Sinds ik niet meer aan mijn kids schrijf heb ik meer moeite met het schrijven van deze stukkies. Het was makkelijker, er gebeurt zoveel om ons heen waar ik graag wat duiding aan geef, onderwerpen zat. Maar schrijven over wat er om ons heen gebeurt wilde ik juist niet meer, het moet gaan over wat er met mij gebeurd. Binnenin mij. Das een stuk lastiger.
Mijn hele leven is op z’n kop gezet de afgelopen 2,5 jaar. Niets is meer wat het ooit is geweest. Mijn gevoel zegt me dat dit pas het begin is. Dat het verliezen van wat ik dacht ooit te hebben het begin is van het vinden wat ik altijd al had. Maar dat zit wel goed verstopt. Of nee, het zit niet verstopt, het moet zich nog durven uiten. Het moet zichzelf nog los durven laten. Het twijfelt nog, schaamt zich.
Tijd, dat is alles wat het nodig heeft! En input van de engelen om mij heen. Das een hele belangrijke! Verder ben ik alleen maar dankbaar voor alles wat ik mag ontvangen. Voor de tijd die ik hier mag zijn. De rest komt vanzelf…
