Je zou denken dat het liefde is, of vergeving, maar niets is minder waar. Het is Schuld.
En vergeef ons onze schulden, gelijk ook wij vergeven onze schuldenaren. Deze zin hoorde ik minimaal 2x per dag, toen ik jong was, thuis, op school en in de kerk. Voor degene die hem niet kennen, de zin komt uit het ‘Onze Vader’ het belangrijkste gebed voor Christenen. Het einde van het Sabbatjaar (Shmita), morgen, heeft ook met schuld te maken, met het vergeven van je schulden. Net als de Jom Kippoer die 4 oktober start. Die gaat ook al over het vergeven van je schulden!
Hoe hebben wij het voor elkaar gekregen om als mensen, als weldenkende wezens, geloven te aanvaarden gebaseerd op schuld? Dat je als ongeborene al schuldig bent aan de schuld van je voorouders? Waar komt die drang vandaan om je schuldig te voelen? Of waar komt het krankzinnige idee vandaan dat de mens schuldig is? We zijn eigenlijk alléén mààr schuldig! Althans dat vertellen onze leiders ons. Als eerste leven we in een schuldenmaatschappij, daarnaast zijn we schuldig aan het veranderende klimaat. We moeten ons schuldig voelen over het slavernijverleden, das ook zo’n mooie. Slavernij is van alle tijden en komt onder alle bevolkingsgroepen voor. Tis gruwelijk en verwerpelijk maar moet ik mij er schuldig om voelen?
Schuldig zijn moet je voelen, voelen wij ons dat? Zijn er mensen die tijdens het eten van een karbonaadje aan het veranderende klimaat denken? Ja, vandaar al die veganisten. Of al die teslamongolen die denken dat ze door het rijden in zo’n wagen de wereld redden. We vinden het schijnbaar heerlijk om ons schuldig te voelen, tis niet anders.
Twee feestjes in de aankomende 10 dagen rondom schuld. De 1 is elk jaar, de Jom Kippoer, en de ander om de 7 jaar, de Shmita. Vallen ze samen dan schud de aarde op zijn veste, alleen maar omdat we ons schuldig voelen.
