Ben net pas wakker, tis al 8.00 uur. Het was dan ook een inspannende dag gisteren. Allemaal dingen gedaan die ik nog nooit gedaan heb en dat vraagt aandacht en energie. Maar de boot ligt weer in het water, er zit nieuw vetkoord op de plek waar het moet zitten en zo nog wat van dat soort klussen. Gelukkig zijn er mensen die me helpen, 2 weken geleden had ik nog nooit gehoord van vetkoord, ik ben een gezegend mens.
Vandaag helpt Klaas me met een waterlock te plaatsen. Tsja, je kan je zaterdag toch niet beter besteden! Gelukkig ben ik niet de enige die niet meteen wist wat een waterlock is, al die scheepsbenamingen, het lijkt wel een andere taal. Maar ik leer het wel, stukkie bij beetje.
Ik had beloofd dit weekend wat op te schrijven over de nabije toekomst, over nieuwe avonturen. Mijn dochter vroeg me een paar maanden geleden of ik haar niet een stukkie weg wilde brengen. Ze wil een pelgrimstocht gaan ondernemen, de Santiago de Compostela route. Ik was daar zelf totaal niet mee bezig maar zei: “Tuurlijk, dat kan wel, maar moet je wel alles opgeven hier, ik zou er ff goed over nadenken.” En nu heeft ze der baan opgezegd, der huur en is ze bezig met haar afscheidstournee door Nederland.
Dussssss, ik ga Linn een stukkie wegbrengen, hoever weet ik nog niet. 36 jaar geleden vertrok ik in mijn eentje, dit x gaan we met z’n tweeën, ongelooflijk. Hoe de route zich gaat vormen is nog een raadsel, waar we langs gaan een vraag maar dat we een onzekere toekomst te gemoed gaan een zekerheidje!
Maar wat zullen er een hoop nieuwe verhalen ontstaan, nieuwe belevenissen om mijn stukkies te vullen. Mensen die we gaan ontmoeten en wie weet ervan kunnen overtuigen dat zekerheden niet bestaan. Vertrouwen daarentegen wel, in de mensen om ons heen, in jezelf maar vooral in God.
2 reacties op “2 september 2023, das lang geleden!”
Heb je al contact gehad met het Heerenschip. Die varen met hun binnenvaartschip tot diep in Frankrijk over allerlei kleine rivieren/kanalen.
Ga ik naar o zoek, dank!