En ik kan me dan ook goed voorstellen dat oud-collega’s vroegere klanten en kennissen die mij vanuit die tijd kennen en toevallig nog een x een stukkie van mij voorbij zien komen een hele andere kijk hebben op de huidige gebeurtenissen dan moi. Nu ben ik waar ik nu ben vaker geweest, ik heb vroeger al bewust gekozen voor een zwervend bestaan. Misschien dat ik daarom altijd al anders naar situaties keek dan mijn omgeving.
Afgelopen dagen gingen mijn stukkies over onze vrijheden en of we die nu wel of niet inleveren. Wat ik niet begrijp is dat je het verlies ervan kan bagataliseren. Hoe kan je als je opgegroeid bent in de jaren zeventig en tachtig waarin we alle vrijheid hadden om alles maar dan ook alles te doen wat we wilden nu zeggen dat het wel meevalt. Zeker als je kinderen hebt. De onbezorgde, totaal losgeslagen jaren die ik heb mogen meemaken had ik mijn kinderen zo gegund. Dat is ook de reden dat ik dit schrijf. Ik voel mij zo machteloos en ben zo kwaad op mijzelf dat ik niet goed op deze vrijheden heb gepast dat ik mezelf wel voor mijn kop kan schieten. Maar als ik dan ook nog bedenk waar we heen gaan dan wordt ik onpasselijk. Wordt dit onze wereld?
