Al een paar dagen, het doet pijn. Hij houd me wakker, geeft me hoofdpijn (wat ik nooit heb) en zorgt voor diarree. En dat zijn alleen maar de fysieke ongemakken, de psychische zijn talrijker.
A perfect storm. Daar zitten we in. Alles om ons heen dondert in elkaar. Ik ben deze stukkies gaan schrijven om jullie te informeren over hoe het met mij gaat en om mijn visie te geven op wat er om me heen gebeurt. Nu is mijn persoonlijke wereldje errug klein. Ik schreef een tijdje geleden al dat het zien van kinderen met mondvodden me verdrietig maakt. Ik kom zo weinig mogelijk in de stad. Dat kost me op dit moment teveel energie. Het ging vanaf het begin om jullie, hoe afhankelijker jullie worden van het systeem, hoe beter ze het in stand kunnen houden. En hoe maak je mensen afhankelijk? Door ze zwak te maken.
Qua schapen, die zich totaal nutteloos hebben laten injecteren met God weet wat, zitten ze wel aan het maximum. Misschien dat er, met een beetje druk, nog een paar miljoen kunnen worden overgehaald, wereldwijd, maar dan houd het wel op. Aankomende 7 dagen zijn er meer dan 100 demo’s in iets van 80 plaatsen in ons k*tlandje. Wereldwijd zijn er 1000den demo’s waar miljoenen mensen aan meedoen. Die geest krijg je niet in de fles met nog een variant. Geweld tegen de eigen bevolking werkt ook niet echt lekker. Fase 6 gaat nu in, het wegnemen van onze financiële zekerheid.
En das nou het mooie van dakloos zijn zonder inkomsten, er is geen zekerheid. De enige zekerheid die ik heb is mijn vertrouwen in mezelf. Dat ik de juiste keuzes maak hoe absurd en belachelijk ze ook zijn. Ik zit weer tegen zo’n keuze aan te hikken. Dat er wat moet gebeuren voel ik al een paar weken. Ach eigenlijk is de keuze al gemaakt, nu nog het juiste moment.
