Alles, dat is heel veel. Althans hier in het westen, voor de meeste mensen op deze aardkloot valt alles geven wel mee. Alles goed? Vragen ze als je ze voor de eerste x ontmoet. Ik zeg dan altijd, alles is veel maar veel is goed!
De afgelopen 3 jaar ben ik, door mijn eigenwijsheid, een aantal keren alles kwijt geraakt. Ik stond in februari 2021, terwijl het buiten min 19 was, met mijn kapotte campertje langs de IJssel en had echt geen idee wat ik moest doen. Geld had ik niet, de kachel deed het niet, de toekomst was ongewis. Maar de IJssel zag er prachtig uit zo met de sneeuw en die stralende koude dagen, ik wist dat ik niet alles kon verliezen, alles was er al.
Op miraculeuze wijze kwam er een huifkar op mijn pad en twee prachtige ezels. Ze werden mij geschonken door een man die mijn stukkies las. Gelukkig werd het warmer, slapen in een huifkar bij min 19 is mij bespaard gebleven. De huifkar was ongeschikt om in te overwinteren maar op de 1 of andere manier bood iemand mij een caravan aan om in te wonen, zomaar, hier in Friesland.
En nu mag ik in een bootje wonen, heb ik voor het eerst in 3 jaar weer een eigenste wc. Geloof me een porta potti is leuk tijdens de vakantie maar om er jaren op te moeten poepen is een crime. Steeds meer begin ik te beseffen dat alles er al is, dat alles geven niet meer is dan dat te zien.
Hoe ik dat moet gaan uitleggen weet ik nog niet. Snap het zelf ook nog niet helemaal. Gisteren vroeg iemand aan mij, na een hele bijzondere avond, of dat wel ging, wonen op een bootje. Daar ben ik vannacht lang mee bezig geweest, vandaar dit late stukkie. Voor mij is deze boot alles, maar eigenlijk al teveel.
Als ik terugkijk op de afgelopen 3,5 jaar vind ik zoveel schoonheid in het alles verliezen, daarin vind je jezelf. En in mijn geval de Heer, omdat er geen toeval is. Hij stuurt mij en alles wat op mijn pad komt, ben zo benieuwd wat Hij nu weer voor me in petto heeft. Als het maar niet alles is…
