Mijn lichaam heeft de aanvallen met s6 afgeslagen. Veel moeite heeft tie er niet mee gehad, had tie vaker gedaan zei tie. Kan je op vertrouwen zo’n lichaam!!
Het klinkt gek maar ziek zijn vond ik vroeger leuk. Mijn moeder maakte er altijd een feestje van, met een extra knuffel, met beschuitjes met suiker of met een thermometer in mijn poepert, dan kon ik der wel schieten! Nog steeds associeer ik ziek zijn met die tijd, lekker in bed met een grote pot thee en een mooi boek. Hartstikke gezellig!
Zeker als het buiten niets anders doet dan regenen. Niets zo bevredigend als in bed met een goed boek terwijl het eindeloos blijft druppelen. Maar das dus over, er moet weer gewerkt worden! Gelukkig is het vandaag nog kloteweer, ff rustig an opstarten.
Nog ff over mijn stukkie gisteren, ik hoor jullie denken, nou geloof me ik denk net zo… Maar ik kan gewoon niet ontkennen dat het mij, op onverklaarbare wijze, aan niets heeft ontbroken in mijn leven. En ik me er bewust van ben dat dat geen toeval is. Nu komt alleen de grote uitdaging voor mij! Wat ga ik ermee doen. Durf ik mijn dankbaarheid aan de Bron, aan God, openlijk te belijden? Ben ik daar überhaupt wel toe in staat! Want als iemand een obstinaat mannetje is ben ik het wel, geduld is niet mijn beste vriend. Nu kan ik het natuurlijk lekker op zijn beloop laten maar daar is het de tijd niet voor. Althans zo voelt het voor mij. Laat ik maar met Sam uitgaan en mijn dankbaarheid tonen door tijdens het wandelen de schoonheid van alles om mij heen in mij op te nemen. Zijn antwoorden komen vanzelf, tis er tijd voor…