Jammer dat het zo snel gaat. Want ze hebben me gevonden, de deurwaarders. Gisteren is de eerste langs geweest, ik was helaas niet thuis. Een dikke brief hebben ze achtergelaten, geschreven in een taal die Linn en ik niet spreken. Het heeft iets met de koning te maken, die wordt vaak genoemd. Ik hoop dat tie zich over mij geen zorgen maakt, ik zag hem afgelopen week een hapje nemen van een meelwormburger, daar zou ik me als ik hem was meer zorgen over maken. Tijdens mijn BBQ carierre heb ik ooit, in zijn Haagse paleis, voor zijn werknemers mogen BBQ’n en toen kwam hij zelf ook langs. Mijn ex is toen op hem afgestapt met een schaal vol met het heerlijkste vlees maar eten deed hij niet. Want als er een foto van gemaakt zou worden dan kreeg ie weer commentaar over zijn slanke figuur. Maar deze week zag ik hem dus wel een hapje van een meelwormburger nemen, zo triest.
Dat het geen lang leven beschoren zou zijn dat wisten Linn en moi maar we hebben het zo naar ons zin samen. Tis gewoon ontzettend fijn om samen te zijn. Maar dit ga ik niet lang volhouden, straks loonbeskag en meer van dat soort onzin, daar kan je op wachten. Wat wel tof is is dat ik weer een rijbewijs heb, gisteren mocht ik die ophalen. Nu moet ik nog een nieuw paspoort want mijn huidige verloopt over een jaar en dat wil ik voor zijn. Nu issie nog niet digitaal, dat gaat eraan komen, dit jaar nog en anders volgend jaar, das zeker. En ik ben nog lang niet toe aan een digitaal paspoort, alleen had ik niet genoeg centjes om zowel mijn paspoort als rijbewijs te vernieuwen, zodra mijn loon binnenkomt als de wiedeweerga een paspoort bestellen.
Mijn trauma, wat ik de afgelopen jaren heb opgelopen, is te groot om mezelf bezig te gaan houden met deurwaarders, schuldsaneerders, maatschappelijk werkers, hulpinstanties of wat dit systeem ook verzonnen heeft om mij te wijzen op wat ik moet doen om te Over Leven. De afgelopen maanden met Linn pakken ze ons niet meer af, die kan ik meenemen in mijn herinneringen, daar ben ik dankbaar voor. Ik hoop dat ik de 160 ontheemden nog een poosje mag voorzien van ‘hele grote lekker’ eten, nog een maandje zou tof zijn voordat ze me het leven echt zuur gaan maken. Nou ja, dat gaat ze toch niet lukken, ik laat het gewoon niet toe.
