Als er een land is waar ik erg graag eens zou willen rondbanjeren dan is het wel Rusland. Nou ja Rusland, eigenlijk bedoel ik daar het voormalige Rusland mee, de Sovjet-Unie. In mijn hoofd is alles wat oostelijker ligt dan Duitsland nog steeds 1 land waar 1 man het voor het zeggen heeft. Putin!
Ik heb het ff ge-googled, ik wist het niet meer uit mijn hoofd. Toch leuk dat je nog kan vinden wat er gebeurt is, met jezelf, toen er nog geen internet was. In het seizoen ‘95/96 speelde ik een rol in The Wood Demon van Tsjechov, geregisseerd door Vladimir Koifman, een Russisch regisseur. We speelden het stuk in de stadsschouwburg in Amsterdam (de kleine zaal) en hadden zelfs voorstellingen in Egypte. Hetgeen ik mij het beste herinner is Saskia, een collega acteur, man wat was ze mooi, maar dat terzijde. Het spelen van een stuk van Tsjechov gaf mij een beetje inzicht in de cultuur van dat machtige land. Vladimir was in staat de mystiek van Rusland enigszins op ons over te brengen, een melancholische, mysterieuze sfeer die over de tijd heen zweeft. Waar het lijden van de mens gezien wordt als kunst.
Geen volk beschrijft dood en verderf zo poëtisch als de Russen. Ik moet nu heel erg denken aan Aleksey Navalny die op dit moment alweer ruim een jaar in een strafkamp zit. Ze hebben geprobeerd de man te vergiftigen, hij is in hongerstaking gegaan, is continue ziek, moordaanslagen, noem maar op, toch lees ik dat hij nergens spijt van heeft. Deze man is geboren om te lijden, een geboren martelaar, zo zie ik het Russische volk, ze vinden schoonheid in de meest tragische gebeurtenissen.
Ik ben benieuwd naar de boeken, gedichten en toneelstukken die over een jaar of 5 geschreven gaan worden in de voormalige Sovjet-Unie. De voedingsbodem voor de meest prachtige literatuur wordt nu gelegd. Hopelijk vind ik tegen die tijd weer een Vladimir die mij mee kan nemen in het Russische denken.
