28 januari 2023, Goedenochtend!

Sam is al ff wezen wandelen, we hebben een koppie thee en het is pas 05.47. Een frisse, opgewekte start van het weekend. Ik kreeg laatst te horen dat mijn stukkies zo somber zijn, zo donker? Jeetje! Dat vind ik nou helemaal niet. Tja er zit wel eens een stukkie tussen waarvan ik zelf ook denk: “koop een touwtje”, maar over het algemeen? Vind ik ze best te doen…

Nu schrijf ik ze ook puur voor mezelf, om later nog eens terug te kunnen lezen waar ik die dag mee bezig was. Iedereen mag ze lezen, leuk! Maar daar schrijf ik ze niet voor. Het zijn voor mij bijzondere tijden, ik wil er niets van missen en bijhouden wat er allemaal met me gebeurt.

Gisteren, op de markt kwam ik Jouke weer tegen. Jouke verblijft al jaren buiten. Hij leeft in een bos, in een zelfgemaakt hutje/afvalberg. Jouke staat elke vrijdag in een steegje met een bordje waarop Godnabij.nl staat. Af en toe spreekt hij de voorbijgangers vriendelijk aan, vertelt ze dat God nabij is en dat Jezus, Zijn zoon, de verlosser is. Ik heb groot ontzag voor Jouke, hij heeft een rotsvast vertrouwen in God en neemt alle ontberingen voor lief. Hij vertelde mij dat hij de feestdagen, ziek, in dat bos, had doorgebracht. Samen met God. Maar zonder feestmaal, warmte of gezelligheid. Toch straalde hij en liet mij weten dat hij nog dichter bij God was gekomen. Dat hij nog gelukkiger is.

‘S avonds liep ik tussen feestvierende mensen. De alcohol vloeide rijkelijk en heerlijk eten was er in overvloed. Ik ving wat gesprekken op over aanstaande vakanties en business-trips. Over verjaardagen en feestjes waar ze heen moesten. Films die nog bekeken moesten worden en laten we de stedentripjes niet vergeten. Ik wist dat Jouke, rond die tijd, naar zijn plekkie aan het fietsen was, een kilometer of 25 verderop. Hij maakte zich een beetje zorgen om de kou tijdens het fietsen. Zijn doorbloeding is niet zo goed, hij heeft continu last van kouwe handen en voeten.

Tijdens ons gesprek kwamen we tot de conclusie dat we dezelfde God gevonden hebben, al verschilt onze kijk nog in hoe we ons leven, in zijn naam, moeten leven. Persoonlijk zou ik, als ik Jouke was, aankloppen bij 1 of andere instantie zodat tie binnen kan slapen met zijn toch niet meer zo jonge, gebrekkige lichaam. Maar dat wil hij niet. Daar komt het: ‘je moet voor jezelf zorgen’ syndroom, wat ons is aangepraat, weer terug. Jouke wil niemand tot last zijn, zo ziet hij dat. En dat terwijl hij de last van de hele wereld op zijn schouders probeert mee te dragen.

Ik ben niet zo van het smijten met bijbelteksten, Jouke kan dat veel beter. Maar vannacht moest ik denken aan het verhaal van Jezus over rijken en armen. Dat het makkelijker is om een kameel door het oog van een naald te duwen dan voor een rijke om in de hemel te komen. (Ik vind dit trouwens een hilarische opmerking, getuigd van een groot gevoel voor humor). Nu geloof ik dat we, die hemel, hier op aarde moeten realiseren, en ben ik ervan overtuigd dat Jouke ons op weg helpt! Dankjewel man!!