Kheb de vorm nog niet gevonden. Tot mijn 14/15de bad ik heel veel. Ik begon altijd met: ‘ O, lieve Heere God, kunt u mij helpen met…. En dan kwam de lijst met dingen die ik nodig had. Hulp bij het verslaan van mijn broer tijdens spelletjes, hulp op school bij die vervelende juf, hulp om een surfplank, brommer of een leren ‘The Fonz’ jas te kopen. Er was altijd wel iets waarvoor ik God nodig had en bidden was dan de manier om het voor elkaar te krijgen. En ik moet bekennen, veel heb ik mogen ontvangen,
Vanaf mijn, zeg maar 16de, nam het bidden af. Dat ging geleidelijk. De kleine gebedjes, de ‘Heere zegen deze spijzen Amen’ en de ‘Dank u voor deze spijzen Amen’, voor en na het eten, waren allang verdwenen. Alle gebeden verdwenen, alleen heel soms, bv bij de geboorte van mijn kids vond ik die woorden weer, ‘O lieve Heere God, kunt u mij helpen….
En ook dat heeft tie gedaan! Het zijn fantastische kids. Met een nar als biologische vader moet je sterk in je schoenen staan. Maar daar heb ik het niet over, ik heb het over bidden. Nu God niet meer dezelfde God is als die uit mijn jeugd maar de Bron van Zijn die ik ontmoet in wat mij ontroert, kloppen de woorden niet meer. God is voor mij meer dan een ‘lieve Heere’ waar ik aan vraag wat ik nodig heb. Hij zit in alles om mij heen ben ik achtergekomen, en ik hoef helemaal niets te vragen! Alles wat ik nodig heb komt mij toe, het enige wat ik hoef te doen is dankbaar zijn.
Ik heb veel behoefte om met Hem te praten maar via gebed lukt mij dat helaas nog niet. Het komt zo gekunsteld, zo hebberig, over als ik met ‘O lieve Heere God’ begin. Alsof, ‘kunt U mij helpen met’, altijd direct volgt, althans zo voel ik dat. Toch heb ik het idee dat ik veel met Hem in contact sta, ondanks dat we nog niet rechtstreeks met elkaar praten. Ik maak me er ook niet druk om, ik blijf gewoon zoeken naar de vorm. Ondertussen communiceren we dankbaarheid. Das alles wat nodig is, dank U…
