Toch weet ik dat het mijn enige redding is. Gelukkig is er zoveel moois te zien, te ruiken, voelen en te horen om me heen, ik ga het gewoon volhouden. Tis alles wat ik kan doen maar tis niet makkelijk.
Wegkruipen, dat gevoel heb ik al een paar dagen. Strakkies met de boot ergens een verlaten stukkie vinden en mezelf verstoppen. De chaos de chaos laten, net doen of het er niet is. Een heel klein wereldje bouwen waar de buitenwereld geen toegang toe heeft, wat zou dat fijn zijn. Maar das niet mijn pad, ik weet het.
Tis wel mooi om te zien hoe alles chronologisch in elkaar valt. Hoe je leven zich voorbereid op wat komen gaat. “Wat ga je doen dan als je met de langoren gaat lopen?” Vroeg iemand mij in een wat groter gezelschap. “De wereld heeft narren nodig, ik ga de nar spelen, kheb zelfs een narrenhoed!” “Met bellen?” Werd er gevraagd. Nou en of.
Toen was het weer stil. Het idee dat je denkt dat je de nar moet spelen gaat velen boven de pet. Mij ook, maar ja, het is mijn pad, Hij heeft me erop voorbereid, het enige wat ik moet doen is mijn gevoel volgen. Toen ik 1.5 jaar geleden op pad ging met Elanor en Frodo richting Amsterdam zag ik er gigantisch tegenop. Ik had geen idee wat mij te wachten stond. Het was zoveel makkelijker geweest te blijven zitten waar ik zat. Maar Amsterdam werd gehaald en Elanor en Frodo vonden het best gezellig. Wat mij daarnaast altijd bij zal blijven zijn de reacties van de mensen. Die gaven zoveel energie. Dat was fantastisch.
Ik zie er nu minder tegenop, al ga ik het hier ongelooflijk missen. Kheb 1 van de mooiste tijden meegemaakt uit mijn leven en daar ben ik zo dankbaar voor. We gaan nog veel mooiere tijden tegemoet, daar ga ik voor zorgen! Ik heb niets te vrezen, Hij wijst mij mijn pad. Dank U Heer.
