Hij wil er niet uitkomen vandaag. Of laten we het anders zeggen, ik wil niet schrijven wat ik moet schrijven. Er gaat zoveel door mijn hoofd. Morria, wat een verschrikking, 500 minderjarige kinderen waarvan vele jonger dan 10. Geen ouders, zitten al maanden in een opvangkamp waar voor 3k mensen ruimte is maar waar er 13k zaten tot een paar dagen geleden. Op hoogtijdagen zaten er zelfs meer dan 20k. Hier in NL doen we onze tv weer aan, de achterdeur op slot en nemen nog een kopje koffie, ‘goh tis wat hè, arme mensen, koekje erbij?
In ons gezellige landje discussiëren onze ferme leiders wat nu te doen, links en christelijk wil actie, rechts denkt er niet over, ik kan wel janken om zoveel onrechtvaardigheid. Die kids hadden daar allang niet meer moeten zitten, we hebben daar wetten voor, rechten voor afgesproken, verantwoordelijkheden voor belegd.
Ik lig hier in mijn campertje uitkijkend over de Maas. De zon komt rood op, tis koud maar wat een prachtig gezicht. Zelfs als de tranen over je wangen stromen blijf je schoonheid zien, dat maakt het zo complex. Tis makkelijk te negeren wat er om je heen gebeurt. Misschien moeten we ook wel.
Fatima van 4 is bang, ik ben bang. 11,7 miljoen aan PCR testen om onze angst te placebo’n, wat een gekte…
https://amp-nos-nl.cdn.ampproject.org/c/s/amp.nos.nl/artikel/2347589-altijd-besmettelijk-bij-positieve-coronatest-dat-wordt-nu-onderzocht.html?fbclid=IwAR1O7J7ImbX_plBCxDt6EGHp6XzpYVcMjq6YUQ0vvSHBnAhlhFh7gaLu72A