Waterscooters. Van die herriemakers, van die onnuttige dingen waar mensen alleen maar veel te hard mee rondscheuren. Gisteren werden we, op de Maas, door 3 van die dingen begroet. Ze scheurden langs ons en net bij de kuip maakte ze een klein bochtje zodat er een gigantische golf water onze kuip in denderde. Leuk niet?
Sam schrok zich echt helemaal een ongeluk, de arme hond was plotseling kleddernat terwijl hij lekker lag te knorren. Van schrik sprong hij zo de kajuit in, dat doet tie nooit want het is best hoog. Wat als er een baby in de kuip had gelegen? Drie golven water kwamen de kuip binnen en ik stond machteloos, wat een laffe, trieste figuren.
Linn stond helemaal perplex, is dit echt gebeurt pa? Vroeg ze. Doen mensen dit? Maar ja wat doe je eraan? Die krengen zijn zo snel, je staat machteloos. Daarnaast kwamen ze van achteren dus was ik bang dat we ze nog een x tegen zouden komen, en dat was dan ook het geval. Gelukkig waren we er toen op voorbereid.
Lachend stond ik aan het stuur terwijl ze ons van voren naderden. Linn en Sam zaten veilig in de kajuit met het deurtje dicht en ik stond in mijn zwembroek, kom maar op! De mannetjes vinden het meteen niet meer leuk. 1 van die gasten deed nog een slappe poging maar mijn uitnodigende gebaar gaf hem schijnbaar niet de voldoening die hij nodig had om de klootzak uit te hangen. Mafkezen…
Één reactie op “12 september 2023, kheb nooit wat met die dingen gehad maar nu ben ik er helemaal klaar mee.”
Gadver dat is mij ook overkomen. In het Canal de Caronte, van Martigues naar de Middellandse zee. Zo’n hufter op een waterscooter mét passagier. Dikke golf in de kuip, ik stond perplex. Anders dan bij jou kwamen ze me tegemoed. Ik kon die gabbers wel schieten maar er was gelukkig geen geweer voor handen. En het lot had beter in petto. Een half uur later kwamen ze weer voorbij. Mij lieten ze met rust maar het motorbootje voor me kreeg de volle laag. Meteen klonk de sirene. Het motorbootje was van de waterpolitie. De waterpiraten hebben het geweten. Toen ik door de brug was en het Étang de Berre opvoer, kwam ik ze weer tegen. Ze voeren met een slakkengangetje en keken zó ontzettend sip, dat ik zowaar een beetje medelijden voelde…