Categorieën
Geen categorie

17 januari 2022, ff een verhaaltje uit de oude doos lieverds!

Ik moet er vaak aan denken. Hoe ik ziek, zwak en misselijk het station van Milaan binnenliep om mijn moeder te bellen. Collect natuurlijk aangezien ik al een paar dagen ziek was, waardoor ik niet kon werken, en dus geen geld had. Een jaar of 19 was ik, een week of 6/7 werkte ik nu al op straat als mimespeler. Vanuit München, waar ik meer gezopen en gefeest had dan gewerkt, was ik door Oostenrijk gelift en via Bolzano en Verona in Milaan aangekomen. Ik zocht altijd eerst het station op als ik in een nieuwe stad aankwam omdat het daar altijd druk was. En als het ergens druk was dan waren er mensen, en als er mensen waren dan kon ik werken en geld verdienen.

Maar dit x wilde ik niet werken ik wilde mama bellen. Ik liep een houten telefooncel binnen, draaide een 0 en kreeg een Italiaanse dame aan de lijn die mij in gebrekkig Engels doorverbond naar Nederland. Mijn moeder nam op. “Hoi mam, ik ben ziek”. “Jeetje wat vervelend jongen, daar kan ik hiervandaan niet veel aan doen”. “Ik wil naar huis mama, ik denk dat ik net als Stella (mijn zusje) Pfeiffer heb”. (Pfeiffer was in die tijd heel populair om te hebben, bestaat het nog?) “Goh” zei mijn moeder, “dat is vervelend jongen, dan moet je naar huis komen”. “Ja maar daar heb ik geen geld voor”. “Nou dat is nog vervelender dan moet je gaan werken, lieverd”.

Het waren de jaren 80, een tikkie bestond nog niet. Stiekem had ik gehoopt dat ze me was komen ophalen, onzinnig natuurlijk. Nee ik moest dit zelf oplossen, er zat niets anders op.

Ik liep het prachtige station van Milaan weer binnen. Het was er absurd druk. Ik liep naar een hoek van het station en plofte neer. Om mij heen zaten veel jongeren met rugzakken, veel Amerikanen die Europa aan het doen waren. Een Amerikaan reist niet maar doet een stad of land. “Yesterday we did London, tomorrow we do Rome”. Opeens was er wat rumoer, John kwam binnen met een fles wijn in zijn hand schreeuwend dat hij de beste Rock&Roll star in the world was. Ik riep “Yes you are”!

Vraag me niet waarom ik dat riep. Maar John liep op mij af en ging naast me zitten. “You look like shit mate”. Zei hij tegen mij. Uren heeft hij naast me gezeten en mij zijn levensverhaal verteld. Hij vertelde me over Utopia, over de zin van het leven, over geluk en liefde. Na een paar uur nam hij me mee naar een taxi standplaats, gaf me een pakje met lire’s en begon in het Italiaans te ratelen tegen de taxichauffeur. “He will bring you to a hostel, you have enough money now to pay for a couple of night’s. Sleep, eat and rest a bit, you will be fine”! Ik bedankte John, maar hij lachte, draaide zich om en begon weer te schreeuwen tegen zijn onzichtbare publiek. Over Rock&Roll en waarom hij de biggest star in the world was.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *