Kheb een baan en dat is hartstikke tof. Geweldig om weer te mogen werken, maar als ik ga werken dan doe ik mee, en dan komt er een hoop op mij af. En toch denk ik dat ik het moet doen, dat ik meer kan bereiken als ik weer, een klein beetje, meedoe, wat de gevolgen ook gaan zijn.
Zo heb ik gisteren een gesprek gehad met een bank. Als je gaat werken heb je een bankrekening nodig en die heb ik niet. De medewerker van het kantoor, de baas, snapte er niets van, hoe kan je leven zonder een bankrekening? Nou das idd lastig. Denk bv aan het kopen van een treinkaartje. Dat is praktisch onmogelijk gemaakt en daarnaast 1 euro duurder dan een digitaal kaartje. Absurd toch? En toch laten wij het toe. En dat terwijl het staat beschreven in Openbaringen, dat er een tijd komt waarin je niet meer mee kan doen als je niet het teken van het beest bij je draagt. De bankdirecteur kende het verhaal, hij heeft het niet gezegd maar ik denk wel dat hij een gelovig man is. Het gaat om ons, wij laten het toe, het kwaad gaat wel door.
Volgende week heb ik een afspraak bij de gemeente, man wat zie ik daar tegenop. Toch denk ik dat ik het moet doen. Je kan niet zeggen dat ik niet geprobeerd heb om er onder uit te komen. Maar ik geloof dat God andere plannen met me heeft. Dat ik niet in het buitenland hoor te zijn, dat ik hier moet zijn. Kheb het geprobeerd, met een bootje ben ik gevlucht maar niet verder gekomen dan halverwege Belgie. Zwitserland is het ook niet geworden, ik geloof dat ik hier moet zijn en dan moet ik weer, een beetje, mee gaan doen. Maar ik wil geen app en dat hoefde niet van deze bankdirecteur, gelukkig…
