Gisteren waaide het zo verschrikkelijk hard hier. En dat maakt zo’n herrie in mijn holletje, niet normaal. Daar heb je midden in het land toch veel minder last van dan aan de kust. Op zich ben ik gek op wind, vroeger was ik een fanatiek windsurfer. 1 van de allereerste mistrals (merk surfplank) had mijn ome kees bij ons opgeslagen omdat tie zelf in Amsterdam woonde. We hadden een karretje gemaakt voor achter de fiets en zo reed ik dagelijks naar het grintgat in de uiterwaarde om te gaan surfen. Het maakte mij niet uit hoe koud het was, als er maar wind stond, heerlijk.
Ik had het 2 dagen geleden over keuzes maken. Over vertrouwen in mezelf. 34 jaar geleden lag ik in de Kruisstraat in Leeuwarden te piekeren over wat ik moest doen. Dienst in of weg. Meewerken aan het systeem of mijn eigen ding doen. Mezelf zijn of stoer gaan doen om erbij te horen. Dienst in, man wat zag ik dat niet zitten! Ik was net van school, daar moest ik al van alles doen waar ik geen zin in had. Ik was er van overtuigd dat dat in het leger niet beter ging worden.
Ik moet eerlijk bekennen dat dat voor mij de reden was om niet in dienst te gaan. Er zat geen idealistisch doel achter of zo. Tijdens mijn keuring was ik al uitgekafferd door 1 of ander knilsoldaatje, ik was ervan overtuigd dat dat mijn lot ging worden. Maandenlange conflicten met overijverige, gefrustreerde mafkezen die kikken op machtsspelletjes, das niets voor mij.
En nu staan we weer voor zo’n keuze. Meedoen of niet meedoen. Voordat ik 34 jaar geleden vanuit Leeuwarden vertrok las ik het boek ‘In de Ban van de Ring’. Niets gebeurt voor niets, alles heeft een reden. Nu alleen nog moed verzamelen om te doen wat ik graag wil doen. En iets verzinnen om te overleven. Met alleen deze stukkies schrijven ga ik het niet redden.
