Zitten we nu op 3 woorden, dankbaarheid, nederigheid en verwondering. Gisteren kwamen 2 van mijn kids ons bezoeken, broer en halfzus van Linn. Hartstikke gezellig natuurlijk en echt helemaal leuk, van mij mogen ze elke dag komen. maar toen ze weggingen was dat wat me het meeste bijbleef, ze verwonderen zich niet meer.
De boot, de natuur, alles is gewoon, als ze het al zien. Daar ligt het grootste probleem denk ik, dat mensen het niet eens meer doorhebben wat er allemaal al is en dat ze zichzelf daarover mogen verwonderen. Als je over de Vecht vaart zijn er talloze zaken waarover je je kan verwonderen. De gigantische huizen, woonboten en machtig mooie tuinen. Al moet ik zeggen dat het 40 jaar geleden veel meer indruk op me maakte dan nu. Tis veel drukker geworden langs de Vecht, tis vol, te vol.
Volgens mij kan je het leren, jezelf verwonderen. Als je weer open staat voor het kleine en niet op zoek gaat naar meer. Zo verwonder ik me er nu over hoe mistig het is, we zien geen hand voor de ogen. Misschien niet echt verstandig om al te gaan varen maar we moeten doorrrrr. Ik ben uitgenodigd voor een BBQ, en das lang geleden, die wil ik niet missen! Misschien nog ff wachten, we hebben de tijd:-)
