Een paar mannetjes in het Midden-Oosten hebben gevraagd er wereldwijd een speciale dag van te maken. En speciaal wordt tie want er vind vandaag een vrij zeldzaam fenomeen plaats met de zon, iets van een eclipse maar dan anders. Helaas voor ons, hier niet te zien heb ik begrepen. Er gaat zich een ring vormen rond de zon, a ring of fire, of een helle-ring.
Gisteren heb ik mijn meest gênante avontuur tot nu toe meegemaakt. Ik heb weer wat problemen met mijn apparatuur dus op naar de stad. Na een paar zaken gehad te hebben, die het zouden moeten kunnen oplossen maar het niet wilden doen, ben ik maar weer in de bus gaan zitten om terug naar huis te gaan. De bus was natuurlijk weer overvol, en wat denk je, Sam spuugt de hele bus onder. Een passagiers was zo aardig mij erop te wijzen.
Nu was het al warm in de bus maar toen liep het zweet, helemaal, in straaltjes van me af, man, man niet meer normaal. Maar ja wat kon ik doen? Ik had niets bij me om het op te ruimen, op mijn natte shirt na, maar das ook weer zo wat. Zit ik daar met ontbloot bovenlichaam, dat kan ook niet. Ik ben een paar haltes verder maar stiekem uitgestapt…
Een goede vriend merkte naar aanleiding van mijn stukkie van een paar dagen geleden op dat luisteren naar je hart ook niet altijd tot de juiste oplossingen leid, en daar heeft tie gelijk in. Als je vraagt aan iemand die zich wil opblazen (beter ervoor dan erna vragen) of het een rationele of emotionele beslissing is om dat te doen zal zijn brein er, waarschijnlijk, volgens hemzelf, weinig mee van doen hebben. Grootse, emotionele, gevoelens zullen de redenen zijn om tot die beslissing te komen. Vooral groots! Dat is waar het om draait.
En dat vind ik nou ook van Openbaringen. Ik heb mijn bijbel uit maar gelukkig heb ik de bijbel nog niet uit. Ik zag er zo tegenop om hem uit te lezen maar ja ik moest toch door. En wat denk je, de laatste pagina’s ontbreken in mijn bijbel, hij houd op bij 20:11-15 en dan zie ik nog 21:1-8 staan en de eerste regel en dan hou het op. Het gaat over wat er komt, en daar ben ik nog niet aan toe, dat gevoel had ik al….
Maar wat ik al schreef, Openbaringen is zo groot, en dat terwijl ik de ‘God die ik ontmoet in wat mij ontroert’ daar niet vind. Aan de ene kant lees je dat Salomo ondanks zijn rijkdom de schoonheid van een lelie niet overtroffen kon maar aan de ander kant hebben de monsters die God omringen niet 1 oog, niet 2 of 4 maar ontelbare ogen. Hetzelfde geld voor hoorns of koppen of noem het maar op, alles is groots met zwaarden en vuur en monsters en bazuinen. Waarom?
Iets kleins groots maken schreef een lezeres mij dagen geleden. Een quote van Titus Brandsma schreef ze erbij. Kan het andersom ook? In de bijbel ben ik genoeg kleine momenten, die voor mij veel sprekender waren dan al die monsters en zwaarden, tegen gekomen. In de verhalen van Jozef, bij Jeremia, Elia en Jezus zelf natuurlijk zijn het niet de grootse daden die mij het meest zijn bijgebleven maar de momenten van nederigheid, van dankbaarheid, bewondering, barmhartigheid en liefde. Iets kleins groots maken en iets groots klein, want daar vind ik Hem, in wat mij ontroert….
