Dat gebeurt niet vaak. Maar was gisteren al erg moe toen ik thuis kwam van werk, daar ligt het aan. Verdorie, ik heb zoveel te vertellen. Bijvoorbeeld over de dollar, de de-dollarization. Over erdogan, die droomt van een groot Turks rijk. Over de poetin, emancipatie, tRump en over Sam. Maar goed geen tijd voor, sorry.
Wat wel heel fijn is dat zijn de vogeltjes die ik hoor fluiten, ze kondigen de lente aan. Pffff ik kan niet wachten, ben er echt klaar voor! Nieuwe avonturen, nieuwe kansen, en een instortende wereld. Mijn 55ste jaar op deze aardkloot was een heel bijzondere, en dat gevoel had ik al voordat ik 55 werd. God heeft mij afgelopen jaar de kans gegeven Hem weer lief te hebben. Hij heeft zich in volle glorie aan mij kenbaar gemaakt. Veel bijzonderder dan dat kan je niet meemaken dus wat dat betreft gaat mijn 56ste levensjaar een saai jaar worden. Maar wie weet wordt het wel gewoon heel lekker weer en kunnen Sam en ik weer lekker eindeloos buiten spelen. Dat zou al fijn zijn, ik heb zin in de lente!
