Gisterenavond heb ik heel even kunnen genieten van de zon hier aan het eilandje waar ik lig. Na een dag of 4 regen kwam hij even laten zien dattie er nog is, fijn. Kheb de kachel maar ff aangezet zonet, voor de eerste x. Tis wat vochtig en dat is niet lekker. Wat wil je?
Mistig is het nu, kan net de oevers zien van het vaste land. De wereld lijkt heel ver weg, ik hoor of zie er niets van. Zal ik hier gewoon blijven liggen? Helemaal alleen, laat ze de klere krijgen met hun gelul over crisissen, veranderingen, oorlogen en retorische geouwehoer. Hier bestaat het niet, bestaat het dan wel echt? Of is het allemaal een illusie, een film waarin we worden meegesleurd zonder dat we het weten. Is het mogelijk je er gewoon van te distantiëren? Van de angst, de verwarring en onzekerheid die je om je heen voelt? Hier op dit eilandje wel, hier ben ik alleen, maar lukt het me daar aan het vaste land? Tussen de mensen, de schapen, de hielenlikkers, de ‘ik heb het verdient’ sukkels? Lukt het me om net te doen of ik gek ben? Mwah dat lukt me wel, is me altijd goed afgegaan. Nee dat is het niet, tis niet mijn gekte, das te makkelijk, lukt het me om het anders te blijven doen?
Ik denk het wel, als ik terugkijk op mijn leven tot nu toe moet dat te doen zijn. Gaat me nog veel afwijzingen, afkeuring en boosheid opleveren maar dat heb ik dan maar te pikken. Tis toch niet echt, tis niet mijn angst die zorgt dat ík er niet bij pas, niet mijn onzekerheid of verwarring. Hier aan dit eilandje vond ik gisterenavond weer wat echt is, het ligt er ook zo dik bovenop. Bron van zijn, die ik ontmoet in wat mij ontroert, dank U.
