In mijn jeugd verdiende ik, volgens veel volwassenen, regelmatig een pak slaag. Ja, jongen zeiden ze dan, dat heb je nou eenmaal verdient. Over het algemeen begreep ik wel waarom zij vonden dat ik klappen moest krijgen maar dat wil niet zeggen dat ik het er, altijd, mee eens was dat ik het verdiende. Integendeel, ik vond het, meestal, ongelooflijk onrechtvaardig.
Vanaf mijn 14de ben ik dan ook opgehouden met meedoen. Volwassenen slaan kinderen om ze bang te maken voor meer klappen zodat ze doen wat ze zeggen. Daar hield ik mee op. Ik huilde niet meer als er geslagen werd, ik bleef alleen kijken en vroeg of het genoeg was. Dat hielp! Op de 1 of andere manier verdiende ik geen klappen meer.
Vanaf mijn 8ste ben ik gaan werken, kheb er volgens mij al wat stukkies aan gewijd, en verdiende ik mijn eerste guldens. 2 gulden 50 per dag om precies te zijn. Het was hard werken en ik was dan ook van mening dat ik die 2,50 absoluut verdiende. Ik werkte in de weekenden en vakanties en verdiende best veel. Khad ook veel nodig, vandaar. Van mijn verdiende geld kocht ik muntjes, surfplanken en brommers.
Geld verdienen ging mij, net als klappen, best goed af. Tot ik vond dat ik het niet meer verdiende, vanaf dat moment was het snel afgelopen. Verdient een accountmanager meer dan een kelner? Ik ben beide geweest en vind van niet. Maar het is wel zo. Het verdienmodel is volledig uit de hand gelopen, dat kan met klappen net zo goed als met geld.
Ik ben dus weer gestopt. Zit nu in de kijkfase, kweet nog niet hoe het af gaat lopen. Stopt het of blijven de klappen komen? Lig ik straks gevloerd op de grond of gaan ze inzien dat het voorbij is? Dit x ga ik het in mijn eentje niet redden. Er zullen meer mensen moeten gaan beseffen dat we het niet verdienen. Dat het volledig uit de hand is gelopen.
