook steeds meer het gevoel dat het er geen reet toe doet. Ik ben er zo ongelooflijk klaar mee, ben er zo verschrikkelijk moe van, het is zo genoeg geweest.

Deze alinea kost me nu al 45 minuten om te schrijven, iedere zin die ik opschrijf geeft niet het gevoel weer wat ik wil overbrengen. Het is niet met woorden te beschrijven. De machteloze, diepe pijn die dwars door alles heen snijd, radeloze onmacht, verdomme het verlamd me volledig.

Terwijl ik geniet van het moment, ik voel de kracht die voortkomt uit alles om me heen. Wat ben ik blij dat het weer lente wordt, nog een winter had ik niet getrokken.

Sorry, ik kom er niet uit. Wat ik wil overbrengen is er nog niet klaar voor. Wat een gekte, hoe kan ik ontsnappen? Oooooo wat een klotezooi.

Claartje heette ze. Geen slimme naam, geloof me! Het klinkt namelijk heel gek als je door een park loopt, rond een uurtje of 22.00, en dan continu loopt te roepen: “Kom Claar, kom Claar.”

1 van jullie was ongelooflijk allergisch voor haar wat ons heeft doen besluiten afstand van haar te doen. Klote maar het was niet anders. Toch kom ik, vanuit deze ervaring, tot een belangwekkende conclusie, het honden uitlaten heeft zich technologisch en gevoelsmatig ook ontwikkeld.

Ik dacht de eerste x dat het een uitzondering was maar dat blijkt niet het geval te zijn. Ik liep hier, in 1 van de eerste dagen dat Sam hier was, rond een uur of 22.00 over een dijkje en zag in de verte twee lichten aan komen wandelen. Een groen licht vlak boven de grond en een wit licht daarboven. Het bleek een buurman te zijn met zijn hond. De halsband van zijn hond was groen verlicht en zelf droeg hij een soort vest met lampen erop. Zowel voorop als achterop. Voorop wit licht en achterop rood. Die rode lamp op zijn rug knipperde.

Nogmaals, ik dacht nou das een rare Pipo, die is zeker bang dattie de weg kwijt raakt of dattie aangereden wordt op dit fietspad. Ik moet bekennen dat er geen lampen branden boven dat pad, het is er aardedonker, maar man das toch best lekker! Als je een beetje gewend bent aan het donker dan zie je genoeg en daarnaast heb je je andere zintuigen nog, toch??

De afgelopen week kwam ik erachter dat het géén uitzondering is, het is de mensen pure ernst. Honden lichtgevende halsbanden omdoen is echt een trend. Die arme beesten lopen er allemaal mee. Met rode, blauwe, gele en dus groene lichtkolommen om hun nek. Pffffff….

Maar de gemiddelde hondenuitlater, net als wandelaars en hardlopers btw, heeft zichzelf tegenwoordig ook uitgerust met lampen, zelfs, of misschien wel juist, op de meest desolate dijkjes van ons k*tlandje. Man wat een triestheid! Angst is wat ze drijft, je voelt het overal. Angst gevoed door de commercie. Angst gevoed door winst, door marketing, door de media, door de ontelbare wetten en regeltjes. Angst is de bakermat van onze gemeenschap. Angst makes the world go round!

Het heeft mij doen besluiten nog harder goedenavond te roepen. Meestal nadat ze zich al doodgeschrokken zijn van Sam die vanwege zijn zwarte vacht niet te zien is, en altijd los loopt. Mijn harige hoofd met hoed daarna geeft, tot nu toe, niet veel vertrouwen gezien een vaak aarzelend, zachtjes, hallo terug. Ach ze gaan vast wel aan ons wennen, toch?