We klagen wel een beetje maar durven niet te hard te schreeuwen, iedereen heeft wel door dat er iets gruwelijk mis is. Tis alsof je zit te wachten op Ian die nu bezig is in Florida. Een paar houten platen voor de ramen spijkeren is alles, wat je denkt, te kunnen doen, voordat tie er is. Daarna is het afwachten en er het beste van hopen.
Ach ik ben nu al een poosje aan het roepen dat we alles verliezen wat we denken te hebben. Mijn eigen familie heeft daarom moeite me serieus te nemen. Het is echt hartverscheurend te zien wat mensen pikken om maar niet de waarheid onder ogen te hoeven zien. Ik heb medelijden met de gevaxxten, de oorlogszuchtigen, de Bitcoin believers, de klimaatactivisten, de blm-lovers, de woke-communitie, de tRump of poetin adepten, de von der leijen, adern, rutte, macron, en ga zo maar door, gelovers. Alles is een leugen, sorry mensen.
Ik ben deze stukkies begonnen omdat ik me schaamde, schaamde voor hoe wij met elkaar omgaan. Schaam voor wat we achterlaten voor onze kids. Daarnaast omdat ik, diezelfde kids, op de hoogte wilde houden over hoe ik erover dacht en denk en wat ik ermee doe. Ik begon ermee op 22 maart 2020, wat is dat alweer lang geleden en wat is er ondertussen veel veranderd. Zowel in mij als op deze aardkloot.
En nu gaan we naar de finale! Zorgvuldig zijn alle poppetjes op hun plek gezet. Niet gekozen leiders bepalen hoe we ons moeten gedragen. Één voor één storten landen ineen. We maken ons op voor een Wereldoorlog. Toch doet niemand wat. We zitten achter onze dichtgespijkerde ramen af te wachten tot Ian uitgeraasd is. En dat terwijl we naar buiten zouden moeten! Met z’n allen de straat op, laten zien dat we niet bang zijn. Bouwen aan een alternatief, onszelf herinnerend. Tis zo jammer, we zijn zoveel meer…
Één reactie op “29 september 2022, en weer, bijna, een maand voorbij waarin het leven voor de meeste mensen gewoon door kabbelde.”
👍🤝