2 jaar is hij nu bij me, deze maand precies 2 jaar. Op welke dag hij bij me kwam weet ik niet meer, daar let ik nooit zo op, maar het was februari 2022 dat we elkaar voor het eerst hebben ontmoet. Tis geweldig om te zien hoe hij is gegroeid de afgelopen 2 jaar, hoe hij van een schuw wat onzeker hondje is verworden tot een stoere, trouwe hond die mij elke dag laat weten dat hij het fijn vind om bij ons te zijn. Ik zeg ons omdat Linn het afgelopen jaar veel bij me is geweest en zij voor Sam heel belangrijk is en zeker heeft bijgedragen aan zijn steeds verwenderder gedrag. Van straathond naar culinair expert, das Sam.
Gisteren was ik even op de markt en dan vragen sommige marktkooplui offie een hondenkoekje wil. Zeker op een druilerigere natte dag als gisteren, dan hebben ze toch niet veel te doen. Nou, zeg ik dan, ik weet niet of tie dat eet, tis nogal een zeurpiet met eten maar u mag het proberen. De eierboer mevrouw gaf hem een koekie maar Sam snuffelde er even aan en liet ‘m liggen. Het eerst koekje wat hij aangeboden kreeg van de marktkoopman met hondenspullen moest hij ook niet maar die had er meer waardoor hij Sam toch kon verleiden met een duurdere versie. Er is echter 1 kraam waar hij niet is weg te slaan en dat is de marktslager, daar krijgt hij altijd een flink stuk worst of wat anders lekkers, kijk daar houd hij van.
Wat ik zo mooi vind om te zien is hoe trots hij kan staan. Als we ’s avonds ons laatste rondje lopen moet ik vaak even plassen. Dat kan binnen maar ik doe dat dan graag buiten tegen een boom. Sam loopt dan los maar als hij ziet dat ik ga plassen dan komt hij naast me staan met zijn borst vooruit, staart omhoog en dan gaat tie heel intelligent om zich heen kijken. Alsof hij wil zeggen, ik ben er baas, doe maar rustig aan, ik hou alles in de gaten. Prachtig mooi gezicht vind ik dat.
Hij is alleen teveel en te lang alleen op het moment en dat voelt niet goed Dat moet veranderen en dat gaat ook veranderen. Linn en ik zijn dol blij met ons chaletje maar onze tijd hier zit er weer bijna op. nog een maandje of 1,5, misschien 2 en dan gaan we weer op avontuur. Linn wil naar de zon en ik geef haar geen ongelijk. Ik kijk uit naar mijn bootje en Fryslan, ik mis het water, de rust en de mienskip. En Sam heeft hetzelfde, hij is tegenwoordig gek op zwemmen. Gisteren sprong hij zomaar in een sloot en liep er een tijdje in rond op zoek naar dieper water. We zijn zelf ook een beetje ontheemd, Overijssel is geen Fryslan. Tis tijd voor verandering!
