Maar ik weet wat ik moet doen om te leren. Laatst keek ik naar een preek die ging over vasten en dat is wat ik moet gaan doen. Vasten is jezelf voedsel onthouden en de tijd die je daarmee bespaart gebruiken om God te eren. Maar het hoeft geen voedsel te zijn, dat hoorde ik toen voor het eerst. Je onthoud je van iets waar je dagelijks mee bezig bent, dat kan dus ook je telefoon zijn of sex of zoals in mijn geval het eindeloos bezig zijn met het zoeken naar zogenaamd nieuws. Afgelopen jaar op mijn bootje kon ik dat niet omdat ik geen internet had maar hier in ons chaletje heb ik wel wifi en doe ik niets anders. En het brengt me helemaal niets, ja depressies, een diep ongelukkig gevoel.
Dus ga ik er mee stoppen. Ga ik weer meer bezig zijn met waar het echt om gaat. Meer in de bijbel lezen, meer wandelen met Sam, meer schrijven. Want dat het een zooitje is rondom mij dat weet ik ondertussen wel en dat heel veel mensen hun kop in het zand steken en absoluut niet op mij zitten te wachten om hem eruit te halen, daar ben ik ook wel achter. Ik merk namelijk dat ik er absoluut niet gelukkiger van wordt, van het uitpluizen van het nieuws, depressiever dat wel en daar heb ik geen reet aan. Vorig jaar op mijn bootje zonder 24×7 internet toegang was ik veel gelukkiger dus ga ik vasten, weg met de tig telegram groepen die ik volg, de rumble celebrities, de youtube fear mongers. Terug naar mijn stukkie schrijven in de ochtend, posten, misschien even de voorpagina bekijken van een of ander krant en weer door, bezig zijn met belangrijkere dingen als Sam en de Bijbel, ik kan me namelijk herinneren dat ik daar veel gelukkiger van word.
Ik vraag mij wel af hoe het is om jezelf eten te onthouden, in de bijbel wordt veel gevast. Mozes zat dagenlang op de berg Sinai zonder te eten, Jezus ging de woestijn in om te vasten, David vaste toen hij hoorde dat zijn zoon door God zou worden weggenomen, als straf voor zijn zonden. Er wordt veel gevast in de bijbel maar ook in latere jaren was het heel normaal om te vasten. Binnenkort is het weer Ramadan, over iets meer dan een maand volgens mij, Het heeft wel wat zo’n traditie vind ik waarin je bewust, met elkaar, iets laat voor God. Kom daar maar eens om in onze westerse wereld waar individualisme de boventoon voert. Gisteren hoorde ik het weer, dat ik voor mezelf met zorgen, dat iedereen voor zichzelf moet zorgen. Ik blijf erbij dat het volgens mij anders moet en kan. Dat God nog beter voor ons zorgt als wij meer voor elkaar zouden zorgen dan voor onszelf. Maar als ik dat probeer uit te leggen dan komt het er nog zo verrot uit, mensen kijken me dan aan of ik totaal gestoord ben. Misschien hebben ze daarin wel gelijk maar ik weet dat God voor je zorgt als je volledig op hem vertrouwd. Dat heeft Hij mij meerdere malen laten zien, voelen en beleven. Daarom kan ik er nog niets van en daarom moet ik het anders gaan doen. Weer meer vertrouwen op Hem en stoppen met dat eindeloze nieuws. Kheb het eerder gedaan, kweet dat ik het kan…
