Eigenwijs als ik was had ik geen zin te beginnen met dit stukkie, vandaar dat tie wat later is. Ben maar gaan lopen, ff naar de Ee, dat werkt bij mij altijd goed. Stromend water geeft rust, kalmeert en verkoelt. Niet dat ik gezwommen heb, ff met mijn voeten in het donkere water. Heerlijk, troostend, man wat voelde dat goed.
Ik ben op, totaal kapot en dan moet het ergste nog beginnen. Nu ga ik ervan uit dat ik wel weer energie krijg als de kogel door de kerk is. Maar hoelang gaat dat nog duren? Hoelang nog voor wij opstaan en onszelf gaan herinneren? Aan de andere kant denk ik vaak, zoals vannacht, wat maakt het uit? Laat de boel maar in elkaar storten, wat voegen wij nou toe aan de schoonheid van de Ee in de nacht? Is die niet beter af zonder de mens?
Nee, dat geloof ik dan weer niet! Al hoor ik het wel veel om me heen. Het gekke is dat het vooral de mensen zijn die zich aan de regeltjes houden die dat zeggen. Mensen met goede banen, mooie huizen, vakanties en kinderen. Volledig geboosterd tegen griep en covid, klaar voor de apenpokken spuit. Nou das natuurlijk niet gek. De zin van het leven vind je niet in bezittingen maar aan de rand van de Dokkumer Ee….
Sta op, en herinner jezelf!
