Zei ze tegen mij. Tsja, ik heb het hier al eens over gehad, kheb het hier eigenlijk altijd over. Waar werk je voor? Waar leef je voor? Gisteren waren de spareribs klaar, de lams spareribs. Ik heb ze eerst een nachtje laten marineren in veel verse knoflook, olijfolie, citroensap, rode pepers, gemalen komijn en korianderzaad en natuurlijk peper en zout. Daarna de spareribs 1 voor 1 ingesneden, want er zat nog zwoerd aan, en op rekjes gelegd waarna ze de oven in geschoven konden worden. Low en slow heb ik ze een uurtje of 3 op 100 graden laten liggen waarna ik ze in bakken heb gelegd. De marinade had ik ondertusssen wat aangelengt met veel verse gember, een lekkere bouillon en ui en die saus heb ik weer over de spareribs gegoten. Niet teveel een klein beetje! Toen nog een uurtje in de oven en man wat was dat smullen. Ondanks dat het best wel ouwe lammeren waren smaakte het verrukkelijk, om in de woorden van 1 van de ontheemden te spreken: Hele grote lekker!
Ik had 60 kilo spareribs, hoeveel ‘lammeren’ zullen dat geweest zijn? Alleen al het idee dat die beesten zijn gestorven zodat ik er iets lekkers van kan maken is het toch al waard er je best voor te doen. Er meer in te zien dan tijdverdrijf waar je geld voor krijgt. En dan zie je die 150 mensen ervan genieten, tsja dan heb ik hele grote blij.
Maar ja, een beetje ondernemer heeft wel door dat bovenstaande werkwijze veel simpeler kan. De voorraadkasten op het werk staan vol met potjes en zakjes zodat iets vers maken totaal overbodig is. Ik kreeg dan ook de hint dat ik die maar moest gaan gebruiken want dat is veel efficiënter. MMMGGGRRRRBBBBRRRR……
Waar werk ik voor? Waarom stap ik zo op de fiets om door dat baggerweer te rijden naar mijn werk? Voor het geld? Om voor de baas efficiënt te zijn? Om er zelf de kantjes vanaf te lopen? Om net genoeg te doen om niet ontslagen te worden? Of om 150 ontheemden lekker te laten eten? Ik kies voor het laatste.
