Ik mag nu bij een man logeren die daar een stuk verder in is dan moi. Wat zeg ik, een stuk? Mijlen verder…
En daar leer ik veel van, heel veel. Nu is de beste man, gelukkig, een stuk ouder dan moi, ik ben van ’68, Alex komt uit ’66, hij is al veeeel langer bezig, ik heb dus nog ff. Alex leert mij, zonder dat tie zich daarvan bewust is, wat erbij komt kijken om echt dienstbaar te zijn. Om niet te oordelen of veroordelen, om lief te hebben en vanuit nederigheid te handelen. Hij doet dat van nature, ik moet het mezelf aanleren. En de vraag is dan, gaat dat lukken?
Nu geloof ik niet in toeval, ik ben hier dan ook niet voor niets. God geeft mij de kans om te begrijpen wat ik schrijf. Want schrijven over nederigheid is leuk maar het zelf toepassen in dit leven is heel wat anders. Alex doet dat, Alex is in staat om ruimte te zoeken waar in mijn ogen alleen een botsing mogelijk is. Nu komt die botsing ook wel maar doordat er naar ruimte werd gezocht voordat die botsing plaatsvond valt de schade mee. Alex zoekt die ruimte niet bij een ander maar heeft hem zelf paraat, ik vind dat zo knap, ik ga er altijd het liefst vol in, knallen met die ballen.
Maar goed, ik weet weer waar ik sta, in de kinderschoenen. Op zich is dat ook wel weer mooi want dat betekent dat ik nog wat te doen heb op deze aardkloot. Het is veel makkelijker om over nederigheid te schrijven dan om het te zijn. Nederig en barmhartig zijn, ik moet nog zoveel leren. Dank U Heer dat ik hier mag zijn.
