Een jongeman op mijn werk begrijpt er niets van. Leven zonder smartphone is volgens hem onmogelijk. Oorspronkelijk komt hij uit Rwanda, is nu 2 jaar in Nederland en spreekt al redelijk Nederlands. Hiervoor woonde hij 6 jaar in Kenia en daar was de smartphone al een belangrijk onderdeel in zijn leven. In Afrika is zo’n ding net zo, zoniet nog belangrijker, dan hier in Nederland. Dat ik geen smartphone heb vind hij echt totaal absurd.
Maar ik moet er dus weer aan en ik moet bekennen dat ik me op bepaalde features best verheug. Snel even iets opzoeken als je in een winkel bent of in de trein zit, even een filmpje bekijken over vleermuizen, wordfeuden, selfies maken die ik bij mijn stukkies kan zetten! Dat moet ik dus voorkomen maar hoe doe je dat? Ga ik het winnen van de verleidingen van de smartphone? Als ik heel eerlijk ben denk ik van niet, denk ik dat ik het heel moeilijk ga krijgen. Dat ik, als ik niet oppas ik, meteen verval in zombie gedrag, want man man, dat ding is machtig, dat gaat wel een dingetje worden.
Waar ik me op dit moment het meest over verbaas is het videobellen. Mensen lopen op straat, zitten in de trein, of staan bij de kassa terwijl ze aan het videobellen zijn. Lopende mensen die hun vriend of kind meenemen via de phone. En ik mag meegenieten, ik vind dat zo raar. Dat ga ik maar niet doen. Bovenstaande verwachting moet ik gaan verloochenen. Sterker zijn dan de smartphone dat gaat een uitdaging worden. Ik heb laten zien dat je zonder smartphone kan leven, nu moet ik hem gaan verslaan terwijl ik ‘m in bezit heb. Dat gaat een lastige worden maar ik ga de uitdaging aan.
Deze heb ik nu