nasa, nasha in het Hebreeuws wat ‘to deceive’ betekent, stuurt binnenkort een vrouw en een donkere man de ruimte in om er een rondje op te lopen. Ik geloof er geen reet van nu ik zo naar die gloeilamp aan het kijken ben. Donderdag issie helemaal vol maar man, man wat voel ik hem nu al aan me trekken. Ik zou zeggen probeer het eens! Hij is nu zo helder, hij is zo aanwezig, ga eens, om een uurtje of 3/4, in zijn volle licht staan, of beter ga zitten of liggen op de grond. Dan voel je zijn aanwezigheid, je voelt zijn kracht in je cellen. Voor mij voelt het alsof ik erbij hoor, of ik een onderdeeltje ben van een groot geheel. Alsof alles is verbonden met elkaar, samenhangt en invloed uitoefent op mijn ervaren. Dat niets zonder het andere kan bestaan, dat alles 1 is. Dat ik er niets toe doe, dat ik alles ben, dat in mij het begin alsook het einde is.
Poeh wat een moeilijk stukkie, laat ik duidelijk zijn, tis niet dat ik pretendeer iets te weten, het gaat puur om wat ik voel! ‘Alles is 1’ is niet nieuw, daar wordt al eeuwen over geschreven en geOH’d. Maar de laatste maanden, weken, dagen denk ik na over of dat iets zou kunnen betekenen. Als alles 1 is, is het er dan alleen maar om te zijn? Of heeft het een functie? Sietze, de Fryske Filosoof, stelde, de Schepper, de Bron, God als alles, en dat wij onderdeel daarvan mogen zijn. Net als cellen in ons lichaam onderdeel zijn van ons zonder zich daar bewust van te zijn zo zijn wij een onderdeel van zijn creatie, zijn lichaam, zijn bestaan. Maar net als een cel in mijn lichaam een bepaalde taak heeft, heeft alles om mij heen dat dan ook niet in dit alles? Hebben wij als mensen niet een functie in het grotere geheel?
En dan ga ik dromen, wat zou dat onderdeel dan zijn? Wat zou de functie van de mensheid zijn in het grotere geheel? Wat doet Sam hier? Waarom zijn er honden? Katten? Bomen? Maar ook, waarom heb ik een lever? Kruipen er bacteriën door me heen. Heb ik hersenen? Een bewustzijn?
Als alles in ons lichaam, iedere cel, een functie heeft, dan moet dat in het ‘alles’ ook zo zijn. Ik ben er van overtuigd dat wij die taak, lang geleden, veel serieuzer hebben genomen. Althans dat kan ik mij herinneren, klinkt raar maar geloof me tis echt niet zo moeilijk. Sta vannacht eens om een uurtje of drie op, ga naar buiten en ga in het volle maanlicht zitten, staan of liggen, terwijl je contact maakt met de aarde. En ga voelen, herinneren, laat het maar komen. Geef je bewustzijn, je consciousness, de ruimte. En wie weet! Wie weet zijn we binnenkort met genoeg mensen om ons, onze functie, te herinneren en op te pakken, tis geen onbelangrijke…
