Verder weet ik niet zo goed wat ik moet zeggen. Als “niet meer meedoen vader” heb ik niet veel te bieden. Das wel eens lastig maar ik moet zeggen dat ik er, zelf, goed mee kan leven. Juist in het niets vind ik steeds meer rust en schoonheid, merk ik dat ik steeds minder nodig heb om gelukkig te zijn. Daar heb jij, nu, natuurlijk niets aan, maar wie weet komt dat ooit!
Niets! Ik moet er meer naar op zoek. Daar ligt de oplossing. Niets meer eisen, willen, vinden, moeten of verlangen. Maar das niet makkelijk voor me, ik kan nogal een pedant mannetje zijn als ik vind dat ik gelijk heb. En dat vind ik meestal. Zelfs nu ik volledig aan de zelfkant van de maatschappij sta, eis ik nog dat mensen naar me luisteren en dat ze moeten doen wat ik zeg. Vind ik het raar dat ze niet inzien dat wat ik verlang voor hun eigen bestwil is. Ik chargeer een beetje maar niet veel.
2 jaar geleden vond ik al dat er een alternatief moest komen, dat we moesten bouwen aan een vrijplaats waar het systeem niet werkt. Niet demonstreren maar manifesteren dat leek mij veel doeltreffender. Der is niets van terecht gekomen, zoals met veel van mijn hersenspinsels. Gisteren kwam dat idee van bouwen weer omhoog in een discussie, enthousiast werd er niet gereageerd. Afbreken is makkelijker dan bouwen, dat moet schijnbaar eerst gebeuren. Ik moet me meer gaan richten op het niets…
