En dan zitten we alweer op de 2 jaar! 2 jaar stukkies schrijven, 2 jaar 1 of andere plandemie, 2 jaar geen officieel dak meer boven mijn hoofd. 2 jaar meegaan met wat het universum mij brengt. 2 jaar, wat gaat de tijd toch snel.
Vorig jaar rond deze tijd zaten we nog in een keiharde lockdown. Mijn stukkies van toen gingen over het klein houden, niet proberen de wereld te verbeteren maar genieten van een zingende merel of de geur van de zee. Veel meer is er ook nu niet te doen. Het verbeteren van de wereld is een schier onbegonnen zaak. Wat een teringzooi is het en wat gaat het een nog veel grotere teringzooi worden. The perfect Storm! We hebben het er al vaker over gehad.
Ondanks dat het gisteren prachtig weer was voelde ik een ongelooflijke melancholische stemming om me heen. Het was op de 1 of andere manier geen vrolijke dag. Steeds zichtbaarder wordt wat altijd verborgen is geweest. Toch lukt het de meeste mensen nog steeds om het van zich af te schudden, om niet in te zien dat wat er om ons heen gebeurt een reflectie is van onze innerlijke strijd. De angst voor Corona is binnen een week vervangen door de angst voor Poetin. Erin meegaan is zo makkelijk voor ons, angst hebben we genoeg. Angst omdat we weten dat we alles kunnen gaan verliezen. Angst omdat we denken dat we alles wat hebben nodig hebben om gelukkig te zijn. Angst om erachter te komen dat alles wat we hebben ons helemaal niet gelukkig maakt. Dan is het fijn dat we die angst kunnen parkeren, dat we Poetin de schuld kunnen geven, of een zogenaamd virus, of het klimaat, de boeren of binnenkort de Chinezen als ze Taiwan over een paar dagen/weken binnenvallen.
Ergens in mei willen ze weer samenkomen in davos. De mannen en een paar vrouwen die aan de touwtjes trekken. Zij die bepalen waar wij bang voor moeten zijn, wat onze kinderen leren op school en wie met wie in oorlog gaat, komen dan samen om de laatste ontwikkelingen gezellig door te nemen. Misschien moet ik er ook wel heen. Of zou het op uitnodiging gaan?
